Opieka nad chorym dzieckiem to „wątpliwy heroizm”?

Spór o dopuszczalność aborcji w szczególnych przypadkach (przesłanka eugeniczna, społeczna, czyn zabroniony, zagrożenie życia lub zdrowia matki) pokazuje, jak to, co niektórzy nazywają „kompromisem” aborcyjnym, w istocie nie jest żadnym kompromisem, a raczej chwilowym przyczajeniem się środowisk lewicowych, aby w stosownej chwili wrócić do punktu wyjścia.

Punktem tym jest postulat pełnej dostępności aborcji. Wszelkie „kompromisy” traktowane są w rzeczywistości jako porażki, a argumenty, którymi środowiska liberalne posługiwały się na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, wracają jak bumerang.

Przyjrzyjmy się kilku z nich. 22 października Trybunał Konstytucyjny ma się zająć tzw. przesłanką eugeniczną, czyli możliwością aborcji w przypadku wykrycia nieodwracalnych i ciężkich wad płodu. Liberalny portal oko.press apeluje o wycofanie wniosku z Trybunału. Już sam tytuł „Wycofajcie zakaz aborcji z Trybunału” zdradza, o co chodzi autorom — nie ma tu mowy o jednej z przesłanek, ale całościowo — o „zakazie aborcji”. Pierwsze zdanie artykułu precyzuje: „żaden polityk, ksiądz czy sędzia nie ma prawa zmuszać kobiet do wątpliwego heroizmu i cierpienia”. No, cóż - jak wiele razy słyszeliśmy już tę samą śpiewkę. Otóż, według środowisk proaborcyjnych, aborcja jest prawem kobiety, a brak zezwolenia na aborcję to „zmuszanie” kobiet do heroizmu. Jak ukryty odważnik na proaborcyjną wagę autor dorzuca „polityka, księdza i sędziego”, tak jakby chodziło tu o coś, co jest narzucane przez władzę czy autorytety, a nie — co dyktuje sama natura. Wobec uporu zwolenników aborcji nigdy dość powtarzania oczywistego faktu: pozbawianie życia własnego dziecka, także chorego czy niepełnosprawnego, jest czymś wbrew naturze, jest aktem nieludzkim.

Cóż w takim razie jest „wątpliwym heroizmem”? Czyżby była nim opieka nad chorym dzieckiem? A może — w przypadku wad płodu zagrażających życiu, wątpliwym heroizmem jest to, aby pozwolić dziecku przeżyć w łonie matki, dopóki w naturalny sposób jest to możliwe? Kierując się światopoglądem, w którym najważniejsze wartości to wygoda, przyjemność i własne dobre samopoczucie można oczywiście uznać, że opieka nad chorym dzieckiem to heroizm. Pozostaje jednak pytanie: co to za cywilizacja, która w ten sposób rozumuje i przyjmuje taką hierarchię wartości?

Drugi argument, który wielokrotnie przywoływany jest przez środowiska proaborcyjne, ma charakter nie tyle etyczny, co estetyczny. Przytoczmy inny tytuł artykułu z oko.press: „Bezocze, mózg poza czaszką, zarośnięcie przełyku. «Brzydkie dzieci» z wadami wrodzonymi, które trzeba będzie rodzić”. Doprawdy, czy brzydota jest wystarczającym powodem, aby kogoś pozbawić życia? Jeśli tak, to dlaczego ratujemy osoby poszkodowane w wypadkach, które pozbawione są kończyn, poparzone, a ich ciała uległy różnorakim deformacjom? Po co stworzono alfabet Braille'a, po co audycjom telewizyjnym towarzyszą prezenterzy języka migowego? Czy w świetle argumentacji zwolenników aborcji nasza cywilizacja byłaby lepsza, gdyby pozbyła się zawczasu Beethovena czy Toulouse-Lautreca, a także wielu innych twórców i naukowców obciążonych chorobami genetycznymi? Ileż „brzydkich” przypadków muszą codziennie naoglądać się pracownicy służby zdrowia, a w szczególności — oddziałów chirurgicznych czy onkologicznych. Czy nie prościej byłoby po prostu zabijać wszystkich, którzy są „brzydcy”?

Kolejny argument to „zła sytuacja ekonomiczna” kobiet. Według liberalnego portalu, „zaostrzenie i tak restrykcyjnego prawa najbardziej uderzy w kobiety w złej sytuacji ekonomicznej”. Jaki logiczny wniosek płynie z takiego stwierdzenia? Zdrowy rozsądek mówi: „należy poprawić tę sytuację” — czy to za pomocą zasiłków, czy systemu wsparcia medyczno-psychologicznego. Logika propagatorów aborcji jest jednak inna: prościej jest po prostu zabić dziecko, wtedy nie będzie problemu. Jakież to proste rozwiązanie! Tylko znów wypada zadać pytanie: co to za cywilizacja, która kieruje się takimi zasadami?

Te same i podobne argumenty powtarzane są przez środowiska „pro-choice” od lat, praktycznie przy każdej okazji, gdy kwestia dopuszczalności aborcji pojawi się na nowo w dyskursie publicznym. Tak było w 2015 r., gdy pojawił się projekt nowej ustawy zgłoszony przez Fundację Pro, tak było i wcześniej, gdy w 1997 r. Trybunał Konstytucyjny zajął się tzw. przesłanką społeczną, dopuszczającą aborcję w przypadku ciężkich warunków życiowych matki. Przesłanka ta została w orzeczeniu z 28 maja 1997 uznana za niezgodną z Konstytucją, a prezydenckie weto Aleksandra Kwaśniewskiego zostało odrzucone przez parlament. I wtedy, i później nieustannie pojawiają się te same argumenty: płód nie jest człowiekiem, nie można zmuszać kobiet do rodzenia wbrew ich woli, godność osoby jest mniej ważna niż tak zwana „jakość życia” (czyli przyjemność i wygoda). Ostatecznie argumenty te można sprowadzić do jednego: ci, którzy mieli szczęście się urodzić, chcą z pozycji silniejszego decydować o prawie do urodzenia tych, którzy nie mogą się sami obronić. Czy na pewno takiej cywilizacji i takiego prawa pragniemy?

opr. mg/mg