Wprowadzenie ogólne do Rytuału - obrzędy błogosławieństw
l. Źródłem i początkiem wszelkiego błogosławieństwa1 jest Bóg ponad wszystko błogosławiony2. On, jedyny dobry, wszystko dobrze uczynił, aby swoje stworzenia napełnić błogosławieństwami3 i nieustannie, także po upadku człowieka, udzielał ich na znak miłosierdzia.
2. Kiedy zaś nadeszła pełnia czasu, Ojciec zesłał swojego Syna, który przyjął ciało, i przez Niego ponownie udzielił ludziom wszelkiego błogosławieństwa duchowego4. W ten sposób dawne przekleństwo przemieniło się dla nas w błogosławieństwo, kiedy "narodziło się Słońce sprawiedliwości, Chrystus, który jest naszym Bogiem. On uwolnił nas od potępienia i przywrócił nam łaskę"5
3. Jako największe błogosławieństwo Ojca objawił się Chrystus, który w Ewangelii błogosławił braciom, zwłaszcza maluczkim6, i kierował do Ojca modlitwę błogosławieństwa7. Wreszcie otoczony przez Ojca chwałą, po wstąpieniu do nieba braciom, których odkupił swoją krwią, zesłał dar swojego Ducha, aby kierowani Jego mocą, we wszystkim chwalili Boga Ojca i składali Mu dzięki, a wypełniając uczynki miłości, zasłużyli na przyjęcie do grona błogosławionych w Jego królestwie8.
4. Albowiem przez Ducha Świętego błogosławieństwo udzielone Abrahamowi9 coraz bardziej wypełnia się w Chrystusie, kiedy przechodzi na synów, którzy "w całej pełni błogosławieństwa"10 zostali powołani do nowego życia gdyż jako członkowie Ciała Chrystusa rozprzestrzeniają owoce tegoż Ducha, aby leczyć świat Bożym błogosławieństwem.
5. Ojciec, ze względu na Chrystusa Zbawiciela, przez wielokrotne i szczodre udzielanie błogosławieństw potwierdził pierwsze przymierze swojej miłości wobec ludzi. W ten sposób przygotował lud wybrany do przyjęcia Odkupienia i w stosownym czasie uczynił go godnym przymierza. Lud zaś, krocząc drogami sprawiedliwości, mógł sławić Boga ustami i sercem, będąc znakiem i urzeczywistnieniem (sakramentem) Bożego błogosławieństwa na świecie.
6.
Bóg, od którego pochodzi wszelkie błogosławieństwo, pozwolił, aby
ludzie, zwłaszcza patriarchowie, królowie, kapłani, lewici i rodzice11,
sławili i błogosławili Jego imię oraz obdarowywali w Jego imieniu
innych ludzi Boskimi błogosławieństwami i sprowadzali je na rzeczy
stworzone.
Kiedy Bóg błogosławi osobiście albo za pośrednictwem
innych osób, zawsze obiecywana jest pomoc Pana, głoszona Jego łaska i
Jego wierność zawartemu przymierzu. Kiedy zaś błogosławią ludzie,
wielbią i głoszą Boga jako dobrego i pełnego miłosierdzia.
Bóg bowiem
obdarza błogosławieństwem, udzielając swej dobroci albo ją
zapowiadając. Ludzie błogosławią Boga, głosząc Jego chwałę, składając Mu
dziękczynienie, oddając Mu cześć i okazując posłuszeństwo. Gdy zaś
błogosławią innych, wzywają Bożej pomocy dla poszczególnych ludzi albo
dla zgromadzenia.
7.
Według świadectwa Pisma świętego wszystko, co Bóg stworzył i co łaską
swej opatrzności utrzymuje na tym świecie, głosi Boże błogosławieństwo i
powinno skłaniać do Jego uwielbienia12. Obowiązek ten winien
być wypełniany zwłaszcza teraz, kiedy Słowo, które stało się Ciałem,
zaczęło uświęcać wszystkie sprawy świata przez tajemnicę swojego
Wcielenia.
Błogosławieństwa odnoszą się przede wszystkim do Boga,
którego wielkość i dobroć wysławiają. Ponieważ zaś udzielają Bożych
dobrodziejstw, odnoszą się także do ludzi, którymi Bóg rządzi i opiekuje
się w swojej opatrzności.
Zwracają się również do rzeczy stworzonych, których obfitością i różnorodnością Bóg błogosławi człowiekowi13.
