Młodzi, świętość i radość

Moi Drodzy, Dziewczęta i Chłopcy,

gdy byłem w waszym wieku, to codziennie stawiałem sobie pytanie o sens życia i o moją przyszłość. Miałem mnóstwo marzeń, pragnień i aspiracji dotyczących szkoły, sportu, pracy zawodowej. Moją największą aspiracją były marzenia o zawarciu małżeństwa z jakąś niezwykłą dziewczyną i o założenie wspaniałej, szczęśliwej rodziny. Mam nadzieję, że Wy także macie tak wiele pragnień i aspiracji, że dnia i nocy nie wystarczy, aby o nich opowiedzieć samemu sobie czy innym ludziom. Zbliżając się do dorosłości, warto zapytać o to, jakie marzenia na mój temat ma Bóg, bo przecież On najlepiej mnie rozumie i najbardziej kocha, bo dosłownie nad życie.

Świętość: Boże marzenie o każdym z nas

Największym marzeniem Boga wobec każdego z nas jest to, żebyśmy stawali się coraz bardziej święci, jak On jest święty. Niestety wielu młodych ma dziwne wyobrażenie o świętości i wtedy dorastanie do świętości nie jest dla nich największym pragnieniem. Niektórzy mylą świętość z doskonałością. Tymczasem ten, kto dąży do doskonałości, usiłuje być jak Bóg, natomiast człowiek, który dąży do świętości, pragnie naśladować Boga. Pragnie kochać Boga, samego siebie i bliźniego dojrzałą miłością, mimo że pozostaje niedoskonały w sferze cielesnej, emocjonalnej, intelektualnej, moralnej czy społecznej. Świętość mylona z perfekcjonizmem i doskonałością przeraża, a nie pociąga. Błąd drugi to kojarzenie świętości z cierpiętnictwem, z pokornym dźwiganiem niezawinionego krzyża czy z naiwnością. To przekonanie, iż święty to jakiś odludek czy dziwak, człowiek nadstawiający policzek do bicia, albo dewot, który tylko na chwilę wychodzi z kościoła i to jedynie po to, by kupić kolejne pobożne czasopismo.

Biblia ukazuje świętość jako najpiękniejszą normalność, jaką może osiągnąć człowiek. Jest to normalność oparta na respektowaniu norm Ewangelii oraz na naśladowaniu Jezusa. Syn Boży w ludzkiej naturze wszystkim czynił dobrze. On swoją mocą, mądrością i dobrocią przemieniał tych, których spotykał. Ludzie szlachetni fascynowali się Jego słowami i czynami, a ludzie przewrotni wpadali w popłoch w Jego obliczu. Świętość Chrystusa nie odstrasza, lecz zdumiewa i pociąga. Bóg stworzył mnie z samego siebie. On dosłownie wychodzi z siebie i staje się człowiekiem po to, żebym ja stawał się większym od samego siebie. W swojej niezwykłej wyobraźni miłości Chrystus powracający do Ojca, nie zostawia nas sierotami, ale pozostaje z nami. On chroni nas do tego stopnia, że pozwala nam karmić się w Eucharystii Jego obecnością i Jego miłością, tak jak niemowlę karmi się mlekiem kochającej mamy.

Moi Drodzy, coraz więcej Waszych rówieśników ma poważne trudności z odkryciem swojego powołania oraz z podjęciem decyzji na całe życie. Zwykle ich największy problem nie polega na tym, że trudno im odkryć powołanie szczegółowe — do małżeństwa, kapłaństwa czy życia konsekrowanego — ale na tym, że nie realizują oni podstawowego powołania, czyli powołania do świętości. Warto zapytać, dlaczego tak się dzieje?

