Dni radości w Panu

1. «Laetare Ierusalem» — Raduj się, Jerozolimo (por. Iz 66, 10).

Takie wezwanie rozbrzmiewa na początku Mszy św. w dzisiejszą niedzielę, która z tego właśnie powodu jest tradycyjnie nazywana «Niedzielą Laetare». Jesteśmy już w połowie szlaku wielkopostnego i wezwanie do radości dodaje nam otuchy, byśmy niestrudzenie szli dalej drogą pokuty ku Wielkanocy. Wielki Post jest doświadczeniem podobnym do pielgrzymowania, gdzie trud wędrówki nie umniejsza, ale przeciwnie — podsyca radość zmierzania do celu.

«Raduj się, Jerozolimo»... Ja także doświadczyłem w minionych dniach radości pielgrzymowania z Rzymu do Ziemi Świętej, przerzucając most między dwoma biegunami Wielkiego Jubileuszu roku 2000 — Rzymem i Jerozolimą. Tak wielka łaska budzi w moim sercu głęboką radość duchową, za którą nieustannie dziękuję Bogu. Jestem też wdzięczny wszystkim, którzy towarzyszyli mi modlitwą. W tamtych chwilach i miejscach czułem, że jest przy mnie cały Kościół.

2. «Radujcie się i weselcie wy, którzy pogrążeni byliście w smutku». Źródłem tej radości, o której mówi liturgia IV Niedzieli Wielkiego Postu, jest świadomość tajemnicy miłości, która nam się objawia i której echo słyszymy dziś w słowach Ewangelii św. Jana: «Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne» (J 3, 16). Czyż można oprzeć się tej miłości? Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale by się nawrócił i żył. Aby żyć, człowiek musi się zwrócić do Niego, musi zejść z dróg, które prowadzą do poniżenia jego godności, i powrócić do domu Ojca.

Taki jest sens Jubileuszu, który teraz, w okresie wielkopostnym, wszedł w fazę szczególnie intensywną. W Rzymie widać to wyraźnie: Drzwi Święte czterech bazylik większych przyjmują nieustannie pielgrzymów, przybywających coraz liczniej. To samo dzieje się w diecezjach we wszystkich częściach świata. Można powiedzieć, że wszędzie chrześcijanie są w drodze — indywidualnie i jako Lud Boży.

3. W tym zbiorowym pielgrzymowaniu jubileuszowym Najświętsza Maryja Panna idzie przed nami i dodaje nam otuchy jako czuła i miłosierna Matka. Uczmy się od Niej «przyspieszać kroku» ku Chrystusowi, którego śmierć i zmartwychwstanie dla naszego zbawienia będziemy kontemplować w tajemnicy Paschy. W najmroczniejszych chwilach przypominajmy sobie Boże wezwanie: «Raduj się, (...) Pan z Tobą».

Panno Święta, «causa nostrae laetitiae», wyjednaj nam, abyśmy umieli wiernie iść za Chrystusem, a dzięki temu uzyskali pełnię daru paschalnej radości.

opr. mg/mg