Modlitewne wspólnoty powołaniowe

Modlitwa wiernych za kapłanów, osoby konsekrowane oraz o nowe powołania duchowne, to spłata długu względem nich. Jest ona obowiązkiem każdego katolika. Im więcej niewiara i niewierność prześladuje kapłanów i osoby zakonne, tym usilniej wierni powinni przez modlitwę i ofiarę wypraszać dla nich błogosławieństwo Boże. Im większa odpowiedzialność spoczywa na kimś w Kościele, tym gorliwiej inni powinni spieszyć z pomocą. Za wielkie jest zadanie kapłanów, urząd za święty, praca za trudna, by mogli sami temu podołać. Modlitwa świeckich i ich ofiara jest więc niezbędna, o ile kapłani mają być dobrymi kapłanami na wzór Chrystusa. Pius XI powiedział: „Bóg na niebie i my na ziemi niczego goręcej nie pragniemy jak ofiary i modlitwy za kapłanów. Prośmy Boga o świętych kapłanów! Gdy takich mieć będziemy, wszystko mieć będziemy, jednak jeśli ich zabraknie, wszystko inne nic nie pomoże”.

Idąc za myślą Piusa XI można powiedzieć więcej: im większy deficyt powołań duchownych, tym z naszej strony potrzeba głębszej modlitwy i zaangażowania.

Po ostatnim soborze w całym Kościele można zauważyć wzmożoną akcję duszpasterska na rzecz powołań. Wszystkie wysiłki zmierzają w kierunku uświadomienia wiernych o ich wielkiej roli budzenia i wychowywania nowych powołań kapłańskich i zakonnych. Sprawa ta – jak powiedział kard. Pizzardo –„winna leżeć na sercu wszystkich katolików bez wyjątku, od biskupów począwszy aż do wiernych szeregowych”. Owoce tej pracy są uzależnione owszem od gorliwości duszpasterzy i wiernych, ale przede wszystkim od łaski Bożej. Stąd wielka potrzeba modlitwy.

Ojciec Święty w Orędziu na XVII Światowy Dzień Modlitw o Powołania zwraca się do wiernych: „Wreszcie, najdrożsi Synowie i Córki na całym świecie, zwracam się z wezwaniem do każdego z was i do waszych wspólnot: módlcie się. To główny punkt, na który Jezus położył nacisk: «Proście zatem Pana żniwa, żeby posłał robotników na swoje żniwo» (Mt 9,38). Módlmy się wszyscy w jedności z Najświętszą Panną, mając ufność w jej wstawiennictwo. Módlmy się, aby święte tajemnice Chrystusa Zmartwychwstałego i Ducha Pocieszyciela oświeciły wiele osób ofiarnych, zdecydowanych służyć Kościołowi z największą gotowością. Módlmy się za pasterzy oraz ich współpracowników, ażeby znaleźli odpowiednie słowa, ukazując wiernym orędzie o życiu kapłańskim oraz Bogu poświęconym. Módlmy się, aby we wszystkich środowiskach Kościoła wierni wierzyli z odnowionym zapałem w ewangeliczny ideał kapłana całkowicie oddanego budowaniu Królestwa Bożego i wspierali te powołania odważnie i wspaniałomyślnie. Módlmy się za młodych, do których Pan kieruje swoje wezwanie do pójścia za Nim w sposób bardziej doskonały, ażeby rzeczy tego świata nie odwróciły ich, lecz żeby otworzyły ich serca na przyjacielski głos, który ich wzywa; aby czuli się zdolni do oddania się na czas całego swojego życia sercem niepodzielnym, Chrystusowi, Kościołowi, duszom; żeby wierzyli iż łaska da im siłę żyć tym darem z samych siebie i żeby zrozumieli piękno i wielkość życia kapłańskiego, zakonnego i misyjnego”¹.

Cztery lata później w kolejnym z orędzi Ojciec św. wciąż nawołuje: „Wszyscy musimy pamiętać, że modlitwa w jej różnorodnych formach jest pierwszą i niezastąpioną posługą, którą możemy ofiarować dla wielkiej sprawy powołań. Ogromna potrzeba kapłanów, diakonów, braci i sióstr zakonnych, członków instytutów świeckich, misjonarzy musi spotkać się z wielką odpowiedzią modlitwy. Przeto proszę was wszystkich – rozsianych po całym świecie – o modlitwę, o częstą modlitwę, o modlitwę nieustanną o to, co tak żywo dotyczy interesów Królestwa Bożego”².

Nie są to jedyne cytaty wyciągnięte z orędzi papieskich wzywające do nieustannej modlitwy o powołania. Papieskie apele przynoszą oczekiwany skutek. W ciągu kilkunastu lat również w Polsce przybrała na sile działalność ruchów modlitewnych, które wspomagają duchowo te szczególne w Kościele powołania. Przyjrzyjmy się tylko trzem ruchom.