Dorastanie do świętości nie jest spontaniczne

Naszą sytuację na ziemi dobrze ukazują dwie opowieści biblijne: historia Józefa, sprzedanego przez braci do Egiptu oraz historia syna marnotrawnego, który opuszcza kochającego go ojca. Józef, młody i szlachetny syn Jakuba jest zagrożony z zewnątrz, ze strony swych najbliższych, którzy mu zazdroszczą i którzy chcą go skrzywdzić. Nie zabijają Józefa tylko dlatego, że mogą zarobić pieniądze, sprzedając go do niewoli. Wielu młodych znajduje się obecnie w podobnej sytuacji, gdyż są krzywdzeni przez innych ludzi. Bywają krzywdzeni przez niekompetentnych nauczycieli, którzy tolerancję stawiają ponad miłością i odpowiedzialnością. Jeszcze bardziej bywają krzywdzeni przez cynicznych dorosłych, którzy pragną wzbogacić się ich kosztem. Mamy wśród polskich dziewcząt i chłopców wielu Józefów sprzedanych w niewolę popędów i różnego rodzaju uzależnień, w niewolę szkodliwych czasopism czy obyczajów.

Historia syna marnotrawnego uświadamia nam fakt, że każdy z nas zagrożony jest nie tylko przez innych ludzi, ale nawet przez samego siebie. Każdy z nas potrafi uwierzyć w jakieś naiwne wizje życia i fałszywe wartości. Wtedy może utracić wszystko: miłość, prawdę, zdrowie, radość życia, nadzieję na przyszłość. Syn marnotrawny nie został oszukany przez złych ludzi. Miał szczęście rosnąć u boku kochającego go ojca. Ale również w takiej sytuacji pozostał kimś zagrożonym. Po grzechu pierworodnym każdy z nas jest wewnętrznie zraniony. Łatwiej jest nam wybierać drogę przekleństwa i śmierci niż drogę błogosławieństwa i życia. Łatwiej jest czytać te książki czy gazety, które nie stawiają wymagań niż te, które ukazują miłość i prawdę. Łatwiej jest spotykać się z ludźmi prymitywnymi niż ze szlachetnymi. Łatwiej respektować demokrację i tolerancję niż miłość i prawdę. W tej sytuacji dorastać do świętości i radością mogą ci, którzy stawiają sobie Boże wymagania po to, żeby dorastać do Bożych marzeń. Człowiek, który nie dostrzega swoich ograniczeń, nigdy ich nie pokona, a ten, kto nie dostrzega swojej wielkości, nie stanie się świętym.

Myśleć jak Chrystus

Człowiek dorastający do świętości to ktoś, kto mówi sobie prawdę na własny temat. Każdy człowiek ma możliwość oszukiwania samego siebie. Myślimy wtedy w sposób magiczny, życzeniowy, selektywny. Oszukiwanie siebie to zwykle próba naiwnego usprawiedliwiania własnych błędów. W oszukiwaniu samego siebie nie ma granic. Przykładem są alkoholicy i narkomanii, którzy zwykle tak długo oszukują samych siebie, że z tego powodu umierają.

Najgroźniejszym oszustwem, jakiemu może ulec człowiek, jest przekonanie, że istnieje łatwe szczęście, czyli szczęście osiągnięte bez wysiłku, bez dyscypliny, bez prawdy i miłości, bez przyjaźni z Bogiem, bez respektowania sumienia. Gdyby takie łatwe szczęście istniało, to wszyscy ludzie byliby szczęśliwi. Nie byłoby ani jednego człowieka uzależnionego, chorego psychicznie czy załamanego. To, co łatwe (np. poruszania się czy jedzenie), potrafią wszyscy. Kto myśli mądrze, jak Chrystus, ten wie, że albo szuka trudnego szczęścia, czyli świętości, albo nieszczęście zgłosi się do niego samo.

Kochać jak Chrystus

Świętość to nie tylko szczyt mądrości, ale też szczyt dobroci, czyli miłość. Najpierw uczymy się miłości poprzez kontakt z rodzicami i rodzeństwem. W Waszym wieku ważnym miejscem uczenia się miłości jest kontakt z osobami drugiej płci, a zwłaszcza zakochanie. Początkom zakochania towarzyszą radosne przeżycia. Z czasem jednak zakochanie odsłania inne, bolesne oblicze, które rzadziej ukazywane jest na ekranach kin czy w czasopismach dla młodzieży. Zakochani przeżywają nieporozumienia i rozczarowania. Zakochany odkrywa, że ta druga osoba wcale nie jest ideałem i doskonałością. Pojawia się zazdrość, która jest typowa w tej fazie zakochania. W ten sposób zakochany odkrywa, że tęskni za miłością, która jest czymś więcej niż uczuciem czy fascynacją emocjonalną.

