Misja bez ludzi nie istnieje

„Ludzie mówią, że nie można, będąc na misjach, piec serników do północy, ale to nieprawda. Można, tylko trzeba potem wstać na Mszę świętą o siódmej rano. Na tym polega odpowiedzialność..." – wyznaje Krzysztof Król, który posługuje na misji w Kazembe, w Zambii.

„Myślę, że właśnie tyle potrzeba – wstać rano. Kiedy ja budzę się i zaczynam przygotowywać do wyjścia, tutejsze życie już dawno się toczy. Już z pierwszym krokiem stawianym na jednej ze ścieżek Kazembe zostaję porwany przez to życie. I pewnie wielu zapyta: „Jak to jest żyć w Zambii? Dobrze?” I wiecie co, moim zdaniem to nie ma tak, że dobrze albo niedobrze. Gdybym miał powiedzieć, co najbardziej cenię w Zambii, powiedziałbym, że ludzi. To nie piękne widoki, egzotyczna flora czy palące słońce tworzą to miejsce. To właśnie ludzie są Kazembe. Być może na codziennej Mszy świętej kościół nie pęka w szwach od wiernych, ale to w nich – mieszkańcach – widzę prawdziwą chrześcijańską wspólnotę. Cieszę się, że mogłem, choć na chwilę stać się jej częścią" – dodaje.

Chwilę, jako pewien odcinek czasu, również odczuwa się tam inaczej. „Kiedy w Polsce chwila jest momentem, który staram się łapać i zatrzymywać – tutaj ona po prostu trwa. Każda czynność skupiona wokół drugiego człowieka jest dla mnie chwilą. Misja bez ludzi nie istnieje – człowiek zawsze jest w centrum" – podkreśla Krzysztof, który uczy się na misji widzieć drugiego człowieka jako pierwszy plan, a nie jako tło do swojego życia.

„Ta niegdyś ulotna chwila teraz zwyczajnie jest. Czy zniknie po powrocie do domu? Być może. A może nauczę się postrzegać czas inaczej. Jako coś, co jest mi dane, nie coś, czemu mam się podporządkować? Może zacznę patrzeć na człowieka z innej perspektywy?" – snuje swoje misyjne przemyślenia wolontariusz.

źródło: Salezjański Ośrodek Misyjny