Zakony w Polsce: albertyni

Zgromadzenie powstało z inicjatywy św. Brata Alberta — Adama Chmielowskiego (1845-1916). Za datę powstania uważa się 25 VIII 1888 r. Dokładnie rok wcześniej artysta-malarz i były powstaniec przyjął habit tercjarza franciszkańskiego w Domku Loretańskim przy kościele kapucynów w Krakowie. Zgromadzenie, potwierdzone kanonicznie w 1928 r. przez metropolitę krakowskiego abpa Adama Stefana Sapiehę, istnieje na prawie diecezjalnym. Nazwa „albertyni" pochodzi od zakonnego imienia założyciela. Bracia noszą szare tuniki (wzorowane na kapucyńskim habicie bez kaptura), przepasane białym sznurem.

Duchowość albertyńska właściwie jest duchowością franciszkańską, z mocnym wyakcentowaniem miłości bliźniego. Albertyni, tak jak ich założyciel, poświęcają się najuboższym, bezdomnym, starcom i upośledzonym. Środki na utrzymanie pozyskują własną pracą i dzięki jałmużnie, żyjąc w ubóstwie i pokucie. Prowadzą domy opieki, schroniska, noclegownie, pracują w zakładach opieki społecznej. Na czele Zgromadzenia stoi Brat Starszy, który rezyduje w Krakowie. Członkowie wspólnoty albertyńskiej nie przyjmują święceń kapłańskich.

Najwyższy stan liczbowy albertyni osiągnęli w 1936 r. (77 zakonników w 15 domach). Posiadali także własną drukarnię i wydawali „Naszą Myśl" — miesięcznik byłych wychowanków. W 1996 r. Zgromadzenie liczyło w Polsce 46 braci (l kapłan, 38 braci zakonnych i 7 nowicjuszy) w 9 domach. Dom generalny znajduje się w Krakowie.

Albertyni działają tylko na terenie Polski.

opr. mg/mg