Konstytucja Apostolska Sacra Rituum Congregatio

Święta Kongregacja Obrzędów, powołana do życia w roku 1588⁽¹⁾ przez Naszego Poprzednika ś.p. Sykstusa V wypełniała od samego początku dwie funkcje: z jednej mianowicie strony zarządzała i kierowała sprawami dotyczącymi świętych obrzędów Kościoła Łacińskiego, a z drugiej strony załatwiała w całym Kościele sprawy związane w jakikolwiek sposób z kanonizacją Świętych. Ta druga funkcja z tej racji została powierzona Kongregacji kierującej sprawami świętych obrzędów, ponieważ sprawy związane z kanonizacją Świętych zawsze zmierzały w tym kierunku, aby Słudzy Boży wciągnięci do katalogu Świętych czczeni byli kultem publicznym w Kościele powszechnym.

Tę podwójną funkcję Kongregacja Obrzędów wypełniała przez cztery prawie wielki z taką roztropnością, że zasłużyła na wspaniałe pochwały. Gdy np. chodzi o sprawy dotyczące liturgii, to wystarczy przypomnieć, że Kongregacja Obrzędów, wypełniając zarządzenia Soboru Trydenckiego⁽²⁾, po wydaniu przez św. Piusa V wspaniale poprawionego Brewiarza i Mszału⁽³⁾, zreformowała i wydała pozostałe księgi liturgiczne, oczyszczając formuły i obrzędy liturgiczne Kościoła łacińskiego z pewnych średniowiecznych dodatków. Przywróciła je w ten sposób do pierwotnej czystości i właściwej zwięzłości, a usuwając ponadto ich zbytnią rozmaitość, nadała im pewną jedność liturgiczną, zachowując ją potem nienaruszoną⁽⁴⁾.

W naszych zaś czasach ta sama Kongregacja, wypełniając polecenie Poprzednika Naszego św. Piusa X, otworzyła drogę do ogólnej odnowy liturgicznej przez reformę Brewiarza⁽⁵⁾, która przyjęła imię od tego świętego Papieża. Podejmując w dalszym ciągu odnowę dokonała w 1951 roku na polecenie Naszego Poprzednika Piusa XII reformy Wigilii Paschalnej⁽⁶⁾, a w roku 1955 wydała nowy obrzęd Wielkiego Tygodnia⁽⁷⁾. Można powiedzieć, że z tych i wielu innych inicjatyw, zrodziła się w pewien sposób Konstytucja ogłoszona przez Sobór Powszechny Watykański II⁽⁸⁾.

Nie mniejszą wartość posiada praca Kongregacji włożona w przygotowanie i rozpoznanie spraw dotyczących Świętych. Wyraźnie świadczy o tym katalog Świętych którzy poczynając od roku 1588 aż do naszych czasów zostali zaliczeni w poczet Świętych po dokładnym zbadaniu ich cnót heroicznych lub męczeństwa.

Jednakże zarówno ogólna odnowa liturgiczna nakazana przez Sobór Watykański II, jak i dostosowanie do naszych czasów przepisów dotyczących spraw kanonizacyjnych, potrzebują - jak się wydaje i wymagają nowych badań, nowej zapobiegliwości i troski w analizowaniu i załatwianiu tego rodzaju spraw.

Ponadto Jest rzeczą Jasną, gdy dokładnie rzecz się rozważy, że inny przedmiot ma liturgia, a inny sprawy kanonizacyjne oraz, że i w jednym i w drugim wypadku wymaga się innego badania, przygotowania, sposobu postępowania.

Z tej to racji, zajmując się w Konstytucji Apostolskiej Regimini Ecclesiae Kongregacją Obrzędów⁽⁹⁾, zarządziliśmy, aby została po dzielona na dwie części zwane Sekcjami, z których jedna miała się zajmować sprawami kultu, a druga sprawami kanonizacyjnymi.

Gdy jednak dokładniej rozważyliśmy tę sprawę, zaciągnąwszy także opinii biegłych, doszliśmy do wniosku, że obydwie sekcje należy w ten sposób oddzielić, by stały się zupełnie niezależne od siebie.

Dlatego niniejszą naszą Konstytucją Apostolską, na miejsce dotychczasowej Kongregacji Obrzędów wprowadzamy dwie nowe Kongregacje, z których pierwsza otrzymuje nazwę: KONGREGACJA DLA SPRAW KULTU BOŻEGO, druga zaś: KONGREGACJA DLA SPRAW KANONIZACYJNYCH.

