Uznanie i radość Najwyższego Pasterza

Księże Kardynale, Czcigodni Bracia!

1. Wasza obecność pobudza Nas do wdzięczności i radości. Wyznajemy Wam szczerze, że pragnęliśmy spotkać się z Wami - jak pragnął żarliwie św. Paweł Apostoł widzieć się z wiernymi w Rzymie - aby "użyczyć Wam nieco daru duchowego dla waszego umocnienia, tj., abyście się nawzajem krzepili wspólną wiarą waszą" (Rz. 1, 11 - 12). Toteż dziękujemy Panu za to, że udzielił Nam łaski tego oczekiwanego spotkania - cennego dla Nas, a niełatwego dla Was.

Gaudeo igitur in vobis (Rz 16, 19) - Cieszymy się z waszej obecności! Ponadto, jesteśmy pełni radości, że mogliśmy Was po bratersku uściskać w Chrystusie "pocałunkiem pokoju", i usłyszeć osobiście od każdego z Was, jak i od innych waszych braci w biskupstwie, którzy już powrócili do Ojczyzny, głos waszych kwitnących kościołów.

Radujemy się szczególnie z pomyślnych wiadomości, jakie Nam przynieśliście o waszej pracy apostolskiej, niesłabnącej, pełnej gorliwości, mądrej, wytrwałej i przewidującej, która umie nawet z trudności stawianych przez otoczenie, w jakim się rozwija, czerpać pobudkę do nowych inicjatyw, wykazujących jej bujną żywotność. Znamy je doskonale, a wasze przybycie ad limina Apostolorum, potwierdza raz jeszcze waszą wierność i przywiązanie do Stolicy św. Piotra i do Namiestnika Chrystusowego. Wierność ta jest tym bardziej znamienną, że nie jest tylko waszym osobistym wyrazem, ale wyrazem właściwym i charakterystycznym dla wszystkich wiernych katolików w Polsce. Możecie śmiało powiedzieć, że za Wami idzie wiernie cały szlachetny Naród, zaprawiony w swej bohaterskiej i pełnej cierpień historii, w przejawianiu wierności i dawaniu świadectwa. Naród dotychczas bardzo zwarty w zachowywaniu swej wiary katolickiej.

Wasze zdecydowane trwanie przy tradycji katolickiej nie tylko ocali dziedzictwo wiary religijnej, moralności i kultury Narodu polskiego, ale już obecnie promieniuje przykładem na cały Kościół. Zdajecie sobie z tego sprawę: macie do wypełnienia w dzisiejszym świecie, zupełnie wyjątkową misję, również ze względu na warunki, w jakich rozwija się wasze apostolstwo. Macie być świadkami, autentycznymi świadkami Chrystusa.

"DO JEZUSA PRZEZ MARYJĘ"

2. Jesteśmy wam wdzięczni za przedstawienie linii wytycznych waszej działalności pastoralnej i aprobujemy chętnie propozycje, które wysunęliście. Są one owocem waszych codziennych doświadczeń, przeżywanych intensywnie a nieraz bardzo boleśnie, są również oczywistym znakiem Waszej wiary i pobożności.

Mówiliście o Chrystusie, który jest obrazem niewidzialnego Boga, o Chrystusie, za którego pośrednictwem mamy dostęp do Ojca w jednym Duchu; o Chrystusie ustanowionym przez Boga, jako początku zbawienia. On to założył Kościół swój, jako konieczny znak zbawienia i zdobył ludzkość za cenę swej Krwi. On jest bramą wiodącą do gmachu Kościoła, którego Sam jest kamieniem węgielnym.

