Nie tylko wrona chodzi zdziwiona (Dzieci Pana Boga)

Dzieci Pana Boga

            Powiedziała mi kiedyś dziewczynka z klasy V b, że nie wyjdzie za mąż,

bo z każdego chłopca głuptasa

śmieje się cała klasa.

            Jak wygląda ślub w kościele?

            Przy wejściowych drzwiach stoi młoda para: on młody i ona młoda.

            Zobaczyła ich mała dziewczynka i zawołała:

Powiedziała Święta Klara,

że to będzie dobra para.

To on, a to ona,

to mąż, a to żona.

            On ubrany na czarno, jak na Zaduszki, a ona biała jak dentystka. Idą po czerwonym dywanie jak król i królowa, bo ci, co się kochają, są dla siebie bardzo ważni. Idą do ołtarza i mówią przez mikrofon na cały głos, że się kochają. Potem podają sobie złote obrączki: pan pani, pani panu. Dzielą się złotem. Są tak szczęśliwi, jakby wygrali miliard w sobotę.

            Razem z nimi wszyscy ludzie w kościele się cieszą, bo wszyscy są dziećmi Boga: pan młody, panna młoda i wszyscy goście. Młodzi i starzy, dzieci, które mają małe książeczki, i starsi, którzy mają duże książki do nabożeństwa, dzieci, które siedzą na małych stołeczkach, i starsi, którzy siedzą na dużych stołkach. Człowiek stary, który jak dziecko ma na szyi medalik. Dzieci, które klękają tak jak starsi.

            Wszyscy są dziećmi Pana Boga. Wszyscy mówią ten sam pacierz: Ojcze nasz. I małe dziecko, i duże dziecko, i nawet dziadek też jest dzieckiem, bo też mówi do Pana Boga: „Ojcze nasz”.