Kongregacja dla spraw kultu Bożego, przejmie - oprócz własnych uprawnień, które zostaną zaraz określone - także zadania dotychczasowej Rady powołanej do wprowadzenia w życie Konstytucji o Św. Liturgii. Zarządzamy, zatem, by wspomniana Rada przestała istnieć jako odrębny organ i została włączona do omawianej Kongregacji jako specjalna Komisja, która będzie działać do czasu ostatecznego opracowania reformowanych przez nią ksiąg liturgicznych.

Odwołując przeto zarządzenie zawarte w Konstytucji Apostolskiej Regimini Eccleslae⁽¹⁰⁾, nakazujemy zachować to, co zarządzamy.

KONGREGACJA DO SPRAW KULTU BOŻEGO

1. Niniejsza Kongregacja, której przewodniczy Kardynał Prefekt, wspomagany przez Sekretarza i Podsekretarza, posiada władzę w odniesieniu do wszystkiego, co dotyczy bezpośrednio kultu Bożego zarówno w obrządku rzymskim, jak i w innych obrządkach łacińskich, z zachowaniem praw innych Dykasterii, gdy idzie o sprawy odnoszące się albo do doktryny wiary, albo do dyscypliny kościelnej ewentualnie gdy wymaga się postępowania sądowego.

2. Omawiana Kongregacja składa się z trzech urzędów.

§ 1) Urząd pierwszy zajmuje się liturgicznym kultem Bożym, rozważanym w aspekcie obrzędowym lub duszpasterskim. Należy do niego poprawianie i sporządzanie tekstów liturgicznych. Zatwierdza partykularne kalendarze, własne formularze mszalne i brewiarzowe, czy to diecezjalne, czy zakonne oraz udziela odpowiednich okresów nieobowiązywalności w tych sprawach. Do niego należy autentyczna i prawna interpretacja norm i rubryk zawartych w księgach liturgicznych. Zajmuje się wreszcie kultem świętych relikwii, zatwierdza świętych patronów i udziela tytułu bazyliki mniejszej.

§ 2) Drugi urząd utrzymuje łączność z Konferencjami Biskupów, których akta - zgodnie z przepisem art. 36 § 3 Konstytucji o św. Liturgii⁽¹¹⁾ bada i zatwierdza. Przystosowania, o których wspomina art. 40 tejże Konstytucji⁽¹²⁾ przedstawione przez Konferencje Biskupie dokładnie studiuje, biorąc pod uwagę ogólne przepisy liturgiczne potrzeby, zwyczaje, tradycje i mentalność poszczególnych narodów. Zajmuje się wreszcie kultem pozaliturgicznym tj. pobożnymi praktykami ludu chrześcijańskiego, z zachowaniem kompetencji Kongregacji Doktryny Wiary.

§ 3) Urząd trzeci utrzymuje kontakty z Komisjami liturgicznymi, z Komisjami mieszanymi kilku krajów i z Instytutami, zajmującymi się rozwojem apostolstwa liturgicznego, muzyki lub śpiewa, czy sztuki sakralnej. Nie tylko zbiera wiadomości o życiu liturgicznym w Kościele, lecz gromadzi także publikacja dotyczące tego przedmiotu, sporządzając na tej podstawie odpowiednie zestawienia. Rozważa w jaki sposób tzw. społeczne środki przekazywania myśli ludzkiej mogłyby się przyczynić do rozwoju kultu Bożego. Popiera wreszcie inicjatywy duszpasterskie, Stowarzyszenia wszystkich krajów i zjazdy apostolstwa liturgicznego.

3. Omawianą Kongregację wspomaga zarówno własny zespół konsultorów, składający się z osób najbardziej biegłych w sprawach liturgicznych, wybranych ze wszystkich narodów przez Ojca św., jak i komisje ustanowione do rozstrzygnięcia trudniejszych kwestii⁽¹³⁾.

4. W celu doprowadzenia do końca odnowy liturgicznej niniejsza Kongregacja korzysta czasowo z pomocy członków i biegłych, którzy należeli do Rady Wykonawczej Konstytucji o św. Liturgii, a to w sposób tutaj określony:

§ 1) Kardynałowie, którzy byli członkami Rady stają się tym samym członkami Kongregacji dla kultu Bożego. Gdyby wydało się to wskazane, można do nich dołączyć także innych.

§ 2) Biskupi diecezjalni, którzy na podstawie Pisma Apostolskiego Pro comperto sane⁽¹⁴⁾ mają być wyznaczeni jako członkowie tej Kongregacji, będą tym razem wybrani spośród dotychczasowych członków wspomnianej Rady. Wyboru dokonają sami członkowie.