Do Chrystusa z miłością prowadzicie dusze przez Maryję. Najświętsza Dziewica, której rolę w tajemnicy Kościoła rozpatrywał Sobór Powszechny Watykański II w świetle Słowa Wcielonego, jest istotnie nierozłącznie związana z Chrystusem i przez Niego w sposób najdoskonalszy odkupiona. Stawszy się współuczestniczką tajemnicy Odkupienia, upodobniona do Syna w ofierze i królewskości - czerpie z Chrystusa wszystkie swoje przywileje. Maryja - istota wyjątkowa, a zarazem dzieląca los ludzi, których trzeba było zbawić - niesie światu Jezusa, który jest samym Życiem, i w niebie spełnia nadal swe zbawcze zadanie.

Jej zbawienny wpływ wynika z zasług i jedynego pośrednictwa Chrystusowego. Maryja uczestniczy w dziele zbawienia dla samej siebie i dla całego rodzaju ludzkiego. Nabożeństwo do Niej sprawia, że - jak powiada Konstytucja Lumen gentium - "gdy Matka doznaje czci, to poznaje się, miłuje, wielbi w sposób należny i zachowuje przykazania Syna" (n. 66). Maryja zajmuje w Kościele miejsce najbliższe Chrystusowi. Jest Ona obrazem i początkiem Kościoła, oraz wyjątkowym jego członkiem. Z Kościołem łączy Ją związek ze Zbawicielem, oraz wyznaczone Jej zadania i otrzymane łaski. Maryja jest obrazem Kościoła przez swoje Dziewictwo i Macierzyństwo, przez wiarę, nadzieję i miłość w zjednoczeniu z Chrystusem, który jest wzorem doskonałości Kościoła.

Podziwiamy Wasze starania o rozwój kultu eucharystycznego. "Tajemnica eucharystyczna jest prawdziwym ośrodkiem świętej liturgii, a także całego życia chrześcijańskiego. Dlatego Kościół pouczony przez Ducha Świętego, stara się pogłębić ten kult i bardzo intensywnie nim żyć" (Instr. "O kulcie Tajemnicy Eucharystycznej n. 1).

Eucharystia jest środkiem włączenia i upodobnienia do Chrystusa. Kult eucharystyczny jest źródłem życia i budowania Kościoła. Jest znakiem i przyczyną jedności ludu Bożego, gromadzącego się wokół Chrystusa i związanego z Nim węzłem miłości. Z Eucharystii wierni czerpią siłę do wyznawania Wiary, wyznania otwartego, pełnego i wytrwałego.

NOWY BLASK ŻYCIA KATOLICKIEGO

Staracie się również w sposób właściwy nadawać coraz większe znaczenie Liturgii. Ona jest rzeczywiście przedłużeniem dzieła zbawczego w wykonywaniu kapłaństwa Chrystusowego, szczytem i źródłem życia Kościoła. Wprowadzajcie wiernych do czynnego i świadomego uczestniczenia w akcji liturgicznej, wpajając głębokiego ducha Kościoła, jak również "pobożne praktyki", w które tak bogate jest Wasze życie chrześcijańskie.

Z zadowoleniem dowiedzieliśmy się z waszych sprawozdań, że we wszystkich diecezjach wprowadza się z przezornością i roztropnością dekrety Soboru Watykańskiego II, oraz reformy przeprowadzone przez Kościół na wielu odcinkach życia chrześcijańskiego. Trwajcie dalej w tej pracy, która rozjaśni życie katolickie w Polsce nowym blaskiem, umacniając to, co jest najlepszego w waszych szlachetnych tradycjach chrześcijańskich, dowartościowując i pogłębiając coraz bardziej wiarę, która tak żywo okazuje się w wielkich publicznych obchodach religijnych, jakie się u Was odbywają.

Udział w sakramentach świętych, który dzięki waszej zasłudze osiągnął tak wielki odsetek wśród waszych wiernych, niech wyda bogate owoce pogłębionego życia chrześcijańskiego w codziennym zachowaniu przykazań moralnych i w życiu rodzinnym; niech dobrodziejstwo jego przejawi się również w życiu społecznym. W świetle nauki soborowej rozszerzajcie udział katolików świeckich w pracy apostolskiej, stosując sposoby i formy u Was dozwolone. Są oni również uczestnikami - każdy na swoją miarę - kapłańskiego, prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusa, gdyż Chrystus, chcąc dalej szerzyć swoje świadectwo, ożywia ich swoim Duchem i ustanawia ich swoimi świadkami.

