Dawajmy świadectwo Chrystusowi słowem i czynem

Temat XVIII Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Rady ds. Świeckich, które odbyło się w Rzymie w dniach od 27 lutego do 2 marca, brzmiał: «Wierni świeccy — wyznawcy wiary w dzisiejszym świecie». 1 marca w watykańskiej Sali Konsystorza Ojciec Święty spotkał się z uczestnikami zgromadzenia. W przemówieniu do nich wygłoszonym podkreślił, że temat obrad był «całym programem życiowym: świeccy mają się stawać ’wyznawcami wiary’ przez słowa i czyny. Czy u progu trzeciego tysiąclecia ery chrześcijańskiej nie jest to dla nich powołanie opatrznościowe?»

Księża Kardynałowie, drodzy Bracia w biskupstwie, drodzy Bracia i Siostry!

1. Wasze zgromadzenie plenarne, odbywające się w tych dniach w Rzymie, stanowi dla mnie miłą okazję, aby spotkać się z wami — współpracownikami Papieża w służbie wiernym świeckim na całym świecie. Ze słowami powitania i podziękowania zwracam się najpierw do przewodniczącego waszej dykasterii kard. Jamesa Francisa Stafforda i do jej sekretarza bpa Stanisława Ryłki; kieruję je także do każdego z członków i konsultorów Papieskiej Rady ds. Świeckich oraz do wszystkich jej pracowników.

Centralnym tematem obrad waszego zgromadzenia plenarnego uczyniliście rolę sakramentu bierzmowania w życiu wiernych świeckich. Temat ten jest logiczną kontynuacją waszej refleksji nad chrztem, podjętej podczas poprzedniego zgromadzenia. Jak bowiem naucza Katechizm Kościoła Katolickiego, «bierzmowanie udoskonala łaskę chrztu; (...) daje Ducha Świętego, aby głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem, włączyć nas bardziej do jego posłania i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny» (n. 1316). «Nowe stworzenie», odrodzone przez łaskę chrzcielną, staje się świadkiem nowego życia w Duchu i głosicielem wielkich dzieł Bożych. «Bierzmowany — wyjaśnia św. Tomasz — otrzymuje moc publicznego wyznawania wiary w Chrystusa, jakby na zasadzie obowiązku (quasi ex officio)» (Summa Theologiae, III, 72, 5, ad 2; por. KKK, n. 1305).

2. «Wierni świeccy — wyznawcy wiary w dzisiejszym świecie». W temacie, jaki wybraliście dla waszego zgromadzenia plenarnego, zawiera się cały program życiowy: świeccy mają się stawać «wyznawcami wiary» przez słowa i czyny. Czy u progu trzeciego tysiąclecia ery chrześcijańskiej nie jest to dla nich powołanie opatrznościowe? W wigilię Jubileuszu, tego szczególnego kairosu, cały Kościół jest wezwany, aby stanąć pokornie przed Panem, przeprowadzić poważny rachunek sumienia, wejść znów na drogę głębokiego nawrócenia, drogę chrześcijańskiej dojrzałości i wiernego naśladowania Chrystusa w świętości i prawdzie, drogę autentycznego świadectwa wiary. Ten rachunek sumienia musi dotyczyć też naszej recepcji powszechnego Soboru Watykańskiego II — najbardziej doniosłego wydarzenia w życiu Kościoła w naszym stuleciu — w tym także jego nauczania ukazującego godność, powołanie i misję świeckich.

Obchody jubileuszowe skłaniają zatem każdego chrześcijanina do postawienia sobie zasadniczych pytań: Co uczyniłem z moim chrztem? Jak odpowiadam na moje powołanie? Co uczyniłem z moim bierzmowaniem? Czy pozwoliłem owocować darom i charyzmatom Ducha? Czy Chrystus jest w moim życiu zawsze obecnym «Ty»? Czy moja przynależność do Kościoła, tajemnicy komunii misyjnej, takiego jakiego pragnął Założyciel i jaki został ukształtowany przez żywą Tradycję, jest rzeczywiście pełna i głęboka? Czy w dokonywanych wyborach kieruję się wiernie prawdą głoszoną przez Magisterium kościelne? Czy moje życie małżeńskie, rodzinne i zawodowe jest przeniknięte nauczaniem Chrystusa? Czy moja działalność społeczna i polityczna jest zakorzeniona w zasadach ewangelicznych i w nauczaniu społecznym Kościoła? Czy przyczyniam się do kształtowania stylów życia bardziej godnych człowieka oraz do inkulturacji Ewangelii w dobie wielkich przemian, jakie się dokonują?