Dzieło Duchowej Pomocy Powołaniom

W związku z Tygodniem Powołań w 1967 roku Papieskie Dzieło Powołań Zakonnych zainicjowało Dzieło Duchowej Pomocy na rzecz Powołań Kapłańskich i Zakonnych (DDPP) wyrażając gorące życzenie, by znalazło ono szeroki i głęboki oddźwięk u duchowieństwa i wiernych świeckich.

W swoim biuletynie Papieskie Dzieło Powołań Zakonnych podało następujący komunikat: „Są parafie, które odnoszą wielkie korzyści z zachęcania wiernych do cotygodniowego uczestnictwa we Mszy św. i przyjmowania Komunii św. w tej intencji, podając poniższy tekst wiernym głównie w niedzielę poświęconą sprawie powołań. Apelujemy więc do wszystkich Zakonów z nadzieją, że podejmą tę ofiarę w chwili Offertorium”.

W latach 1967-1968 sprawą realizacji w Polsce tego Dzieła zajęła się Podkomisja Informacji w Komisji Powołań Zakonnych Męskich. Wynikiem prac Podkomisji było zasygnalizowanie zagadnienia podczas wrześniowych dni skupienia w Krakowie w 1968 roku i opracowanie następujących referatów:

1. „Zaplecze modlitewne duszpasterstwa powołań”.

2. „Praca, ofiara i cierpienia w duszpasterstwie powołań”.

3. „Spowiedź święta – środkiem budzenia i pielęgnowania powołań”.

Podsumowania tych zabiegów dokonało Kierownictwo Podkomisji Informacji na dniach skupienia we Wrzosowie (9-12,09.1969). Opracowane wówczas konkretne formy realizacji wytycznych podanych przez PIPZ są zawarte w Instrukcji umieszczonej w „Złotej Księdze Dzieła Duchowej Pomocy Powołań”.

Referenci poszczególnych zgromadzeń zakonnych przyjęli wytyczne i zobowiązali się do ich realizacji wykorzystując trzy środki:

• modlitwę,

• chrześcijańską pokutę,

• nauczanie Kościoła o powołaniach duchownych.

Do Dzieła Duchowej Pomocy Powołań może należeć każdy. Warunkiem przynależności jest przyjęcie i wypełnienie „Aktu Ofiarowania” oraz złożenie „Obietnicy”. Zerwanie zobowiązań i praktyk nie jest grzechem.

Przygotowano kilka „Aktów Ofiarowania” dla poszczególnych stanów: dla dzieci, młodzieży, dorosłych, chorych i starszych oraz dla osób duchownych. Przedstawiam dla przykładu jedynie „Akt Ofiarowania” dla dorosłych:

„Matko Boża i moja. Ja ................... włączając się w Dzieło Duchowej Pomocy Powołań, przez Twoje przeczyste ręce, ofiaruję Bogu Ojcu w każdy czwartek wszystkie modlitwy i zajęcia i dlatego postanawiam, że przez jeden rok (dziewięciu lat, całe życie) chcę być gorliwszy w spełnianiu obowiązków wobec Boga i bliźnich, a także w miarę możliwości uczestniczyć we Mszy św. i przyjąć Komunię św. by ubłagać liczne i święte powołania kapłańskie i zakonne. Amen”.

miejscowość, data, podpis: ...............................................

Do „Aktu Ofiarowania” poszczególny wierny składał także pisemną obietnicę o następującej treści:

„Ja ................... włączam się w Dzieło Duchowej Pomocy Powołań, na okres (ukończenia szkoły podstawowej, osiemnastego roku życia, jednego roku, dziewięciu lat, całego życia – niepotrzebne skreślić) i obiecuje wiernie spełniać «Akt Ofiarowania»”.

data, własnoręczny podpis, adres: ..................................................

Do Dzieła Duchowej Pomocy Powołań na przestrzeni ponad trzydziestu lat przystąpiło dziesiątki tysięcy wiernych, wzrosła frekwencja uczestniczących w pierwszo-czwartkowej Eucharystii oraz nabożeństwach powołaniowych. Nieocenione są owoce płynące z modlitwy tej wielotysięcznej armii modlących się o powołania, ofiarujących swe cierpienia i obowiązki w tej intencji.

Stowarzyszenie Modlitewne o Powołania

Zostało założone kanonicznie 8 grudnia 1900 roku w Messynie w Sanktuarium „Rogazione Evangelica” (Ewangeliczne Wezwanie). Jego inicjatorem był bł. Annibale Maria Di Francia, który uznany jest za gorliwego mistrza i prekursora nowoczesnej myśli pastoralnej odnoście powołań. Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym 7 października 1990 roku..

6 lutego 1906 roku Święta Kongregacja Kultu Bożego obdarzyła to Stowarzyszenie specjalnymi odpustami.

Pierwszorzędnym celem Stowarzyszenia jest propagowanie ducha modlitwy, który rodzi się z posłuszeństwa wobec nakazu Jezusa: „Proście Pana Żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo” (Mt 9, 37-38) dla otrzymania licznych i świętych powołań, zwłaszcza zaś kapłańskich i zakonnych.

