Biskup ojcem, nauczycielem i bratem

Księża Kardynałowie, czcigodni Bracia w biskupstwie!

1. Z głęboką radością podpisuję i powierzam całemu Kościołowi, a duchowo każdemu z jego biskupów posynodalną Adhortację apostolską Pastores gregis. Przygotowałem ją, wykorzystując rozmaite wypowiedzi Ojców uczestniczących w X Zwyczajnym Zgromadzeniu Ogólnym Synodu Biskupów, którego temat brzmiał: «Biskup sługą Ewangelii Jezusa Chrystusa dla nadziei świata».

Zwracam się z serdecznym i braterskim pozdrowieniem do kardynałów, a ze szczególną wdzięcznością do kard. Jana Pietera Schottego, sekretarza generalnego Synodu Biskupów. Pozdrawiam również obecnych tu patriarchów, przewodniczących konferencji episkopatów oraz arcybiskupów i biskupów. Za waszym pośrednictwem, czcigodni bracia, pragnę przekazać wyrazy serdeczności dla całego kolegium biskupów. W nim odzwierciedla się powszechność i jedność Ludu Bożego pielgrzymującego w świecie (por. Lumen gentium, 22). Swym pozdrowieniem obejmuję również wszystkie Kościoły partykularne wraz z tymi, którzy je tworzą: kapłanami, diakonami, osobami konsekrowanymi i wiernymi świeckimi. Każdego zapewniam o swej duchowej bliskości.

2. Ojcowie Synodalni zwrócili uwagę na wielkie znaczenie posługi biskupiej w życiu Ludu Bożego. Wiele miejsca poświęcili kolegialnej naturze episkopatu; położyli nacisk na to, że funkcje nauczania, uświęcania i kierowania muszą być wypełniane w hierarchicznej komunii i w braterskiej jedności z głową kolegium biskupiego oraz z innymi jego członkami.

Ewangeliczna postać Dobrego Pasterza stała się ikoną, do której nieustannie nawiązywano podczas prac synodu. Zgromadzenie synodalne w sposób konkretny wskazało, w jakim duchu biskup powinien pełnić swą posługę w Kościele: winny go cechować znajomość powierzonych mu owiec, miłość do wszystkich i wrażliwość na każdą osobę, miłosierdzie i chęć szukania zagubionej owcy. Oto niektóre z cech wyróżniających misję biskupa. Ma on być, na wzór Chrystusa, ojcem, nauczycielem, przyjacielem i bratem dla każdego człowieka. Idąc wiernie tą drogą, będzie mógł osiągnąć świętość — świętość, która powinna wzrastać nie poza sprawowanym urzędem, lecz właśnie poprzez jego sprawowanie.

3. Jako herold słowa Bożego, nauczyciel i biegły w sprawach wiary, biskup ma za zadanie z apostolską otwartością nauczać wiary chrześcijańskiej, przedstawiając ją w sposób autentyczny.

Jako «szafarz łaski najwyższego kapłaństwa» (Lumen gentium, 26) winien troszczyć się o to, by celebracje liturgiczne były objawieniem tajemnicy. Ma się w nich wyrażać prawdziwa natura Kościoła, który czynnie oddaje Bogu chwałę przez Chrystusa, w Duchu Świętym.

Jako przewodnik ludu chrześcijańskiego, obdarzony władzą pasterską i urzędową, biskup ma zabiegać o to, by wszyscy wierni uczestniczyli w budowaniu Kościoła. To właściwe sobie zadanie musi wypełniać z osobistą odpowiedzialnością, która wynika z jego misji w służbie całej wspólnoty.

Wrażliwy na potrzeby Kościoła i świata, winien podejmować wyzwania obecnych czasów. Winien być prorokiem sprawiedliwości i pokoju, obrońcą praw braci najmniejszych i wydziedziczonych. Ma głosić wszystkim Ewangelię życia, prawdy i miłości. Szczególnie przychylnie winien patrzeć na tłumy ubogich zaludniających ziemię.

Pomny na pragnienie Chrystusa «ut omnes unum sint» (J 17, 21), winien wspierać przede wszystkim dążenia ekumeniczne, aby Kościół widoczny był pośród narodów niczym sztandar jedności i zgody. W wieloetnicznym społeczeństwie początku tego trzeciego tysiąclecia winien stać się ponadto promotorem dialogu międzyreligijnego.

4. Księża kardynałowie, czcigodni patriarchowie i bracia w biskupstwie, przekazuję posynodalną Adhortację apostolską Pastores gregis świadomy tego, jak liczne i różnorodne zadania powierzył nam Pan. Urząd, na który zostaliśmy powołani, jest trudny i odpowiedzialny. Gdzie znajdziemy siłę, aby go sprawować zgodnie z wolą Chrystusa? Bez wątpienia jedynie w Nim. Być pasterzami Jego owczarni jest dziś zadaniem szczególnie ciężkim i wymagającym. Musimy jednak zaufać, «contra spem in spem — wbrew nadziei uwierzyć nadziei» (por. Rz 4, 18). Chrystus towarzyszy nam w drodze i umacnia nas swoją łaską.

Niech ożywia naszą nadzieję Przenajświętsza Maryja, która razem z apostołami oczekiwała Ducha Świętego na jednomyślnej i wytrwałej modlitwie. Niech oręduje u Boga, aby zawsze jaśniało w Kościele pełne blasku oblicze Chrystusa.

Drodzy bracia w biskupstwie! Papież dzieli z wami troski, niepokoje, cierpienia, nadzieje i radości związane z waszą posługą. Duchowo jest z każdym z was i z serca udziela wszystkim swojego błogosławieństwa.

opr. mg/mg