Z Różą na każdy dzień

Życie rodzinne i aktywność zawodowa to codzienne doświadczenie wielu z nas. Podobnie było na przełomie XIX i XX wieku, chociaż o wiele więcej czasu pochłaniała praca, zwłaszcza jeśli była to praca w fabryce. W taką rzeczywistość wnosiła chrześcijańskie spojrzenie Aniela Róża Godecka (1861-1937). Chciała być jak najbliżej problemów ludzi pracy, ich zmagań, a jednocześnie wskazywała duchowy sens we wszystkim, co ich dotykało. Wraz z bł. Honoratem Koźmińskim (1829-1916), idąc za jego sugestią, założyła zgromadzenie zakonne, którego siostry poszły do fabryk i zakładów pracy, by stanąć obok robotników.

Bogactwo swoich przeżyć, przemyśleń i doświadczeń zawarła w różnych pismach, które dotychczas nie były jeszcze publikowane. Prezentowany tutaj wybór to zarówno osobiste refleksje, jak i różnego rodzaju wskazówki wnoszące nowe spojrzenie na codzienny trud życia.

Zobaczmy, jak bardzo bliskie Bogu są nasze zwykłe sprawy i problemy.

Maj

1. Pragnę gorąco, abym zawsze we wszystkich sprawach moich, choćby się zdawały jak najlepiej wykonane, widziała wszystkie złe strony i niedoskonałości i żebym nie czuła zadowolenia z tego, co robić będę dla chwały Bożej, jak dłutko w ręku rzeźbiarza albo pędzel w ręku malarza, bo nie chcę pociechy na tym świecie, tylko pracy na chwałę Bożą i kary za wszystkie moje grzechy i niewierności. (NR 33)

2. Pan Jezus chce, żebym była prawdziwą, doskonałą siostrą małą, cichą, łagodną, milczącą, pracowitą, niewtrącającą się do nikogo, nieciekawą, miłującą swoje zadanie nade wszystko, zajętą tylko tym, co w obecnej chwili Bóg ode mnie chce. (NR 35)

3. Daj, Panie Jezu, żebym była gruba, niezgrabna, żebym miała brzydkie ręce, żeby się mną wszyscy brzydzili i ze wstrętem na mnie patrzyli, a tym bardziej się dotykali, bylebym była czysta duszą i ciałem, umartwiona, pokorna i miła Tobie, mój Jezu najdroższy. (NR 41)

4. Spraw, Panie, abym zawsze była zadowolona ze wszystkiego, co czynisz ze mną według zamiarów przenajświętszej woli Twojej. Niech się zawsze spełnia wola Boża we mnie. (NR 45)

5. Chcę wyglądać jak każda zacofana babina, ale pragnę, żeby było we mnie to coś, co by mnie wyróżniało jako służebnicę mojego najukochańszego Pana, mianowicie: duch Chrystusowy; pokora, która niczego od nikogo nie wymaga dla siebie, i miłość, która wszystko wszystkim, bez różnicy, daje aż do ostatecznego wyniszczenia. (NR 58)

6. Będę z weselem znosiła wszelki ucisk i przeciwności wszelkie i uważała je za dobrodziejstwa Boże, za nóż operacyjny usuwający gangrenę mogącą śmierć przynieść, i coraz bardziej kochała swego Boskiego Lekarza. (NR 59)

7. Jednej tylko łaski pragnę od Pana Boga - mianowicie żebym Go zawsze kochała z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich sił i ze wszystkich myśli moich i żebym w miłości tej pomnażała się z każdym dniem i wytrwała w niej do końca. (NR 61)

8. Nie szukać świętych pomiędzy ludźmi ani świętych w ludziach (bo Bóg tylko przenika tajniki serc), ale utkwić wzrok w Świętym świętych, Jezusie moim, i dążyć z Nim do świętości drogą krzyża i cierpień, a nade wszystko drogą pełnienia Jego świętej woli, którą zawsze miłuję. (NR 66)

9. Wolę swoją oddałam całkowicie Panu Bogu od samego początku i kocham tę wolę przenajświętszą coraz więcej i w tym spokój słodki znajduję, tak, że same tylko słowa: "Bóg tak chce", przywracają mi ten spokój natychmiast, ile razy cokolwiek mu zagraża. (NR 66)

10. Czyń ze mną, mój Boże, co Ci się podoba, bylebym Cię kochać mogła Sercem Maryi. (NR 81)

11. Oddaję Ci się, Ojcze mój niebieski, z ufnością dziecka i myślę tylko o przypodobaniu się Tobie. (NR 81)

12. To wcale nie sztuka być zadowoloną, kiedy wszystko idzie nam po myśli, i dobrą być wtedy, kiedy nie ma okazji do grzechu, ale wtedy kiedy trudności zewsząd się podnoszą, kiedy wszystko się sprzeciwia, zachować spokój i wesele ducha, i uczucie wdzięczności, i uczucie wdzięczności względem Boga, to jest sztuka, na którą zdobyć się mogą tylko dusze kochające szczerze i prawdziwie Pana Boga. (LAG)

13. Trzeba urabiać dzieci, uczyć je myśleć poważnie o życiu i przygotowywać do życia przez wierne wypełnianie obowiązków stanu, a przede wszystkim obowiązków względem Boga, względem swego najbliższego otoczenia, względem Ojczyzny. (LAB 1)

