Aby byli jedno

Kazanie wygłoszone podczas Mszy św. dla sióstr zakonnych w Tygodniu Jedności Chrześcijan, Angelicum 16.01.2000

Jak każdego roku, tak i w tym świętym Roku Wielkiego Jubileuszu zebraliśmy się na świętej Eucharystii, aby wspólnie prosić Boga o przywrócenie jedności pomiędzy chrześcijanami. "Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak mnie umiłowałeś" (J 17,23). Słowa Ewangelii według św. Jana Apostoła, które przed chwilą słyszeliśmy, przypominają nam, że chodzi tu o spełnienie woli samego Chrystusa, a więc jest naszym świętym obowiązkiem pamiętanie zawsze o sprawie jedności i w miarę możliwości posiadanych przez każdego, przybliżanie dnia, w którym rozproszone owce zejdą się do jednej owczarni, i prowadzone przez jednego pasterza razem będą sławiły Boga w Trójcy jedynego Ojca i Syna i Ducha Świętego.

Budowanie jedności pomiędzy wyznawcami Chrystusa jest również jednym z głównych tematów obecnego Roku Świętego, a poprzedzające go miesiące obfitowały w wydarzenia o wyjątkowym znaczeniu ekumenicznym. Chcę wspomnieć tutaj przede wszystkim podróż Ojca Świętego do Rumunii, gdzie razem z Biskupami greko-katolickimi i łacińskimi tego kraju spotkał on Patriarchę prawosławnego Teoktysta oraz całą jego hierarchię, kapłanów i wiernych. Były to niezapomniane momenty kiedy Papież i Patriarcha modlili się wspólnie i przekazywali sobie pocałunek pokoju, a niezliczone rzesze ludzkie zgromadzone wokół nich wołały jednym głosem "unitate, unitate ..." (jedności, jedności). Przez trzy dni wizyty czuło się jakby namacalnie działanie Ducha Świętego, który pozwolił oglądać rzeczy i wydarzenia oczyma Bożymi, wznieść się ponad podziały, zapomnieć o doznanych krzywdach i poczuć braterskie więzy wynikające z przynależności do tego samego Chrystusa.

Naturalnie, nie oznacza to, że Kościoły prawosławne dotarły już do jedności wiary. Chociaż tak się nie stało, to jednak dzięki wielkiemu pragnieniu jedności ze strony Papieża oraz okazaniu dobrej woli przez Patriarchę zostały położone fundamenty pod dialog pomiędzy obydwoma Kościołami. Wróciła na nowo nadzieja, że przybliżyła się jedność, a ludzie zaczęli spoglądać na siebie z braterską miłością. Prawdziwy ekumenizm wymaga bowiem zaangażowania z obydwu stron: wzajemnego dawania i brania, ofiarowywania swoich bogactw duchowych i uczenia się od innych, pokornego uznania własnych błędów i uczciwego podkreślenia zasług współbrata.

W Liście Apostolskim "Orientale Lumen", Ojciec Święty Jan Paweł II, tłumaczy sens takiego właśnie dialogu, który sam w sobie nie jest celem, ale ma na względzie nową ewangelizację: "Słowa Zachodu potrzebują słów Wschodu (mówi Ojciec Święty), aby Słowo Boże coraz lepiej ukazywało swe niezgłębione bogactwa... Oby człowiek trzeciego tysiąclecia mógł cieszyć się tym odkryciem, gdy dotrze do niego słowo jednomyślne i przez to w pełni wiarygodne, głoszone przez braci, którzy miłują się i dziękują sobie za bogactwa, którymi się wzajemnie obdarzają" (OL, 28).

Nasze codzienne życie spowite jest często szarością, która czasami rozjaśnia się blaskiem radości i powodzenia, a czasami ciemnieje z powodu ponoszonych klęsk, czy narastających trudności. Ale tak jak niegdyś ponad wodami unosił się Duch Pański (cf. Rdz 1,2), tak i w naszych sercach obecny jest Duch Boży, dzięki któremu możemy wołać "Abba Ojcze" (cf. Gal 5,7) i postępować według woli Bożej. Wzywajmy więc tego Ducha Bożego, a nie będzie nam odmówiony. On doprowadzi nas do całej Prawdy, to znaczy do Boga, rozjaśni nasze oblicza i pozwoli kochać wszystkich bez wyjątku, pozwoli przekraczać w pełnej wolności Dzieci Bożych granice tworzone przez wyznanie, narodowość, czy status społeczny. Duch Święty, który jest głównym budowniczym jedności da nam kiedyś jednym sercem i jednymi ustami wyznawać tę samą wiarę i sprawować razem Eucharystyczną Ofiarę.

opr. ab/ab

Wszystkie artykuły pochodzące z "Kronik Rzymskich" zamieszczone na stronach Opoki:
Copyright © by Kroniki Rzymskie