Niebo

„A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba".

Niebo - gr. ouranós - jest częścią wszechświata, w jakimś sensie przeciwstawianą ziemi. Słowem tym posługiwano się na określenie powietrznej przestrzeni nad ziemią, ugwieżdżonego firmamentu, który był przedmiotem zainteresowań astrologów i powodem do zachwytu. Dla Żydów charakterystyczne było określenie „niebo i ziemia", synonim wszechświata (stosowano je z braku innej terminologii). W judaizmie, pod wpływem Septuaginty, posługiwano się często słowem „niebo" w liczbie mnogiej, ouranoi - niebiosa, dla wyrażenia koncepcji kilku niebios nałożonych na siebie (św. Paweł wspomina o człowieku, który został porwany aż do trzeciego nieba, 2 Kor 12, 2).

Niedostępność nieba - w przeciwieństwie do dotykalnej ziemi - przyczyniła się w naturalny sposób do utożsamienia niebiańskiej przestrzeni - czy raczej bezkresu - z Bogiem.

Psalmista mówił: „Niebo jest niebem Pana, synom zaś ludzkim dał ziemię" (Ps 115, 16); budowa wieży Babel -sięgającej nieba - była stąd postrzegana jako szalona próba dorównania Bogu Najwyższemu.

Nie można tego utożsamiania nieba z Bogiem rozumieć dosłownie, ale też nie jest to jedynie infantylna wizja. Obraz wskazuje na transcendencję Boga, który - choć wymyka się naszemu ziemskiemu doświadczeniu - to jednak jest blisko nas, tak jak niebo, które otacza nas z każdej strony.

Sens wyrażenia: „Jezus został uniesiony do nieba" można oddać stwierdzeniem: Jezus przebywa teraz u Boga, Jezus został uwielbiony. Uniesienie Chrystusa do nieba wyraża zwycięstwo nad ziemskim porządkiem, ukoronowanie dzieła wcielenia, zwycięstwo nad mocami tego świata. Apostoł Paweł wysławia to uniesienie do nieba jako wywyższenie Chrystusa, panowanie nad wszechświatem, udział we władzy Ojca - przebywa On w niebie, po Jego prawicy (Ef 1, 20). Jest teraz tam, gdzie mają być ludzie, którzy w Niego uwierzą: „Idę przygotować wam miejsce" (J 14, 2).

opr. mg/mg