14. Jestem tego zdania, że u nas, w Polsce, trzeba mniej starać się o "zabawianie" dzieci, a za to więcej dbać o nauczenie ich myślenia i zastanawiania się poważnie nad życiem, bo do "fikania" to nasz naród nie potrzebuje nauki ani zachęty. (LAB 1)

15. Bóg może zawsze dawać natchnienia nie tylko kochającym Go duszom, ale i niekochającym, bo inaczej żaden grzesznik by się nie nawrócił. (LAB 2)

16. Macie sposobność do składania drobnych, choć nieraz przykrych i bolesnych ofiarek, więc korzystajcie z tego i składajcie te grosiki w ręce Matki Najświętszej, a uzbiera się wam spory kapitalik na żywot wieczny. (LBL 4)

17. Kochajcie Boga, kochajcie się wzajemnie dla Boga i w Bogu, kochajcie wszystkich, z którymi was Bóg złączył i których do was zbliża, dla miłości Bożej, a wtedy raj będziecie miały na ziemi. (LBA 1)

18. Starałam się zawsze ducha rozwijać, bo duch utrzymuje życie ciała i dodaje mu sił, a jak duch uleci, pozostanie trup cuchnący i wstręt budzący, pomimo złotej trumny nawet, a w końcu rozsypie się w proch. (LCS 2)

19. Nie chcę innej doli, chcę tylko kochać wszystkie, choćby mnie ukrzyżowały. (LCS 9)

20. Cnoty nie rosną jak chwaty tam, gdzie ich nikt nie posiał, ale potrzebują pielęgnacji troskliwej, pełnej zaparcia się siebie. (LCS 10)

21. Najgorszym kamieniem jest własne twoje "ja", które w twojej duszy nie najgorzej się hoduje, a psuje wszystko. Tego pasożyta trzeba się pozbyć i do zmiażdżenia go wytrwale dążyć, ale przede wszystkim poznać go i uznać, że jest, i znienawidzić go. Jak to zrobisz, przekonasz się, jak ci się inaczej w duszy zrobi. (LCS 15)

22. Pomiędzy ludźmi trzymaj się tych, którzy ci pomóc mogą w twej pracy wewnętrznej i wobec nich bądź sobą zawsze, szczera jak dziecko, a dla reszty, to jest dla wszystkich, śmiej się z nimi, kiedy się cieszą, płacz, kiedy się smucą, a twarz miej zawsze pogodną, bo "smutnych świętych" Pan Bóg nie lubi, tak mówi św. Franciszek Salezy. (LCS 15)

23. Człowiek wszystko na świecie potrafi lepiej poznać niż swoje własne wnętrze i ta nieznajomość siebie samych jest widocznie wolą Bożą, bo gdybyśmy siebie umieli poznawać, zechcielibyśmy też sobą kierować, a tym sposobem błąkalibyśmy się nie raz po manowcach, sądząc, że nas Bóg prowadzi wtedy, kiedy idziemy ze swoim własnym "ja". (LCS 15)

24. To, co może być kosztownym brylantem, tobie wyda się tylko szkiełkiem bezwartościowym, i odwrotnie, perła drogocenna przedstawi ci się jak dęty paciorek, i odwrotnie, to, co nic nie jest warte, będziesz piastowała jak perłę kosztowną, więc rób jak małe dziecko, które znalazło coś, co świeci, jakiś kamień czy szkło - ono się temu nie przygląda, bo wie, że się nie zna na takich rzeczach, więc idzie do tatusia albo do mamy i pokazuje, a oni, ze znajomością rzeczy, badają te przedmioty i decydują o ich wartości. Stań się malutkim dzieckiem, które nic nie potrafi, tylko krzyczeć i rączki wyciągać i o wszystko prosić, bo samo nic nie posiada, a to, co ma, też nie jest jego. (LCS 15)

Jest to fragment książki:

Aniela Róża Godecka Z Różą na każdy dzień

Wydawnictwo: Edycja Świętego Pawła
ISBN: 978-83-7797-265-6
Książka jest >>TUTAJ<<

***

Aniela Róża Godecka (1861-1937)urodziła się w Korczewie (Cesarstwo Rosyjskie) w polskiej rodzinie szlacheckiej. Ukończyła Instytut Mikołajewski w Moskwie i chciała służyć ludziom jako nauczycielka. Idąc za głosem powołania, całkowicie oddała swoje życie Bogu. Na wezwanie bł. Honorata Koźmińskiego (1829-1916), kapucyna, zgodziła się poświęcić dla ludzi pracy, a szczególnie dla kobiet – robotnic fabrycznych. W tym celu założyła Zgromadzenie Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi (znane jako siostry honoratki). Wysyłała siostry tam, gdzie były fabryki i duże zakłady przemysłowe na terenach obecnej Polski, Litwy, Łotwy, Białorusi i Rosji. Główne obszary ich aktywności to: formacja duchowa i moralna w duchu chrześcijańskim, działalność oświatowo-wychowawcza, opieka społeczna i zdrowotna. Za działalność społeczną Aniela Róża Godecka została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Od 1994 r. trwa jej proces beatyfikacyjny. Sługa Boża Aniela Róża Godecka wyprasza u Boga wiele łask, szczególną troską otacza ludzi pracy i bezrobotnych.

opr. aś/aś