8. Kościół, pouczony nakazem Zbawiciela, uczestniczy w kielichu błogosławieństwa14, dziękując Bogu za niewysłowiony dar otrzymany najpierw w Misterium Paschalnym, a następnie udzielany nam w Eucharystii. Z tajemnicy Eucharystii czerpie bowiem Kościół łaskę i moc, dzięki którym sam staje się błogosławieństwem dla świata i jako powszechny sakrament zbawienia15 zawsze wśród ludzi i dla ludzi dokonuje dzieła uświęcenia, wraz z Chrystusem Głową w Duchu Świętym wielbiąc Ojca.
9.
Kościół na różne sposoby wyraża tę swoją posługę mocą Ducha Świętego,
przez którego ustanawia też różne formy błogosławieństwa. Wzywa ludzi do
wielbienia Boga, zaprasza do modlitwy o Jego opiekę, zachęca do
zasługiwania świętym życiem na Jego miłosierdzie, zanosi prośby o
uzyskanie Jego dobrodziejstw, aby sprawy, w intencji których prosi,
zakończyły się pomyślnym skutkiem.
Błogosławieństwa ustanowione przez
Kościół są widzialnymi znakami, przez które "wyraża się i w sposób
właściwy poszczególnym znakom urzeczywistnia"16 uświęcenie ludzi w Chrystusie oraz uwielbienie Boga, które stanowią cel, do jakiego zmierzają wszystkie inne dzieła Kościoła17.
10. Błogosławieństwa jako znaki opierają się na słowie Bożym i są sprawowane mocą wiary. Powinny one ujawniać nowe życie w Chrystusie, które rodzi się i rozwija dzięki sakramentom Nowego Przymierza, ustanowionym przez Pana. Błogosławieństwa ustanowione na wzór sakramentów zawsze oznaczają przede wszystkim duchowe skutki, które osiąga się przez wstawiennictwo Kościoła18.
11.
Kościół, przeświadczony o tym, troszczy się, aby sprawowanie
błogosławieństw przyczyniało się do chwały i uwielbienia Boga oraz do
duchowego wzrostu Jego ludu.
Aby to jaśniej ukazać, formuły
błogosławieństw, zgodnie ze starożytną tradycją, wyrażają przede
wszystkim uwielbienie Boga za Jego dary, błaganie o Jego dobrodziejstwa
oraz prośbę o udaremnienie w świecie władzy złego ducha.
12. Kościół we wszystkim wielbi Boga i dąży do ukazania Jego chwały ludziom odrodzonym przez łaskę chrztu lub tym, którzy mają się odrodzić. Za nich i razem z nimi wychwala Pana w błogosławieństwach sprawowanych w szczególnych okolicznościach ich życia oraz uprasza dla nich Bożą łaskę. Kościół błogosławi także niekiedy rzeczy i miejsca związane z ludzką działalnością, z życiem liturgicznym i osobistą pobożnością. Zawsze jednak ma na uwadze ludzi, którzy się tymi rzeczami posługują i działają w tych miejscach. Człowiek bowiem, dla którego Bóg pragnął wszelkich dóbr i je stworzył, jest skarbcem Jego mądrości i w obrzędach błogosławieństw wyznaje, że przez samo korzystanie z rzeczy stworzonych szuka Boga, miłuje Go i wiernie służy jedynemu Bogu.
13. Chrześcijanie, kierowani wiarą, umocnieni nadzieją i pobudzeni miłością, mogą rozpoznać we wszystkich rzeczach stworzonych ślady Bożej dobroci, a pośrednio szukają królestwa Chrystusa w dziełach ludzkiej twórczości. Wszystkie wydarzenia w świecie traktują jako znaki ojcowskiej opatrzności, z jaką Bóg wszystkim rządzi i wszystko podtrzymuje. Zawsze i wszędzie nadarza się więc sposobność do uwielbienia Boga przez Chrystusa w Duchu Świętym, do wzywania Go i okazywania Mu wdzięczności, gdy człowiek ma do czynienia z rzeczami, miejscami i wydarzeniami, które nie sprzeciwiają się zasadom i duchowi Ewangelii. Dlatego sprawowanie błogosławieństw winno się zawsze odbywać pod kontrolą duszpasterską, zwłaszcza wtedy, gdy przewiduje się niebezpieczeństwo zdziwienia u wiernych lub u innych ludzi.
14.
To duszpasterskie spojrzenie na błogosławieństwa zgadza się ze słowami
Soboru Watykańskiego II: "Liturgia sakramentów i sakramentaliów sprawia,
że dla należycie usposobionych wiernych każdą prawie okoliczność życia
uświęca łaską wypływającą z paschalnego misterium Męki, Śmierci i
Zmartwychwstania Chrystusa, z którego swoją moc czerpią wszystkie
sakramenty i sakramentalia, oraz sprawia, że prawie każde użycie rzeczy
materialnych może służyć do uświęcenia człowieka i uwielbienia Boga"19.
