Małżeństwo odzwierciedla miłość Chrystusa do Kościoła

Kościół wyznaje, że sakrament przymierza małżonków

jest „wielką tajemnicą”, gdyż odzwierciedla się w nim

oblubieńcza miłość Chrystusa do swego Kościoła.

Na mocy sakramentalnego charakteru małżeństwa,

wzajemny związek małżonków staje się tym bardziej nierozerwalny.

Poprzez sakramentalny znak,

ich wzajemna przynależność jest rzeczywistym obrazem

samego stosunku Chrystusa do Kościoła.

Dar sakramentu jest jednocześnie powołaniem

i przykazaniem dla małżonków chrześcijańskich,

aby pozostali sobie wierni na zawsze,

ponad wszelkie próby i trudności,

w wielkodusznym posłuszeństwie świętej woli Pana.

Oblubieńcze przymierze małżonków

„wyjaśnia” oblubieńczy charakter zjednoczenia

Chrystusa z Kościołem,

równocześnie zaś zjednoczenie to jako „wielki sakrament”

stanowi o sakramentalności małżeństwa

jako świętego przymierza ludzkich oblubieńców:

mężczyzny i kobiety. (...)

Prawdzie tego ustanowienia odpowiada wezwanie:

„Mężowie, miłujcie żony wasze”,

miłujcie z racji tej szczególnej i wyjątkowej więzi,

poprzez którą mężczyzna i kobieta w małżeństwie

stają się „jednym ciałem” (por. Rdz 2, 24; Ef 5, 31).

W tej miłości zawiera się podstawowa afirmacja

kobiety jako osoby,

afirmacja, dzięki której kobieca osobowość

może się w pełni rozwijać i ubogacać. (...)

Wszelkie racje za „poddaniem” kobiety mężczyźnie

w małżeństwie

muszą być interpretowane w sensie

wzajemnego poddania obojga w bojaźni Chrystusowej.

Miara prawdziwej miłości oblubieńczej

znajduje swoje najgłębsze źródło w Chrystusie,

który jest Oblubieńcem swej Oblubienicy-Kościoła.

Eucharystia jest samym źródłem małżeństwa chrześcijańskiego.

Ofiara eucharystyczna bowiem uobecnia

przymierze miłości Chrystusa z Kościołem,

przypieczętowane Jego krwią na krzyżu.

W tej właśnie ofierze Nowego i Wiecznego Przymierza

małżonkowie chrześcijańscy znajdują korzenie,

z których wyrasta, stale się odnawia

i nieustannie ożywia ich przymierze małżeńskie. (...)

Skrucha i wzajemne przebaczenie w łonie rodziny chrześcijańskiej,

odgrywające taką rolę w życiu codziennym,

znajdują szczególny wyraz sakramentalny

w sakramencie pokuty chrześcijańskiej.

[Małżonkowie] odnajdą w sakramencie [Eucharystii]

odwagę potrzebną do otwarcia się na drugiego,

do przebaczenia, do dialogu i jedności serc.

Będzie on również cenną pomocą

w zmaganiu się z trudnościami,

które pojawiają się nieuchronnie w życiu każdej rodziny.

Komunia małżeńska ma swoje korzenie

w naturalnym uzupełnianiu się mężczyzny i kobiety,

i jest wzmacniania przez osobistą wolę małżonków

dzielenia całego programu życia,

tego, co mają, i tego, czym są. (...)

Duch Święty, udzielony podczas uroczystości sakramentalnej,

użycza małżonkom chrześcijańskim daru nowej komunii,

komunii miłości, która jest żywym i rzeczywistym obrazem tej najszczególniejszej jedności,

która czyni z Kościoła niepodzielne

Ciało Mistyczne Chrystusa Pana.

Wszyscy małżonkowie są powołani do świętości

w małżeństwie według woli Boga,

a to powołanie realizuje się w miarę,

jak osoba ludzka potrafi odpowiedzieć na przykazanie Boże,

ożywiona spokojną ufnością w łaskę Bożą i we własną wolę.

Jak z sakramentu wypływa dar i zobowiązanie małżonków,

ażeby co dzień żyli otrzymanym uświęceniem,

tak też z tegoż sakramentu pochodzą łaska

i moralny obowiązek przemiany całego ich życia

w nieustanną „ofiarę duchową”.