Stworzenie opiewa zstąpienie Boga między ludzi

Dzień modlitw w intencji ochrony świata stworzonego, zapowiedziany na 1 września przez Papieża Franciszka, zbiega się w bizantyjskiej tradycji liturgicznej z początkiem roku. Jest to miesiąc ostatnich zbiorów i rozpoczęcia przygotowań do nowego cyklu wegetacji, a zatem odpowiednia chwila, by podziękować Bogu za opatrznościową opiekę nad całym stworzeniem, a przede wszystkim za dzieło odkupienia w Chrystusie, który przyjął ciało, aby wszystko doprowadzić do jedności i pojednać ludzi w samym sobie. W tym samym dniu obchodzone jest święto św. Szymona Słupnika, który żył w Syrii w V wieku, jako mnich i pustelnik, na słupie.

W tekstach liturgicznych jasno jest uwydatnione, że pochwała całego stworzenia płynie z męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, tajemnicy, która odnawia człowieka i stworzenie: „Ciebie, który swoją wolą czynisz wszystkie rzeczy i je przemieniasz, a swoją męką przemieniasz cień śmierci w życie wieczne, o Słowo Boże, my, wszystkie Twoje dzieła, nieustannie sławimy Cię jako Pana i ponad wszystko Cię wywyższamy przez wszystkie wieki. Z Twojego przebitego boku krople Boskiego źródła Twojej ożywczej krwi, o Chryste, spływając na ziemię, zgodnie z ekonomią na nowo ukształtowały tych, którzy zrodzili się z ziemi”.

W łonie Maryi, niczym w nowym raju i nowym piecu, człowiek zostaje na nowo ukształtowany i na nowo stworzony w Chrystusie: „My wierni kontemplujemy Cię, o Boża Rodzicielko, jako duchowy piec: tak samo jak ocalił trójkę młodzieńców, tak Ten, który jest ponad wszystko wychwalany, w całości na nowo ukształtował mnie, człowieka, w Twoim łonie, On, Bóg ojców”. A samo stworzenie uczestniczy z ludzkością w tajemnicy odkupienia: gdy rozdarła się zasłona świątyni w obliczu krzyża Chrystusa, słońce ciemnieje i spowija się mrokiem z powodu Jego męki, aż zajaśnieje Jego grób: „Twój grób, źródło naszego zmartwychwstania, o Chryste, okazał się nośnikiem życia, piękniejszym od raju, bardziej jaśniejącym niż wszelkie łoże królewskie”.

Tajemnica wcielenia, „uniżenie się Boga”, opiewana w liturgii bizantyjskiej, jest powodem i źródłem pochwały aniołów i młodzieńców w piecu, obrazem ludzkości i całego stworzenia: „Chwalebne unicestwienie, boskie bogactwo Twojego ubóstwa, O Chryste, wprawia w osłupienie aniołów, którzy widzą Cię przybitego do krzyża. Ogień przestraszył się pewnego dnia w Babilonii wobec zstąpienia Boga. Dlatego młodzieńcy, niemal tańcząc na łące, śpiewają pochwalną pieśń: Błogosławiony jesteś, Panie, Boże ojców naszych”.

W liturgii początek roku jawi się jako nowe stworzenie, i jest uwydatniany wizerunek Chrystusa jako Stwórcy. Toteż Jego błogosławieństwo na nowy rok jest postrzegane jako działanie Jego stwórczej i opatrznościowej dłoni nad światem i nad Kościołem: „Ty, który z mądrością stworzyłeś wszechświat, istniejące przedwiecznie Słowo Ojca, i ukształtowałeś całe stworzenie Twoim wszechmocnym słowem, pobłogosław początek roku Twoją łaskawością za wstawiennictwem Matki Boga i wszystkich Twoich świętych”.

W niektórych tekstach pobrzmiewa echo Ewangelii Łukasza (4, 16-22) i wprowadzają one motyw Chrystusa Nauczyciela swojego Kościoła: „Ty, który niegdyś na górze Synaj zapisałeś tablice Prawa, Ty sam, (będąc) w ciele, otrzymałeś w Nazarecie prorocką księgę do czytania, o Chryste Boże, i otworzywszy ją, nauczałeś narody, że w Tobie wypełniło się Pismo. Nauczywszy się modlitwy od samej nauki Bożej, udzielonej nam przez samego Chrystusa, wołamy każdego dnia do Stwórcy: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, daj nam chleba powszedniego, nie zważając na nasze winy”.

W modlitwie wreszcie prosi się o opiekę Pana nad całym stworzeniem: „Ty, o Królu, Ty, który jesteś i pozostajesz na wieki, nieskończenie, przyjmij modlitwę grzeszników, którzy proszą o zbawienie, i uczyń, o Przyjacielu ludzi, żyzną Twoją ziemię, dając umiarkowany klimat, przez wstawiennictwo Bożej Matki. Twórco całego stworzenia, który w swojej władzy ustanowiłeś czasy i chwile, pobłogosław początek roku Twoją łaskawością, Panie, i zachowaj nas w pokoju”. 

opr. mg/mg