Zakochanie - godzina próby dla poczucia własnej wartości

Wunibald Müller

Być samemu nie znaczy być samotnym

ISBN: 978-83-60703-08-3

wyd.: Wydawnictwo SALWATOR 2007

Zakochanie - godzina próby dla poczucia własnej wartości

Stan zakochania może mi pomóc w nawiązaniu więzi z twórczymi siłami. Może również skonfrontować mnie z faktycznymi lub pozornymi wadami i słabościami. Oznacza więc on nieraz także godzinę próby dla poczucia własnej wartości, które znajduje się teraz pod ostrzałem. Czy w oczach uwielbianego człowieka wydam się godzien miłości? Czy mam u niego szansę? Tak, jak wyglądam - ze swoim ciałem, nosem, sposobem ubierania się? A przede wszystkim: Czy taki, jaki jestem, zasługuję na miłość?

Konfrontacja z wartością, jaką sobie przypisuję, z pytaniem, czy jestem godzien miłości, prawdopodobnie pojawia się zawsze w okresie zakochania. Ważne jest, aby to wyzwanie podjąć. Być może będę musiał stwierdzić, że moje poczucie własnej wartości nie jest zbyt wysokie. W tej sytuacji nie mogę siebie zwodzić i muszę stawić czoło temu faktowi. Czasami impulsem do zakochania się bywają własna pustka i szarość, jakie odczuwamy w sobie i wobec siebie. Uwielbiana osoba jest wówczas pełnią dla naszej pustki albo słońcem rozjaśniającym naszą szarość. Tylko i wyłącznie ta osoba - jako zakochani, jesteśmy o tym niezbicie przekonani - da nam upragnione spełnienie i opromieni nas blaskiem, którego tak bardzo nam brakuje. To ona uwolni nas od poczucia opuszczenia i bycia samemu. Dlatego też kurczowo trzymamy się ukochanej osoby.

Każdy z nas potrzebuje akceptacji ze strony innych ludzi. Doświadczenie bycia kochanym, zwłaszcza przez człowieka, którego i my kochamy, podnosi nas na duchu. Po prostu dobrze nam to robi. Dzieje się tak również wtedy, gdy mamy wysokie poczucie własnej wartości i potwierdzenie ze strony innych nie jest konieczne, abyśmy czuli się dobrze. Wtedy jest to dodatkowy dowód, który daje nam radość.

Inaczej sprawa przedstawia się w przypadku osób o niskim poczuciu własnej wartości, dla których odwzajemnienie miłości decyduje o tym, czy postrzegają się jako osoby wartościowe i godne miłości. Mają one nadzieję, że odwzajemniona miłość umożliwi im przezwyciężenie ich wewnętrznej pustki. Z tej perspektywy zakochanie się może być czasem wynikiem stwierdzenia braków u siebie. Wybór "obiektu miłości" uzależniony jest wtedy od kondycji naszego wnętrza. Człowiek, w którym się zakochuję, ukazuje mi to, czego mi brakuje.

Na przykład Franz odczuwa w sobie ciągłą stałą pustkę. Towarzyszyła mu w życiu zawsze, jak daleko sięga pamięcią. Było w nim wiele chwil czy też dłuższych okresów, kiedy doświadczał przygnębienia i depresji. Gdy się zakochał, uznał ukochaną osobę za słońce, które wreszcie opromieniło jego życie światłem. To wyobrażenie omamiło go najsłodszymi ponętami, żywiło jego nadzieję, iż z tą kobietą znajdzie wreszcie szczęście, za jakim dotychczas bezskutecznie tęsknił. Równocześnie jednak miał świadomość, że nie jest wobec siebie szczery, że tylko on sam może dać swemu życiu światło i blask, za którymi tak bardzo tęskni. Częściowe choćby spełnienie jego nadziei na wyzwolenie byłoby ponad siły Petry, w której się zakochał. Promienie jej słońca użyczyłyby wprawdzie Franzowi ciepła i światła na chwilę, ale Petra nie może zastąpić ognia wydobywającego się ze środka, z jego własnego wnętrza. Dzięki spotkaniu Petry rozpalił się wewnętrzny ogień Franza. Nawiązał on więź z siłą, której tak bardzo mu brakowało. Jeżeli Franz zatrzyma się teraz w miejscu, nie zdoła przezwyciężyć poczucia samotności. Wciąż będzie próbował szukać wyzwolenia od własnej pustki w zakochaniu się w drugiej osobie lub w relacjach z innymi ludźmi. Dopóki nie odnajdzie własnego wnętrza i nie będzie miał do niego pozytywnego nastawienia, dopóty będzie czuł się sam, pozostawiony samemu sobie, opuszczony. Siła przemiany, jaka może drzemać w zakochaniu, dochodzi bowiem do głosu wtedy, gdy utorujemy w nas drogę wewnętrznej sile.

opr. aw/aw