§ 3) W zebraniach (posiedzeniach) na których zatwierdza się ostateczne decyzje dotyczące wydawania ksiąg członkowie specjalnej Komisji utworzonej z rozwiązanej Rady, jak i członkowie omawianej Kongregacji.

KONGREGACJA ULA SPRAW KANONIZACYJNYCH

5. Do Kongregacji dla Spraw kanonizacyjnych, której przewodniczy Kardynał Prefekt, wspomagany przez Sekretarza i Podsekretarza należy załatwianie tego wszystkiego co w jakikolwiek sposób dotyczy, czy to Beatyfikacji Sług Bożych czy Kanonizacji Błogosławionych czy wreszcie przechowywania relikwii⁽¹⁵⁾.

6. Kongregacja, która w rozpatrywaniu spraw postępuje na sposób sądowy, składa się z trzech urzędów. Są to mianowicie: Pierwszy Urząd sądowy, którym kieruje bezpośrednio Sekretarz, wspomagany przez Podsekretarza i odpowiednią liczbę urzędników; Urząd drugi, któremu przewodniczy Promotor Generalny Wiary, wspomagany przez Zastępcę Promotora Generalnego Wiary i odpowiednią liczbę urzędników; Trzeci Urząd historyczno - hagiograficzny, którym kieruje Relator Generalny.

7. Pierwszy Urząd załatwia następujące sprawy:

§ 1) Rozpatruje prośby, i dotyczące albo wprowadzenia sprawy albo rozpoczęcia dochodzeń na temat przytaczanych cudów; bada pisną (dowody) na których opierają się prośby. Rozstrzyga, czy można wnieść sprawę lub rozpocząć proces na temat Jakiegoś cudu. Wydaje ponadto normy dotyczące prowadzenia procesów; decyduje o ich ważności. Gdy zachodzi potrzeba kompletuje lub uzupełnia sam bezpośrednio lub przez miejscowego Biskupa akta potrzebne w dochodzeniu. Wydaje decyzje w wypadku zgłoszenia zarzutu stronniczości⁽¹⁶⁾.

W załatwianiu tych spraw postępuje w sposób następujący:

1°) Wątpliwość na temat, czy nie ma jakiej przeszkody we wprowadzeniu sprawy, przedstawia się na specjalnym zebraniu, na którym po otrzymaniu akt - zawierających dokumenty przesłane przez Biskupa, wnioski konsultorów oraz opinię Generalnego Promotora Wiary - głosują na temat uzasadnienia (prośby) następujące osoby: Sekretarz, Podsekretarz, Generalny Promotor Wiary, Zastępca Generalnego Promotora Wiary i trzej konsultorzy, różni od tych, którzy dali wniosek pisemny w tej samej sprawie. Następnie o przeprowadzonym badaniu sporządza się końcową relację, którą wszyscy podpisują⁽¹⁷⁾.

2°) Decyzję wydaje specjalna kongregacja, w której bierze udział Kardynał Prefekt, kardynał Ponens i trzech przynajmniej innych kardynałów. Oprócz wspomnianych poprzednio akt, należy im przedstawić również, głosy przedstawione na specjalnym posiedzeniu oraz końcową relację. Na kongregacji obecny jest Sekretarz⁽¹⁸⁾.

3°) Opinię na temat wiarogodności procesów, wydaje się, po otrzymaniu wniosku Generalnego Promotora, na zwyczajnym posiedzeniu Kongregacji.

4°) Do tego samego zwyczajnego posiedzenia należy rozstrzyganie na temat podejrzenia o stronniczość⁽¹⁹⁾.

§ 2) Rozpatruje sprawy dotyczące pism Sług Bożych, męczeństwa, cnót heroicznych, zatwierdzenia starożytnego kultu i przyznania świętym tytułu Doktora. Czyni to w następujący sposób;

1°) Po wydaniu opinii przez dwóch teologów cenzorów odbywa się badanie pism na posiedzeniu zwyczajnym. Gdyby powstały jakieś specjalne trudności, sprawę przekazuje się do kongregacji plenarnej.

2°) Rozważanie na temat męczeństwa i cnót heroicznych, odbywa się - po przygotowaniu wniosku, zawierającego streszczenie relacji patrona, opinii trzech konsultorów, uwag generalnego Promotora Wiary oraz odpowiedzi patrona - na specjalnym posiedzeniu, na którym ci, którzy są wyliczeni w n.7 § 1, 1°, pełniąc funkcję jakby sędziów⁽²⁰⁾, głosują na temat uzasadnienia sprawy. Po przeprowadzonej dyskusji przygotowuje się relację końcową którą podpisują wszyscy głosujący⁽²¹⁾.