Miłość dojrzała to coś znacznie więcej niż uczucia i zauroczenie. Miłość, jakiej uczy nas Chrystus, to decyzja, by troszczyć się o rozwój drugiego człowieka. Kochać to tak być obecnym w życiu drugiego człowieka, by łatwiej mu było stawać się najpiękniejszą wersją samego siebie, czyli żeby uczył się kochać i żeby stawał się świętym. Miłość jest troską o los drugiego człowieka, a nie szukaniem dobrego nastroju. Troska ta wyraża się poprzez takie słowa i czyny, które są dostosowane do zachowania drugiej osoby. Za pomocą innych słów i czynów wyrażamy miłość wobec dziecka niż wobec dorosłego. Inaczej postępujemy wobec ludzi wrażliwych i szlachetnych, a inaczej wobec egoistów czy cyników. W miłości obowiązuje zasada: To, czy kocham ciebie, zależy ode mnie, ale to, w jaki sposób wyrażam miłość, zależy od Ciebie i od twojego postępowania. Dojrzała miłość nie ma nic wspólnego z naiwnością i dlatego obowiązuje tu jeszcze druga zasada: To, że kocham ciebie, nie daje ci prawa, byś mnie krzywdził. Zasady te potwierdza Chrystus, który w różny sposób wyrażał swoją miłość w zależności od sposobu postępowania poszczególnych ludzi. Tych, którzy byli dobrej woli, uzdrawiał, rozgrzeszał, przytulał, stawiał za wzór, bronił przed krzywdą. Natomiast tych, którzy byli cyniczni i zatwardziali w złu, upominał, wzywał do nawrócenia, a nawet odwracał się od nich i odchodził. Tylko takie twarde słowa i zachowania Jezusa stwarzały tym ludziom szansę na refleksję i nawrócenie.

Pracować jak Chrystus

Człowiek dojrzały wie, że mądrość i miłość wyraża się na co dzień w ofiarnej pracowitości. Miłość wobec samego siebie (troska o własny rozwój), jak i miłość wobec innych (troska o ich rozwój) wymaga wysiłku i pracy. Miłość bez pracowitości jest iluzją. Człowiek leniwy zdolny jest do tego, by romansować, ale nie jest zdolny do tego, by kochać. Ci, którzy mało kochają, mało też pracują. Wzorem pracowitości jest Chrystus, który swój czas i swoje siły — od rana do wieczora — ofiarował tym, których spotykał. Najważniejszym przejawem pracowitości jest formowanie w sobie szlachetnego charakteru.

Stawiajmy sobie wymagania

Moi Drodzy, niektórzy z Waszych kolegów i koleżanek wierzą, że ich los zależy od układu gwiazd czy od horoskopów. My wiemy, że nasz los zależy od spotkania z Chrystusem, który rozumie i kocha każdego z nas. Z Nim i tylko z Nim możemy dorastać do świętości, czyli stawać się najpiękniejszą, najbardziej Bożą wersją samego siebie. On karmi nas w Eucharystii swoją obecnością i miłością, tak jak mama karmi z miłością swoje dziecko. Chrystus uczy nas mentalności zwycięzcy, czyli pójścia najlepszą, świętą, błogosławioną drogą życia. Przychodząc do Niego, nie pytamy o to, co jest grzeszne czy zakazane, ale — jak bogaty i dobry młodzieniec — pytamy o to, co warto czynić, żeby być człowiekiem szczęśliwym z tej i z tamtej strony istnienia. Trzymajcie się kurczowo Chrystusa i Kościoła, a spełnią się Wasze najpiękniejsze marzenia i odkryjecie, że to są takie same marzenia, jak te, którymi kierował się Bóg, kiedy obdarzał Was życiem.

opr. mg/mg