30-lecie pasterskiej posługi ks. abp. Szczepana Wesołego

Każda rocznica, choćby liczyła się małą liczbą lat, pozwala na zatrzymanie się i spojrzenie na trwanie na przebytej drodze, jaką Opatrzność Boża nam wytyczyła. Tym bardziej, kiedy mamy na uwadze 30. rocznicę, czas, którym można objąć życie więcej niż jednego pokolenia, jeśli przyjmiemy dla jednego pokolenia okres około 20 lat.

30 lat posługi pasterskiej ks. abp. Szczepana Wesołego to jednak nie tylko troska o to najmłodsze pokolenie, co do lat równe niemal czasowi jego pracy biskupiej, ale troska o kilka pokoleń Polaków żyjących na Emigracji i ściśle związanych z Kościołem i Narodem polskim, mimo, że mieszkają poza jego granicami państwowymi. Spojrzenie na tę posługę to spojrzenie na Kościół, na miejsce biskupa w tej wspólnocie uczniów Chrystusa, na ludzi, którzy do tej wspólnoty należą w miejscu ich zamieszkania wraz z tym wszystkim, co stanowi ich tożsamość chrześcijańską i kulturową.

Sobór Watykański II w Dekrecie o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele zaznacza: "Chrystus Pan, Syn Boga żywego, który przyszedł, aby wybawić lud swój z grzechów i uświęcić wszystkich ludzi, jak sam został posłany przez Ojca, tak też posłał swoich Apostołów; dlatego uświęcił ich, dając im Ducha Świętego, by i oni uwielbiali Ojca na ziemi i zbawiali ludzi "ku budowaniu ciała Chrystusowego" (Ef 4, 12), którym jest Kościół" (nr 1). I dalej: "Biskupi zaś, ustanowieni również przez Ducha Świętego, zajmują miejsce Apostołów jako pasterze dusz; otrzymali też oni posłannictwo, by łącznie z Biskupem Rzymskim i pod jego zwierzchnictwem nadawać trwałość dziełu Chrystusa, wiecznego Pasterza. Chrystus bowiem dał Apostołom i ich następcom nakaz oraz władzę, by nauczali wszystkie narody, by uświęcali ludzi w prawdzie i żeby byli ich pasterzami" (nr 2).

To posłannictwo biskupów odnosi się nie tylko do sytuacji uporządkowanych, ale ma również zastosowanie do wszystkich sytuacji, w których znajduje się człowiek, gdyż życie jest bogatsze od prawa stanowionego. Dlatego tenże Sobór zaznacza bardzo wyraźnie, że "specjalną troską należy otoczyć tych wiernych, którzy ze względu na warunki życia nie mogą dostatecznie korzystać z ogólnej zwykłej opieki duszpasterskiej proboszczów lub całkowicie są jej pozbawieni, jak np. mnogie rzesze emigrantów, uchodźcy i wygnańcy, podróżujący statkami czy samolotami, koczownicy oraz inni tego rodzaju. Dla roztoczenia opieki nad życiem duchowym tych, którzy okresowo udają się w inne strony celem wypoczynku, trzeba rozglądnąć się za trafnymi metodami duszpasterskimi" (nr 18).

To krótkie przypomnienie myśli soborowej wydawało się konieczne by umieścić w niej posługę pasterską ks. abp. Szczepana Wesołego, delegata Prymasa Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji. W tych ogólnych i równocześnie zasadniczych stwierdzeniach Soboru można odnaleźć codzienną troskę duszpasterską Księdza Arcybiskupa.

Jest to troska duszpasterska, czyli takie głoszenie Ewangelii, by była ona znana wszystkim ludziom, a przyjęta ukształtowała człowieka tak, by we wszystkich sytuacjach życiowych mógł nią żyć. Dokonuje się to przez życie sakramentalne, które tworzy Kościół, zaś jego centrum stanowi Eucharystia. Więź wspólnotowa uczniów Chrystusa przejawia się jednak nie tylko na płaszczyźnie wiary, ale również na płaszczyźnie kultury i wspólnego pochodzenia. Kościół obejmujący wszystkich wiernych jest katolicki, czyli powszechny. Składa się ze wspólnot naturalnych, które tę powszechność przeżywają w konkretnym miejscu i wyrażają własnym językiem i w ramach własnej kultury. Bardzo mocno podkreślił to Jan Paweł II w encyklice Slavorum Apostoli "Ewangelia nie prowadzi do zubożenia czy zgaszenia tego, co każdy człowiek, lud i naród, każda kultura w ciągu historii poznają i realizują jako dobro, prawdę i piękno. Zachęca raczej by te wartości zostały zasymilowane i rozwijane; by wielkodusznie były wprowadzane w życie i uzupełniane tajemniczym i wywyższającym światłem Objawienia " (nr 18).

Przełożenie tej troski na konkretną sytuację życia społeczności emigracyjnej w różnych krajach nie jest łatwe. Ks. Arcybiskup odwiedzając nieustannie polskie parafie i skupiska emigracyjne zdaje sobie z tego sprawę. Jego doświadczenie i zaangażowanie sprawiły, że jest nie tylko Ojcem dla swoich "diecezjan", ale i autorytetem, którego głosu słuchają organizacje analizujące problematykę emigracyjną. Centralny Ośrodek Duszpasterstwa Emigracji w Rzymie stał się punktem odniesienia dla pracy kapłanów wśród polskich emigrantów w różnych krajach, pragnących łączyć w swojej posłudze głoszenie Ewangelii i codzienne przeżywanie dwukulturowości: kultury kraju ojczystego i kraju zamieszkania. Już trzecią kadencję jest Ks. Arcybiskup konsultorem Papieskiej Rady ds. Emigrantów i Podróżujących. Jest również przewodniczącym Rady Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II. Przewodniczy też Radzie Polskiej Macierzy Szkolnej. Jest to może wymiar pracy, który wychodzi poza konkretną sytuację duszpasterstwa emigracyjnego, ale równocześnie ściśle się z nim wiąże. Horyzont pracy duszpasterskiej wśród emigracji polskiej łączy się z szerszym horyzontem problematyki ogólnokościelnej i ogólnoświatowej obejmującej współczesne zagadnienie migracji ludzi na świecie.

Trzy lata temu, wygłaszając laudację z okazji nadania księdzu arcybiskupowi Szczepanowi Wesołemu tytułu Honorowego Obywatela Katowic, prof. Wojciech Świątkiewicz zatytułował ją: "Sam będąc z rodziny uchodźców, uchodźcom swoje życie poświęca". Trzydziesta rocznica święceń biskupich i dwudziesta rocznica posługi jako Delegata Prymasa Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji przywołuje zawołanie biskupie abp. Wesołego: Letus serviam - będę służył z weselem . Zawołanie to wybrane u początków posługi biskupiej kieruje naszą myśl ku przyszłości, wszak ma charakter czasu przyszłego. Życzymy Księdzu Arcybiskupowi by radość tej służby nigdy Go nie opuszczała i aby wszyscy, do których jest skierowana z tą samą radością tę służbę przyjmowali.

Wszystkie artykuły pochodzące z "Kronik Rzymskich" zamieszczone na stronach Opoki:
Copyright © by Kronika Rzymska 118(1999)