3. Sobór Watykański II, «wielki dar Ducha, ofiarowany Kościołowi u schyłku drugiego tysiąclecia» (por. Tertio millennio adveniente, 36), był dla nas doświadczeniem łaski nowej Pięćdziesiątnicy. Zrodziło się z niego wiele znaków nadziei dla misji Kościoła; nieustannie je wskazuję, podkreślam i przypominam. Mam na myśli między innymi ponowne odkrycie i wykorzystanie wartości charyzmatów, które ożywiają komunię między różnymi powołaniami w łonie Ludu Bożego; nowy zapał ewangelizacyjny, wzrost roli wiernych świeckich, ich udział i współodpowiedzialność w życiu chrześcijańskiej wspólnoty, ich apostolat i posługę w społeczeństwie. U progu trzeciego tysiąclecia te znaki każą oczekiwać dojrzałej i owocnej «epifanii» laikatu.

Zarazem jednak trudno nie dostrzec faktu, że liczni chrześcijanie zapominają niestety o powinnościach, jakie nakłada na nich chrzest, żyją pogrążeni w zobojętnieniu i godzą się na kompromis z zsekularyzowanym światem. Nie sposób zaprzeczyć, że niektórzy wierni, choć na swój sposób uczestniczą aktywnie w życiu wspólnot kościelnych, ulegają relatywizmowi typowemu dla współczesnej kultury i niechętnie akceptują nauczanie doktrynalne i moralne Kościoła, które winien przyjmować każdy ochrzczony.

Ufam zatem, że wierni świeccy nie uchylą się od tego rachunku sumienia, a dzięki niemu będą mogli przekroczyć Święte Drzwi trzeciego tysiąclecia przeniknięci prawdą i świętością autentycznych uczniów Jezusa Chrystusa. «Wy jesteście solą dla ziemi. (...) Wy jesteście światłem świata. (...) Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie» (Mt 5, 13-16). Świat potrzebuje świadectwa «nowych ludzi», którzy słowem i czynem będą uobecniać Chrystusa w sposób coraz bardziej wyrazisty. Chrystus jest bowiem jedyną odpowiedzią w pełni zaspokajającą pragnienie prawdy i szczęścia, ukryte w ludzkim sercu. To On jest «kamieniem węgielnym», na którym trzeba budować bardziej ludzką cywilizację.

4. Papieska Rada ds. Świeckich, podejmując różne inicjatywy, znacznie przyczyniła się w ostatnich latach do wzrostu roli wiernych świeckich. Pośród niedawnych przedsięwzięć wspominam z przyjemnością światowe spotkanie młodzieży w Paryżu w sierpniu 1997 r., spotkanie z ruchami kościelnymi i nowymi wspólnotami 30 maja 1998 r. na placu św. Piotra, publikację dokumentu «Godność człowieka starszego oraz jego misja w Kościele i w świecie», który został wydany z okazji Międzynarodowego Roku Ludzi Starych, ogłoszonego przez Narody Zjednoczone w 1999 r., i zawiera wskazówki dla przygotowania Jubileuszu tej grupy wiernych. Wiem, że wasza dykasteria podjęła już przygotowania do Światowego Dnia Młodzieży w r. 2000 oraz że we współpracy z innymi dykasteriami Kurii Rzymskiej organizuje seminarium na temat: «Ruchy kościelne i nowe wspólnoty w posłudze pasterskiej biskupów», które ma się odbyć w czerwcu tego roku.

5. Zgodnie z duchem nauczania Soboru Watykańskiego II i adhortacji apostolskiej Christifideles laici Papieska Rada ds. Świeckich podejmie w ciągu Roku Jubileuszowego inne jeszcze inicjatywy na rozległym i żyznym polu laikatu katolickiego. Pragnę poświęcić chwilę uwagi jednej z nich, szczególnie doniosłej: mam na myśli Światowy Kongres Apostolatu Świeckich, który ma się odbyć w Rzymie w listopadzie 2000 r. Kongres ten będzie dla uczestników nade wszystko wydarzeniem jubileuszowym, ale pozwoli też dokonać podsumowania dokonań laikatu w okresie od Soboru Watykańskiego II aż do Wielkiego Jubileuszu Wcielenia. Zachowując jego ciągłość z podobnymi spotkaniami organizowanymi w przeszłości, należy zarazem nadać mu bardziej wyrazisty charakter i ściślej określić jego cele. Odbędzie się on pod koniec 2000 r., zostanie więc wzbogacony przez doświadczenia tego roku łaski od Pana i wskaże wiernym świeckim zadania, które czekają ich w różnych dziedzinach misji i służby człowiekowi na początku trzeciego tysiąclecia.

6. Drodzy bracia i siostry, kończę te rozważania życzeniem, aby obrady waszego zgromadzenia ogólnego przyniosły wiele owoców w życiu Kościoła. Modlitwą wspieram działania waszej dykasterii związane z Wielkim Jubileuszem i powierzam ich rezultaty wstawiennictwu Maryi Panny, Matki Boga i Matki Kościoła. Wam wszystkim tutaj obecnym, waszym rodzinom i waszym bliskim życzę obfitych łask roku jubileuszowego i z całego serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa.