„Jakiś niezbyt modny dziś różaniec”. Modlący się Ernest Bryll

To było dobrych kilka lat temu, kiedy śp. Ernest Bryll miał jeszcze siły wychodzić ze swoim psem na spacery. Jego żona była akurat w kuchni, on posadził mnie w fotelu i oto wspomniany pies zaczyna się ze mną witać. Ernestowi wymknęło się wtedy coś, z czego normalnie zapewne nigdy by mi się nie zwierzał, a mianowicie że ostatnio, wyprowadzając psa, lubi modlić się na różańcu. Prawdę powiedziawszy, o modlitwę na różańcu nigdy bym go nie podejrzewał. Fakt faktem, że po tym spotkaniu zupełnie na nowo zobaczyłem ten oto fragment jego wiersza:

Jakiś niezbyt modny dziś różaniec
W którym dziwne mam przekonanie
Jakby płomyk marnej świeczki ta wiara
Którą donieść chcę zwyczajem starym
Od Gromnicznej aż do domu. Nikomu
W wielkich miastach to się nie udaje
Ale może? Idę, przystaję
Strach mi deszczu i wiatru co gania
Z skrzyżowania do skrzyżowania
Cóż, nie umiem jeszcze na pytania
Tych, ciekawskich: W czym rzecz – wyjaśnić
W czym ta rzecz? W czym ta rzecz? Bo właśnie
Znów zgubiłem siebie w pół zdania
Ale trzymam przy sercu różaniec

Ernest Bryll niekiedy skarżył się na bylejakość swojej modlitwy: „Te bitwy / O uczciwe pacierze przegrywam nieszczerze / W codziennej gonitwie”. Istotne wsparcie Poeta znajduje wówczas w modlitwach starych, wypróbowanych przez pokolenia:

A choć jestem niedowiarkiem, zostaw
Jakąś modlitwę tak prostą
Jak dzwony na Anioł Pański

Poniekąd rozumie się samo przez się, że pierwszą z tych modlitw jest ta najbardziej popularna, a zarazem najstarsza, bo znaleziono ją już wśród zapisanych w III wieku egipskich papirusów:

Ale jeszcze wieczorem, kiedy jak toporem
Noc odcina dzień od życia – ja skrycie
Szepcę: Pod Twoją Obronę – jak dziecko nauczono

Poeta niby chce się oskarżać o to, że w swojej modlitwie pozostał na poziomie dziecka. Ale nie wierzcie mu: On jest dumny z tego, że nie zgubił właściwej dziecku postawy zawierzenia samego siebie Bogu: „Przytuleni do modlitwy dziecinnej / Jak do misia – tak już pozostają”

Bryll nie ma wątpliwości, że modlitwa ma ogromny sens:

Kto się modli dzisiaj? Ja się modlę
A po co? Czuję się podle
Bo zadeptałem drogę
Przed siebie i znaleźć nie mogę

Dwa wiersze koniecznie muszę jeszcze przypomnieć w tym pośmiertnym wspomnieniu. Najpierw Bożonarodzeniowy wiersz pt. „Przytul je”. Przecież to oczywiste, że tekst ten wyrósł z głębokiej kontemplacji:

Przytul to Dziecko - mówi – podając nam Syna
Przytul, kiedy nie umiesz nawet się pomodlić
Dotknij tłuściutkich nóżek, spojrzyj w oczy modre
Bo niemowlęta najpierw modre oczy mają

Przytul do serca. Tam gdzie się zaczyna
Źródełko miłosierdzia. Słyszysz – oddychają
Listeczki płuc. No przytul Je. Czego się boisz?
Zmień mu pieluszki. Czemu życie twoje
Takie przeciwne tobie? Pomóż, posiedź nocą
Przy Dziecku gdy ma kolkę. Pobujaj kołyską
Prosi Maria. – Bądź blisko Dziecka. To jest wszystko
To się zawsze udaje. I trwaj przytulony
Bądź teraz silny, Tyś Dziecka obroną
Nawet gdy w życiu twoim wszystko zagubione
Przytul je…

A w wierszu pt. „Powoli” Ernest Bryll – tak mi się wydaje – wyobrażał sobie swoje odejście z tego świata. Ufajmy, że tak właśnie to jego odejście się dokonało:

Powoli schodzę w ciemną dolinę
Powtarzam psalm radosny, że nigdy nie zginę
Że On jest ze mną
Nie słyszę
Nie czuję
I jako kamień w głębinę nurkuję

Źrenica światła zwęża się zamyka
I tylko widzę – co jest wspomnieniem
I wierzę twardo samym zawierzeniem
Chociaż nie czuję czy On mnie dotyka
Nie słyszę Jego kroków
Ale mnie prowadzi
Chociaż mi nie przysięgał ale mnie nie zdradzi
Jak ja zdradzałem Go w każdej potrzebie

Nawet na prostej drodze
Przy słonecznym niebie