Pierwszy raport Papieskiej Komisji ds. Ochrony Małoletnich

„Chciałbym, abyście przygotowali dla mnie raport na temat inicjatyw Kościoła mających na celu ochronę nieletnich i osób dorosłych wymagających szczególnego traktowania. Na początku może to być trudne, ale proszę, abyście zaczęli tam, gdzie trzeba, aby można było przedstawić wiarygodny raport na temat tego, co się dzieje i co należy zmienić, aby właściwe władze mogły podjąć działania” – mówił papież Franciszek. Organ został powołany przez niego w 2014 r. w celu zaproponowania inicjatyw zapobiegających wykorzystywaniu w Kościele.

29 października opublikowano pierwszy roczny raport na temat zasad i procedur ochrony. Dane zebrano na pięciu kontynentach oraz w różnych instytutach i zgromadzeniach zakonnych, a także w samej Kurii Rzymskiej.

Dokument został opracowany przez grupę roboczą pod przewodnictwem członkini Komisji Maud de Boer-Buquicchio, która ma wieloletnie doświadczenie w ochronie nieletnich.

Zagrożenia i postępy

Raport ma na celu promowanie zaangażowania Kościoła w „rygorystyczną” reakcję na plagę wykorzystywania, opartą na prawach człowieka i skoncentrowaną na osobach skrzywdzonych, zgodnie z niedawnymi reformami Księgi VI Kodeksu Prawa Kanonicznego, która traktuje przestępstwo wykorzystywania jako naruszenie godności osoby.

Raport wskazuje, że systemy radzenia sobie z przypadkami wykorzystywania w Kościele ustanawiano tam, gdzie dochodziło do kryzysów. Tak było, według autorów, w Irlandii, Francji, Włoszech i Polsce.

Większy dostęp do informacji

Wśród „potrzeb” odnotowanych w dokumencie znalazło się lepsze promowanie dostępu osób skrzywdzonych do informacji, aby uniknąć generowania nowej traumy. „Należy opracować środki gwarantujące każdej osobie prawo do wszelkich informacji jej dotyczących”, zawsze „zgodnie z przepisami i wymogami dotyczącymi ochrony danych” – czytamy w tekście. Podkreślono również potrzebę „skonsolidowania i wyjaśnienia kompetencji poszczególnych dykasterii Kurii Rzymskiej, aby zagwarantować skuteczne, szybkie i rygorystyczne zarządzanie przypadkami wykorzystywania zgłaszanymi Stolicy Apostolskiej”, sugerując znaczenie usprawnienia procedur – „w uzasadnionych przypadkach” – dymisji lub usunięcia osób zajmujących odpowiedzialne stanowiska. Według raportu potrzebny jest również „dalszy rozwój Magisterium Kościoła odnośnie do jego posługi na polu ochrony”; przeanalizowanie szkód i polityki odszkodowań w celu promowania rygorystycznego podejścia do wymogu zadośćuczynienia; oraz promowanie rozwoju akademickiego i odpowiednich zasobów dla osób, które chcą się zajmować ochroną.

Analizy dotyczące Kościołów lokalnych

Komisja bada od 15 do 20 Kościołów lokalnych każdego roku, z zamiarem zbadania całego Kościoła w okresie 5-6 raportów rocznych. Każdy raport zawiera również analizę wybranych instytutów zakonnych. Konferencje Episkopatu, o których mowa to: Meksyk, Papua Nowa Gwinea i Wyspy Salomona, Belgia, Kamerun.

Konferencje, które odbyły wizyty ad limina w okresie sprawozdawczym to: Rwanda, Wybrzeże Kości Słoniowej, Sri Lanka, Kolumbia, Tanzania, Demokratyczna Republika Konga, Zimbabwe, Zambia, Ghana, Republika Konga, Republika Południowej Afryki, Botswana, Eswatini, Togo, Burundi. Instytuty zakonne to Misjonarki Matki Bożej Pocieszenia (żeńskie) i Zgromadzenie Ducha Świętego (męskie).

Z dokumentu wynika, że stopień przygotowania instytucji i władz kościelnych do ochrony nieletnich jest bardzo różny. W niektórych przypadkach Komisja stwierdza „niepokojący brak struktur sprawozdawczych i punktów pomocy” dla osób skrzywdzonych, zgodnie z wymogami Motu Proprio „Vos estis lux mundi”. 

W Amerykach, Europie i Oceanii Kościoły skorzystały ze „znacznych środków dostępnych na ochronę”, ale znaczna część Ameryki Środkowej i Południowej, Afryki i Azji ma „niewiele specjalnie przeznaczonych na to środków”. Dlatego Papieska Komisja uważa, że konieczne jest „zwiększenie solidarności między Konferencjami Episkopatów różnych regionów”. 

Przejrzystość i gromadzenie informacji

Komisja stwierdza też, że Sekcja Dyscyplinarna Dykasterii Nauki Wiary publicznie udostępniła ograniczone informacje statystyczne na temat swojej działalności. Komisja zaleca jej „informowanie o różnych obowiązkach poszczególnych dykasterii w zakresie ochrony”; „promowanie rozwoju wspólnych standardów w całej Kurii Rzymskiej”; „rozpowszechnianie podejścia uwzględniającego traumę oraz skoncentrowanego na osobach skrzywdzonych”.

Inicjatywa Memorare

W raporcie poświęcono również miejsce inicjatywie Memorare, która w ciągu ostatnich dziesięciu lat zebrała fundusze od Konferencji Episkopatu i zakonów, aby pomóc Kościołom o mniejszych zasobach. Celem Memorare jest rozwój na półkuli południowej ośrodków sprawozdawczości i pomocy, możliwości szkolenia na poziomie lokalnym sieci specjalistów w zakresie ochrony. Raport informuje, że w 2023 r. Komisja otrzymała na rzecz Memorare pierwszą roczną darowiznę w wysokości 500 000 euro od Konferencji Episkopatu Włoch (przy całkowitym zobowiązaniu w wysokości 1 500 000 euro); 35 000 euro od zgromadzeń zakonnych; pierwszą roczną darowiznę w wysokości 100 000 dolarów od Fundacji Papieskiej (przy trzyletnim zobowiązaniu w wysokości 300 000 dolarów). Ponadto inicjatywa otrzymała zobowiązanie od Konferencji Episkopatu Hiszpanii do wspierania projektów wybranych zgodnie z zaleceniami Komisji w wysokości 300 000 USD rocznie (łącznie 900 000 USD w ciągu trzech lat).

Źródło: vaticannews.va/pl