Uroczystość Zwiastowania Pańskiego

W uroczystość Zwiastowania Pańskiego czcimy objawienie się Maryi archanioła Gabriela i w pełni skuteczną jego zapowiedź narodzenia Jezusa Chrystusa. Tak więc, mimo że jest to święto Pańskie, główną rolę odgrywa w nim Maryja, która zachowała i wytrwale ponawiała pełną gotowość do współpracy w swoim „fiat”, które świadomie wypowiedziała podczas zwiastowania.

Ogromny przywilej i wyjątkowe posłannictwo, które już podczas poczęcia otrzymała jako Matka Syna Bożego, nigdy nie zmieniły Jej postawy, pokornej uległości wobec Bożego zamysłu. Spośród różnych jego aspektów dobrowolnie przyjęła na siebie związany z macierzyństwem trud wychowania dziecka, dowodząc z całym przekonaniem, że matka nie tylko wydaje je na świat, ale zajmuje się kształtowaniem i rozwijaniem jego osobowości.

Warto dostrzec, że także wiara Maryi nie ograniczała się wyłącznie do wewnętrznej, duchowej decyzji. Ona wyrażała się w konkretnej, życiowej postawie, będącej konsekwencją przyjęcia słowa Bożego. Aby głębiej to zrozumieć, trzeba nam każdego dnia odnosić się do zwiastowania anielskiego wobec Maryi. Kiedy na zapowiedź, że porodzi Syna, nie znając męża, Maryja — w mocy Ducha Świętego — odpowiedziała posłuszeństwem wiary, była pewna, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. Wypowiadając słowa: „Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1,37-38), nie tylko stała się Matką Jezusa, ale przyjęła całym sercem Bożą wolę zbawienia, oddając się całkowicie osobie i dziełu swego Syna, aby służyć tajemnicy Odkupienia.

Maryja zostaje więc wprowadzona w tajemnicę Chrystusa przez zwiastowanie anielskie, które jako objawienie tajemnicy Wcielenia jest jednocześnie objawieniem Bożego macierzyństwa i świętości Maryi. Wybór przez Maryję życia dziewiczego jest równoznaczny z całkowitym oddaniem się Bogu. W opowiadaniach ewangelicznych uznaje się „dziewicze poczęcie za dzieło Boże, przekraczające wszelkie rozumienie i wszelkie ludzkie możliwości: »Z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło« (Mt 1,20) — mówi anioł do Józefa o Maryi, jego Małżonce. Kościół widzi w tym wypełnienie Bożej obietnicy danej przez proroka Izajasza: »Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna« (Iz 7,14; Mt 1,23)”.

W dziejach zbawienia docenia się pełną szacunku i miłości wzorcową dla każdego chrześcijanina zgodę umiłowanego ucznia Chrystusa, jakim był św. Jan, apostoł i ewangelista, na to, „żeby nie tylko przyjąć Maryję w swoim domu, lecz przede wszystkim przeżywać swą drogę duchową w zjednoczeniu z Maryją”. Nawiązując do tej ewangelicznej drogi do zbawienia, św. Jan Paweł  II

dostrzega w niej analogię do sceny Zwiastowania: „Zwiastowanie wyznacza początek, krzyż jest wypełnieniem. W chwili zwiastowania Syn Boży przyjął ludzką naturę w łonie Maryi, u stóp krzyża, w osobie Jana, Maryja przyjmuje do swego serca całą ludzkość. Od pierwszej chwili wcielenia jest Matką Bożą, a w ostatnich chwilach życia Jej Syna staje się Matką wszystkich ludzi”. Za taki wzór tajemnicy zwiastowania jesteśmy dzisiaj wdzięczni Maryi, z której jednorodzony Syn Ojca Przedwiecznego przyjął ciało za sprawą Ducha Świętego i stał się człowiekiem.