Wszyscy zbudzą się ze snu śmierci

Dn 12, 1–3 (homilia pogrzebowa)

Naród dostąpi zbawienia, ci wszyscy, którzy zapisani są w księdze.

1. Nikt z nas nie decydował, w jakich czasach, pod jaką szerokością geograficzną i z kim będzie żył. To Bóg, który jest Ojcem wszelkiego stworzenia, dał nam te istotne dla życia okoliczności. On też decyduje o czasie jego trwania. Wybiera moment odejścia człowieka z tego świata.

Powracamy, poprzez śmierć, do Tego, który nas uczynił. Śmierć jest w tym sensie przypomnieniem naszego początku. Przywołuje prawdę o tym, od kogo zależymy i do kogo należymy. Ciało śmiertelne wraca do ziemi, z której wzięło początek – „z prochu powstało i w proch się obróci”. Lecz wierzymy, że to tylko przejście; proch wraca do prochu, ale ci, którzy posnęli w prochu ziemi, zbudzą się. Cykl się zamyka, by wprowadzić nas w nowe życie.

Czasem egzystencja ludzi przypomina sen, z którego budzą się dopiero w momencie śmierci.

Człowiek bowiem może żyć mądrze tylko wtedy, gdy pamięta, że musi umrzeć. Gdy o tym zapomina, zakłamuje siebie. Śni o życiu wiecznym tu na ziemi, umierając duchowo. Istnieje coś większego od śmierci – prawda o pochodzeniu człowieka i jego przeznaczeniu. Odkrywając ją, żyje się naprawdę. Antoine de Saint-Exupéry, autor słynnej książeczki Mały Książę, napisał z przekonaniem: „To, co nadaje sens życiu, nadaje sens śmierci”. Jak twierdził św. Jan XXIII w Dzienniku duszy: „Nie trzeba mieć złudzeń, lecz żyć z myślą o końcu. Nie z lękiem, który obezwładnia, lecz z ufnością, która utrzymuje w nas chęć życia, pracowania i służenia. Już od dawna postanowiłem trwać wiernie w tym oczekiwaniu śmierci z »uśmiechem«, którym moja dusza rozweseli się nawet w chwili opuszczenia tego życia”. (...)

Powyższy fragment homilii pochodzi z książki Homilie obrzędowe, Wydawnictwo Homo Dei

opr. ac/ac