Stowarzyszenie Modlitwy o Powołania proponuje swoim członkom:

• ponowne odkrycie własnego, osobistego powołania chrześcijańskiego w modlitwie i życiu codziennym;

• ofiarowanie radości i cierpień własnego życia dla tegoż celu;

• propagowanie według możliwości ducha tej modlitwy, zgodnie z nakazem Jezusa.

Jak informuje nas ulotka o stowarzyszeniu - przez modlitwę członkowie SMoP uczestniczą w dobrodziejstwach płynących z apostolstwa powołanych kapłanów i osób konsekrowanych. Za wszystkich członków żyjących i zmarłych jest odprawiana systematycznie Msza św. Istnieje również możliwość uzyskania odpustu zupełnego:

• w dniu zgłoszenia się do Stowarzyszenia,

• w święta główne Apostołów i Ewangelistów,

• w momencie śmierci, jeżeli zmarły był zaopatrzony Sakramentami św. lub dokonał skruchy wzywając Najświętszego Imienia Jezus.

Dla członków są organizowane rekolekcje, ćwiczenia duchowe oraz inne inicjatywy promujące rozwój duchowy i odpowiedzialność za powołania.

W dniu wstąpienia członkowie składają przyrzeczenie następującej treści:

„Postanawiam odpowiedzieć ze wspaniałomyślnością na rozkaz Jezusa: «Proście Pana żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo».

W tym celu ofiarowuję moje życie chrześcijańskie i moją modlitwę, aby Serce Jezusa raczyło posłać licznych i świętych robotników, osoby konsekrowane i tych wszystkich, którzy pracują w Kościele i świecie dla zbawienia ludzkości”.

podpis, data: ................................

Stowarzyszenie działa w Polsce od 1991 roku i zrzesza kilkudziesięciu członków, jego siedzibą jest Dom Księży Rogacjonistów Serca Jezusa w Warszawie.

Apostolstwo Modlitwy o Powołania „Wielkie Żniwo”

Ruch ten został zainicjowany we wrześniu 1996 roku przy Parafii św. Wawrzyńca w Poznaniu. Jego pierwszym duszpasterzem został ks. Marek Borowski SAC. Apostolstwo Modlitwy o Powołania jest modlitewną gałęzią Apostolstwa Powołań „Wielkie Żniwo”, o którym będę pisał w kolejnej części tej pracy. AMoP skupia w swym kręgu tych, którzy nie mogą aktywnie angażować się w pracę Apostolstwa Powołań, a pragną się modlić w intencji powołań. Ich samotność, choroba, praca bądź nauka ofiarowana Bogu w tej intencji jest wspaniałym darem.

Członkowie ruchu docierając do szkół, parafii, a podczas wakacji na rekolekcje oazowe, powołaniowe, pielgrzymki uwrażliwiali wiernych, jak ważna jest modlitwa w tych intencjach. Dzięki tym akcjom i konferencjom udało się zaprosić do modlitwy ponad 1500 osób świeckich i duchownych, którzy złożyli deklarację o następującej treści:

„Panie Jezu Chryste, świadom jak bardzo świat potrzebuje nowych i świętych robotników na Twoim żniwie pragnę przez okres............................... modlić się w intencjach:

• za Ojca św., biskupów, kapłanów i osoby konsekrowane - aby byli „solą ziemi i światłością świata”;

• za misjonarzy – o wytrwałość i siły w pracy;

• o nowe, liczne i święte powołania kapłańskie, zakonne i misyjne, zwłaszcza tam, gdzie jest ich szczególny brak;

• za dzieci i młodzież – świętość ich życia oraz właściwe odkrycie swego powołania;

• za Apostolstwo Powołań – by przez swą modlitwę i działalność przynosiło całemu Kościołowi obfite owoce.

Spraw, abym wiernie realizował to postanowienie, a przez swą modlitwę i przykładne życie zbawił swą duszę i przyczynił się do zbawiania bliźnich.

Poślij, Panie, robotników na swoje żniwo!”

podpis: .................

Dla członków Apostolstwa Modlitwy o Powołania organizowane są również spotkania, rekolekcje oraz nabożeństwa, zwłaszcza w Tygodniu Modlitw o Powołania.

Każdy z wymienionych ruchów modlitewnych ubogaca Kościół swoim darem modlitwy, darem cierpienia i ofiary oraz przykładem chrześcijańskiego życia swych członków. Sam jednak musi stać się „misyjny”, a więc docierać do wciąż nowych środowisk ludzi, aby uwrażliwiać ich na nakaz Chrystusa: «Proście Pana żniwa...».

Drogowskazem w działalności ruchów powołaniowych mogą stać się słowa Jana Pawła II: „Niech cały Kościół modli się z ufną nadzieją, świadom, że powołania są darem, który należy wybłagać w modlitwie i na który trzeba zasłużyć świętością życia”.³

opr. mg/mg