Aby służyć i dać życie za wielu

Spodobało się Panu zmiażdżyć Go cierpieniem.
Jeśli On wyda swe życie na ofiarę za grzechy,
ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży,
a wola Pańska spełni się przez Niego.
Po udrękach swej duszy,
ujrzy światło i nim się nasyci.
Zacny mój Sługa usprawiedliwi wielu,
ich nieprawości On sam dźwigać będzie.

Izajasz w pierwszym czytaniu opowiada o scenie, jaką za nasze odkupienie zapłacił Syn Boży, Jezus Chrystus, nazywany przez proroka Sługą. Tą ceną było cierpienie i ofiara z życia.

Nie tylko odkupienie nasze dokonało się za cenę męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Również w każdej innej dziedzinie każdy wielki sukces trzeba okupić wysiłkiem, niekiedy znacznymi ofiarami. W roku 1903 nasza Maria Curie-Skłodowska żyjąca we Francji, w Paryżu, otrzymała Nagrodę Nobla za odkrycie radu. Rad jest jednym z pierwiastków wchodzących w skład naszego świata materialnego. W medycynie stosuje się go do zwalczania różnych nowotworów. Odkrycie to kosztowało Marię Curie-Skłodowską 4 lata żmudnej, ciężkiej pracy, wykonywanej w nieopalanym baraku. Wszyscy jej odradzali, by dała sobie spokój, by nie narażała swojego zdrowia. Ale ona pracowała dzień i noc, z niezwykłą wytrwałością i cierpliwością. Wreszcie uzyskała kilka gramów radu. Jeden gram oceniono wówczas na 100 tysięcy dolarów. Sukces ten rozsławił imię Marii Curie-Skłodowskiej na całym świecie. Wszyscy uznali jej wielką zasługę dla nauki. Ale czy mówiąc o jej sławie, pamięta się o jej pracowitości, o nieprzespanych nocach, o trudnościach, które musiała ustawicznie przezwyciężać?

Autor Listu do Hebrajczyków nazywa Chrystusa naszym wielkim arcykapłanem. Najważniejszą czynnością kapłańską Chrystusa była ofiara złożona z Jego ludzkiego życia na krzyżu. R. L. Bruckberger, autor doskonałej książki „Dzieje Jezusa Chrystusa”, taki robi komentarz do kapłańskich słów Chrystusa: Consummatum est — wykonało się!

„Są to słowa żołnierza, który wypełnił swoje zadanie. Muszę to napisać, zanim zupełnie się zapomni, kim jest żołnierz i kim był Dawid powracający do obozu po zabiciu groźnego Goliata. Istotnie, Jezus powraca do wieczności jak młody Dawid do izraelskiego obozu. Zwyciężył szatana, uwolnił ludzkość od grzechu, lęku i wstydu. Zadanie zostało wykonane. Nigdy triumf zwycięskiego generała nie był bardziej zasłużony niż w Jego przypadku.

I wówczas Jezus wzniósł głośny okrzyk: okrzyk bojowy, okrzyk zwycięski, bo zwyciężeni nie wznoszą okrzyków. Ten okrzyk poprzez stulecia wstrząsa światem. Jest on również wezwaniem, wezwaniem do zbiórki, okrzykiem człowieka, który pierwszy zatknął sztandar na cytadeli zdobytej szturmem albo „na szczycie świata”. Spędziłem życie na studiowaniu religii, wiele o niej dyskutowałem, wiem wszystko, co można by powiedzieć za nią i przeciw niej, lecz nawet najpiękniejsze rozumowanie nigdy nie zmobilizuje człowieka. Okrzyk wzniesiony na krzyżu stawia na nogi jak wystrzał armatni i wprawia w ruch olbrzymie rzesze: zawsze powoływać się one będą na swego Przywódcę, który umiera z głośnym okrzykiem, obejmując niebo.

„A Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach skłonił głowę i skonał”.

R. L. Bruckberger, Dzieje Jezusa Chrystusa, Warszawa 1972, s. 381—382.

Apostołom marzącym o stanowisku w królestwie mesjańskim Chrystus Pan przypomina, że prawdziwa władza i prawdziwa wielkość polega na służeniu drugim, a nie na zaspokajaniu swoich ambicji. „Kto by między wami chciał stać się wielki, niech będzie sługą waszym”.

W Rzymie panował zwyczaj, że wódz po odniesieniu znacznego zwycięstwa odbywał triumfalny przejazd ulicami miasta. Wodzowi zaś towarzyszył niewolnik, stojący za nim na triumfalnym wozie i powtarzający mu słowa: „Pamiętaj, że jesteś tylko człowiekiem” — Hominem te, memento.