Góra chwały

W okresie Wielkiego Postu, który prowadzi nas ku Męce, otrzymujemy w liturgii chwilę otuchy, którą Bóg zechciał ofiarować strwożonym apostołom.

W tym okresie swojego publicznego życia Jezus odczuwa wzrastającą wokół Niego nienawiść przywódców religijnych oraz rozczarowanie tłumu, który oczekiwał Mesjasza-Króla. Od tej pory zajmie się przede wszystkim kształtowaniem swoich apostołów, ale i oni czują się zdezorientowani. Powiedzieli Mu: "Ty jesteś Mesjasz!", a On im odpowiedział: "Tak, ale będę cierpiał". Niepokoi ich ten dziwny człowiek, który zdaje się tak potężny, a mówi o cierpieniu.

I tym uczniom, będącym o krok od zwątpienia, sam Bóg powie: "Ten człowiek przemieniony jest moim Synem!".

Przemienienie jest łaską objawienia. Ewangelista używa wszelkich sposobów (styl hieratyczny, widzenie, głos, symbol), abyśmy mogli, na ile to tylko możliwe, ujrzeć chwałę Jezusa: jest On, jak mówi św. Paweł, "w postaci Bożej" (Flp 2,6). Obłok jest znakiem Boga, jak również białe odzienie i jaśniejąca twarz. Góra oraz obecność Mojżesza i Eliasza przywodzą na myśl objawienie na górze Synaj. Ten, który będzie cierpiał, jest człowiekiem jak my, jego życie jest naszym życiem, ale życiem przemienionym przez tajemnicę przebywania Ojca w Synu i Syna w Ojcu. Chwała Jezusa, odsłonięta przez krótką chwilę, uświadamia nam, że przybywa On z daleka, że jest jedynym Zbawicielem i że w tej chwale powróci, aby nas także przemienić.

Czasem trzeba, abyśmy wraz z Piotrem, Jakubem i Janem wyruszyli na górę chwały. Tajemnica Jezusa – Boga i człowieka – zawsze pozostanie dla nas nieosiągalna, ale słowa: "To jest mój Syn umiłowany", skłaniają nas do kontemplacji tego, co najważniejsze: jesteśmy miłowani. "Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał". I oto co uczyniła miłość: Jednorodzony przyszedł, nie tylko, aby zamieszkać na ziemi, ale także by przyjąć nasze ludzkie życie. Jakiegoż blasku nadaje to ludzkiej naturze! Oczywiście, gdy wzdychamy: "Takie jest życie!", pojawia się od razu obraz przytłoczenia, pustki, cierpienia i zwątpienia. Taki obraz odnajdziemy, kiedy będziemy mówić o Przemienieniu widzianym przez Marka i Łukasza: Chwała zostanie opluta, Przemieniony wkrótce będzie oszpecony.

Lecz Ojciec uroczyście ogłasza, że człowiek ten jest Jego Synem, abyśmy wiedzieli, że pomimo wszystko, co może się Mu przydarzyć i co może przydarzyć się nam, On jest Słońcem świata już teraz i będzie Słońcem świata, który przychodzi. Przemienienie odrywa nas – na mgnienie oka – od trudów lub szarości naszego obecnego życia: "W Jego chwale zobacz swoją chwałę".

ANDRÉ SÈVE, Homilie niedzielne Kraków 1999