Dwa serca i zbrodnia. A potrzeba było mało, albo tylko jednego...

Jeśli przyjąć, że Bóg mówi przez wydarzenia – zastanawiające jest to, co chce nam powiedzieć. W minioną niedzielę we wszystkich parafiach archidiecezji warszawskiej przed Najświętszym Sakramentem modliliśmy się za kapłana, który dokonał morderstwa, wynagradzając jednocześnie Najświętszemu Sercu Jezusa jego grzech. Modliliśmy się gorąco za tego kapłana, polecając jego serce Boskiemu Sercu: pełnemu dobroci i miłości.

Ogarnęła mnie także bojaźń Boża, gdyż zdałam sobie sprawę, że każdy człowiek, który został powołany do wiary – niezależnie od swojego miejsca i funkcji w Kościele, może prowadzić życie niejako „obok” Serca Jezusa. Można być liderem wspólnoty „obok” Serca Jezusa, ministrantem „obok” Serca Jezusa, żoną i matką „obok” Serca Jezusa, biskupem „obok” Serca Jezusa, a także proboszczem parafii Najświętszego Serca Jezusa „obok” Serca Jezusa. Nikt więc nie może być pewien swojego serca i każdy ma obowiązek dbać o nie – a raczej o nadprzyrodzoną łaskę, która na mocy chrztu jest w nim złożona.

Św. Paweł przestrzegał w Liście do Koryntian: „Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł”. Bojaźń Boża jest darem Ducha Świętego, warto o nią prosić i badać swoje serce, czy przypadkiem nie idzie „własną drogą”.

Wydawałoby się także, że parafia pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa – właśnie ze względu na ten przymiot Boży – będzie miejscem, gdzie łaska Serca Bożego ma szczególne upodobanie w sercach parafian, a szczególnie w sercu proboszcza. Pan Jezus objawiając św. Małgorzatę Marii Alacoque obiecał, że otworzy swoje Serce, aby spłynęły z niego Strumienie Jego Boskiej Miłości na tych, którzy okazywać Mu będą cześć i zatroszczą się o to, by inni też Mu ją okazywali. 

To bardzo wymowne, że parafianie ze względu na serce „surowego, konfliktowego i izolującego się proboszcza”, woleli uciec na niedzielną Mszę św. do sąsiedniej parafii, podczas gdy inni pokonują setki kilometrów, by przyjechać na Mszę św. do małego kościółka na Podlasiu, w którym rozwija się kult Najświętszego Serca Jezusowego. I powiem szczerze – nie rozwijałby się, gdyby nie otwarte serce ks. Jana Rosłona – tamtejszego proboszcza. Otwarty i zasłuchany w Serce Jezusa – może to potwierdzić każdy, kto choć raz był w Milejczycach i modlił się przed cudownym obrazem.

Jestem pewna, że we współpracy z Bożą łaską ta najmniejsza parafia archidiecezji warszawskiej, mogłaby stać się największą w szerzeniu kultu NSJ. Potrzeba mało, albo tylko jednego... otwartości na łaskę, tak jak dzieje się to w parafii w Warszawie-Wesołej, gdzie dziesiątki wiernych w każdy pierwszy piątek miesiąca przyjmuje Tarczę NSPJ, czy Milejczycach, które przeżywają pielgrzymkowy bum, a przed obrazem Najświętszego Serca Jezusa non stop wydarzają się kolejne cuda...

Bez wątpienia w parafii w Przypkach wydarzyła się tragedia, bez wątpienia, grzech zabójstwa to wołanie o modlitwę i Boże Miłosierdzie, ale także jak każdy przestępczy czyn – domaga się sprawiedliwej kary. Bez wątpienia istnieje także osobowe Zło, które robi wszystko, żeby odłączyć człowieka od Boga.

W wigilię męczeńskiej śmierci o. Kolbe w Warszawie będzie miał premierę film „Triumf serca”, który opowiada o ostatnich dniach św. Maksymiliana w celi śmierci. Film ma niezwykłe i bardzo aktualne przesłanie, bo pokazuje, że ludzkie serce, kiedy otworzy się na łaskę, może odnieść zwycięstwo nad Złem. W Harmężach nieopodal Oświęcimia franciszkanie tworzą sanktuarium pod wezwaniem Zwycięskiej Miłości, które ma o tym przypominać.

Zamiast puenty, zostawiam przestrzeń na refleksję. I modlitwę: Serce Jezusa, źródło życia i świętości – módl się za nami.

Dziękujemy za przeczytanie artykułu. Jeśli chcesz wesprzeć naszą działalność, możesz to zrobić tutaj.