Kalendarium biskupa Zbigniewa Kiernikowskiego

Wspomnienie kard. Józefa Glempa

Dziękuję za zachętę do napisania życzeń biskupowi siedleckiemu Zbigniewowi Kiernikowskiemu z okazji dziesięciolecia jego święceń biskupich i posługi duszpasterskiej w diecezji. Czynię to tym chętniej, że data obchodów tej rocznicy zbiega się z rozpoczęciem Drugiego Synodu Diecezji Siedleckiej, a więc doniosłego aktu w historii tego Kościoła partykularnego.

Biskup Kiernikowski pochodzi z rolniczej wsi pod Wrześnią na terenie archidiecezji gnieźnieńskiej. Spotkałem się z nim w Gnieźnie, gdy jako prymas przyjeżdżałem do posługi w archidiecezji. Opowiadano wtedy o utopieniu się kleryka w jeziorze. Nie udało się go uratować, mimo że ks. prefekt, z którym klerycy przebywali, bohatersko nurkował, aby go ratować. Tym prefektem był ks. Kiernikowski. Cieszył się uznaniem. Do seminarium duchownego przyszedł po roku studiów na Politechnice Poznańskiej, gdzie należał do kadry wioślarskiej. Był człowiekiem zdolnym i wysportowanym. Skończył Biblicum w Rzymie, a w seminarium w Gnieźnie wykładał Pismo Święte i homiletykę. Udzielał się także jako wykładowca w innych ośrodkach i chętnie głosił rekolekcje. Sam mi opowiadał o duchowych przeżyciach, jakich doznał, prowadząc rekolekcje w języku niemieckim dla sióstr klauzurowych w Dachau.

Troska o instytucje polskie poza granicami należała do prymasa Polski, nie tylko na mocy tradycji, ale także na podstawie osobnego dekretu Stolicy Apostolskiej. Potrzebna była zmiana rektora w Papieskim Instytucie Polskim. Kierował nim ks. infułat Franciszek Mączyński, więzień obozu w Dachau, człowiek ogromnej dobroci i troski o instytut. Miał jednak 85 lat. Wysunąłem kandydaturę ks. Kiernikowskiego, omówiłem to z Radą Stałą Episkopatu i z papieżem Janem Pawłem II. Niebawem ks. Kiernikowski przyjechał do Rzymu i podjął zadania wicerektora. W następnym, 1987 r. otrzymał definitywną nominację na rektora Pontificii Instituti Polonorum in Urbe. Przed nowym rektorem stanęły ogromne zadania związane z uporządkowaniem statusu instytutu, który na skutek wojny został bardzo zagmatwany. Dwa domy czynszowe zostały zagospodarowane przez Włochów i zamiast przynosić dochód, wymagały dopłat ze strony instytutu. Dużo spraw zdołał załatwić ks. rektor Mączyński, ale bardzo dużo pozostało, i to tych najtrudniejszych.

Ks. Kiernikowski był związany z Ruchem Światło-Życie i z Drogą Neokatechumenalną. Prowadził wykłady na Urbanianum (uniwersytet misyjny) i okresowo na Angelicum. Jednakże nie chcę podejmować się omawiania pracy naukowej ks. Kiernikowskiego i licznych jego publikacji z dziedziny biblistyki i liturgii pastoralnej. To wymagałoby osobnego studium. Chcę natomiast dać świadectwo o wkładzie biskupa Zbigniewa, jakiego dokonał na rzecz Papieskiego Instytutu Polskiego w Rzymie.

Wspomniałem już o doprowadzeniu do formalnego ładu prawnego tej polskiej instytucji przy via Pietro Cavallini 38. Udało się wyprowadzić lokatorów i warsztaty z przyległych domów oraz odzyskać i uporządkować podwórko z osobnym wjazdem, które dziś jest nieocenionym parkingiem dla samochodów związanych z instytutem i z gośćmi, którzy do niego przybywają. Rektor dokonał nadto przebudowy budynku wewnątrz, co pozwoliło jakby powiększyć dom o jedno piętro. Trzeba przyznać, że była to po części kontynuacja tej modernizacji, jaką rozpoczął ks. infułat Mączyński. Udoskonalenie domu dla polskich kapłanów studentów wymagało kompetentnego zaplecza prawników, architektów i znawców administracji włoskiej. Tego nie zdołaliby zrobić polscy specjaliści. Tego mogli dokonać eksperci włoscy na zasadzie życzliwości i przyjaźni. Takich wybitnych fachowców zdołał pozyskać ks. Kiernikowski dzięki znajomościom w kręgu Drogi Neokatechumenalnej.

Dla uzupełnienia tej relacji o modernizacji instytutu przy via Pietro Cavallini nie mogę nie wspomnieć o pomocy finansowej, którą świadczyli dobrzy ludzie. Na pierwszym miejscu chcę wymienić kardynała Camillo Ruiniego, wikariusza Miasta Rzym. Był oddany Janowi Pawłowi II i mnie darzył koleżeńską życzliwością. Spotkaliśmy się ostatnio 6 stycznia 2012 r. w Bazylice św. Piotra podczas konsekracji biskupiej kapłana archidiecezji warszawskiej Marka Solczyńskiego. Nie było czasu na rozmowę. Uścisnęliśmy dłonie, patrząc sobie w oczy, radośni, że Kościół rośnie (va avanti), co dobrze się zauważa w starszym wieku.

Rozpoczęcie synodu diecezjalnego w Siedlcach to właśnie wzrost Kościoła i podjęcie nowego odcinka dziejowej pielgrzymki całej Diecezji.

Warszawa, 24 stycznia 2012 r.