DOSKONAŁA JEDNOŚĆ HIERARCHII, DUCHOWIEŃSTWA I LUDU Z NASTĘPCĄ ŚW. PIOTRA

3. A teraz, kilka słów zachęty. Bądźcie zawsze zjednoczeni między sobą. Wy, Pasterze Ludu Bożego, w układaniu planów duszpasterskich, oraz w zgodnym działaniu, gdy chodzi o najważniejsze sprawy. Bądźcie zjednoczeni z Waszym Ludem poprzez waszych kapłanów, a w końcu wspólnie z waszym ludem - bądźcie nadal zjednoczeni ze Stolicą Apostolską i Biskupem Rzymu, który jest "trwałą i widzialną zasadą jedności i wspólnoty wiary" (Lumen gentium n. 18). W doskonałym zjednoczeniu z Papieżem tkwi wasza siła i wasza wielkość: Wiemy zresztą z licznych świadectw dawnych i nowych, że to właśnie było zasadniczym punktem drogi, którą przeszliście w Waszej tysiącletniej historii chrześcijaństwa.

Bądźcie wytrwali - mówimy to słowami św. Pawła Apostoła - "Bracia moi najdrożsi, za którymi tęsknię, radości i chwało moja! Tak stójcie mocno w Panu, umiłowani"! (Flp 4, 1) - "Czuwajcie, trwajcie w wierze i umacniajcie się" (1 Kor 16, 13).

Wytrwali i przewidujący w waszym urzędzie, troską waszą duszpasterską obejmijcie szczególnie młodzież, studentów, robotników i rodzinę, rozumianą jako jedność społeczną i chrześcijańską. Wiemy dobrze, że dzięki waszym gorliwym staraniom, każda rodzina katolicka, pragnie być szkołą uświadomienia religijnego i wychowania chrześcijańskiego. Życzymy Wam także, aby w tych rodzinach budziły się liczne powołania kapłańskie i zakonne. Prosimy Was, abyście zanieśli Nasze szczególne i błogosławiące pozdrowienie przede wszystkim kapłanom, współpracownikom i doradcom waszym; uważajcie ich za swoich braci i przyjaciół. Pozdrówcie i błogosławcie od Nas zakonników i zakonnice, które razem z Wami ponoszą trudy duszpasterskie w różnych dziedzinach życia katolickiego. Pozdrówcie i pobłogosławcie w Naszym imieniu wielkodusznych katolików świeckich, którzy odczuwają i przeżywają obowiązki apostolatu. Pozdrówcie cały katolicki Naród Polski.

ZAUFAJCIE CHRYSTUSOWI ŻYJĄCEMU W SWOIM KOŚCIELE

4. Zaufajcie Chrystusowi! Czyż nie jest On zawsze z nami, żyjąc w swoim Kościele? - "A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 20). Ufajcie zawsze opiece Matki Najświętszej, waszej Niebieskiej Królowej i Matce Kościoła.

Wiedzcie, że Papież sercem jest wśród was: "Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi miłością Jezusa Chrystusa" (Flp 1, 8). Papież modli się za Was i "nieustannie wspomina o was w modlitwach swoich" (Rz 1, 9 - 10); cierpi z Wami i z Wami przeżywa nadzieję, "wspominając dzieła waszej wiary, trudu, miłości, cierpliwości i nadziei w Panu naszym Jezusie Chrystusie" (1 Tes 1, 3). Wszystkich bez wyjątku waszych wiernych zapewnijcie o Naszej ojcowskiej i serdecznej pamięci o nich oraz przekażcie im Nasze z głębi serca płynące Błogosławieństwo.

Źródło: Wiadomości Diecezjalne, Katowice 37 (1969) 57 - 60.

opr. kkk/mg