3°) Wyrok wydaje się na kongregacji plenarnej kardynałów, którym należy przedstawić razem ze wspomnianym poprzednio wnioskiem, także głosy wyrażone na specjalnym posiedzeniu oraz relację końcową. W kongregacji bierze udział Sekretarz⁽²²⁾.

4°) W celu rozstrzygnięcia wątpliwości na temat zatwierdzenia starożytnego kultu lub przyznania świętym tytułu Doktora Kościoła, należy przygotować wniosek zawierający streszczenie, relację patrona wnioski trzech konsultorów i badanie lub oświadczenie generalnego promotora wiary Rozprawa zaś (na ten temat) toczy się najpierw na specjalnym zebraniu, a następnie na kongregacji plenarnej kardynałów, jak to zostało określone w niniejszym §, nn. 2° i 3°.

§ 3) Rozpatruje sprawę cudów przypisywanych wstawiennictwu Sługi Bożego⁽²³⁾, co czyni w następujący sposób:

1°) przytaczane cuda, na temat których wydali już swój wniosek medyczno - prawny dwaj biegli, bada się na posiedzeniu lekarzy, których wnioski przedstawia się w Specjalnej relacji.

2°) Następnie przygotowuje się wniosek, składający się ze streszczenia, opinii medyczno - prawnej biegłych, relacji z posiedzenia lekarzy, informacji patrona, wniosków trzech konsultorów, uwag generalnego promotora wiary i odpowiedzi patrona. Na ten temat toczy się najpierw dyskusja na specjalnym zebraniu, a następnie na kongregacji plenarnej kardynałów, Jak to wyżej wskazano w n. 7 § 2,2° 1 3°⁽²⁴⁾.

8. § 1) Decyzje kardynałów, o których mowa w n. 7 § 1,2°; 2,3° i 4°i § 3,2° są przedstawiane Ojcu św., zgodnie z przepisem kan. 2013 §§ 1,2; 2107; 2111; 2133⁽²⁵⁾.

§ 2) Gdy Papież zadecyduje, że należy sprawę dalej prowadzić, wtedy wszystko idzie swoją drogą.

§ 3) Jeżeli zaś Papież zadecyduje że wątpliwość należy przedstawić nowej kongregacji kardynałów, wtedy trzeba przygotować wniosek, w którym zamieszcza się już to trudności nie rozwiązane, Już to odpowiedź patrona i ewentualnie nowe dokumenty.

§ 4) Jeżeli wreszcie Papież zadecyduje, że sprawę należy zaniechać, wtedy nie wolno Jej prowadzić, chyba, że Ojciec św. zezwoli na to ponownie, na skutek przedstawienia nowych i uzasadnionych dokumentów.

9. Drugi urząd stanowi promotor generalny wiary, którego zadaniem jest obrona prawa, przygotowanie uwag, przeprowadzenie dochodzeń, wydawanie wniosków, jak to zostało wskazane powyżej w poszczególnych wypadkach⁽²⁶⁾.

10. Urząd Historyczno - Hagiograficzny, zajmujący się prowadzeniem spraw historycznych kieruje się specjalnym prawem wydanym przez naszego Poprzednika śp. Piusa XI w Piśmie Apostolskim motu proprio Gia da qualche tempo z dnia 6 lutego 1930 roku⁽²⁷⁾.

11. Niniejsza Kongregacja posiada swoją Kancelarię, mającą własny regulamin⁽²⁸⁾.

12. Kongregacja posiada również do dyspozycji listę tak adwokatów jak i pełnomocników, którzy muszą posiadać przymioty i tytuły wymagane przez prawo⁽²⁹⁾ oraz kolegium najbardziej biegłych lekarzy, wybranych do niego z racji ich wiedzy i przymiotów⁽³⁰⁾.

13. Gdy chodzi o Beatyfikację Sług Bożych i Kanonizację Błogosławionych po ogłoszeniu już na konsystorzu, to należy zachować obrzędy i uroczystości przyjęte przez Kurię Rzymską⁽³¹⁾.

14. Przepisy zawarte w niniejszej Konstytucji zaczynają obowiązywać z dniem ogłoszenia. Chcemy, by te nasze postanowienia i przepisy obecnie i w przyszłości zachowały swoją moc i skuteczność, bez względu - gdy to jest aktualne - na konstytucje i zarządzenia apostolskie, wydane przez naszych Poprzedników i wszelkie inne zarządzenia, godne nawet specjalnej wzmianki czy odwołania.

Dan w Rzymie, u św. Piotra, dnia 8 maja 1969 roku, szóstego naszego Pontyfikatu.

PAULUS PP. VI