W
ten sposób przez obrzędy błogosławieństw ludzie przygotowują się do
przyjęcia szczególnego skutku sakramentów, a różne okoliczności ich
życia zostają uświęcone.
15. "Dla osiągnięcia ...pełnej skuteczności liturgii wierni mają przystępować do niej z należytym usposobieniem duszy"20. Dlatego ci, którzy przez Kościół proszą o Boże błogosławieństwo, winni swoje usposobienie umacniać wiarą, dla której wszystko jest możliwe21, polegać na tej nadziei, która zawieść nie może22, ożywiać w sobie miłość, która przynagla do zachowywania Bożych przykazań23. W ten sposób bowiem ludzie poszukujący życzliwości Boga24 będą właściwie pojmować błogosławieństwo Pana i rzeczywiście go dostąpią.
16.
Błogosławieństwa Kościoła są czynnościami liturgicznymi. Dlatego
uczestnictwo wspólnoty, którego niekiedy się wymaga, bardziej odpowiada
charakterowi modlitwy liturgicznej. Kiedy w modlitwie Kościoła ukazuje
się wiernym prawda wiary, uczestnicy tej modlitwy idą za głosem Matki,
łącząc się z nią sercem i ustami.
Wypada, aby przy sprawowaniu
szczególnie uroczystych błogosławieństw w Kościele lokalnym zgromadziła
się wspólnota diecezjalna lub parafialna pod przewodnictwem biskupa lub
proboszcza.
Jest rzeczą stosowną, aby także przy sprawowaniu innych
błogosławieństw uczestniczyli w nich wierni. To bowiem, co dokonuje się
dla jakiejś grupy wiernych, w pewien sposób służy też dobru całej
społeczności.
17.
Nawet kiedy nie ma większego zgromadzenia wiernych, zarówno ten, kto
pragnie chwalić Boga lub prosi o Jego błogosławieństwo, jak też szafarz
przewodniczący obrzędowi, winni pamiętać, że uobecniają Kościół, który
sprawuje błogosławieństwa. Błogosławieństwo zstępuje poprzez ich wspólną
modlitwę i prośbę, "jakkolwiek przez człowieka, to jednak nie od
człowieka"25. Jest bowiem "upragnionym przez nich udzieleniem uświęcenia i łaski"26.
Błogosławieństwo rzeczy lub miejsca z zasady nie powinno być sprawowane bez udziału przynajmniej jednego wiernego.
18.
Posługa błogosławieństwa łączy się ze szczególną formą sprawowania
kapłaństwa Chrystusa zgodnie z miejscem i urzędem właściwym każdemu
członkowi ludu Bożego i pełniona jest w następujący sposób:
a)
Biskupowi przysługuje prawo przewodniczenia zwłaszcza tym
błogosławieństwom, które odnoszą się do całej wspólnoty diecezjalnej i
są sprawowane szczególnie uroczyście przy udziale wielu wiernych. Z tego
względu biskup może sobie zastrzec sprawowanie niektórych
błogosławieństw, zwłaszcza dokonywanych bardziej uroczyście27.
b)
Kapłanom, zgodnie z charakterem ich posługi wobec ludu Bożego,
przysługuje prawo przewodniczenia błogosławieństwom, zwłaszcza
sprawowanym we wspólnocie, do posługiwania której są przeznaczeni. Mogą
oni sprawować wszystkie błogosławieństwa znajdujące się w tym zbiorze,
chyba że obecny jest biskup, który mógłby tym błogosławieństwom
przewodniczyć.
c) Diakonom, jako szafarzom
pomagającym biskupowi i jego prezbiterium w posłudze słowa, ołtarza i
miłości, przysługuje prawo przewodniczenia uroczystym błogosławieństwom,
jak to wskazano we właściwym miejscu.
Ilekroć zaś jest obecny
kapłan, stosowniej będzie, jeśli on przejmie obowiązek przewodniczenia,
podczas gdy diakon będzie mu posługiwał w czynności liturgicznej,
wykonując to, co do niego należy.
d) Akolitom i
lektorom, którzy wykonują w Kościele własne posługi na podstawie
specjalnego upoważnienia, słusznie udziela się prawa sprawowania
niektórych błogosławieństw z racji pierwszeństwa w stosunku do
pozostałych wiernych i na mocy zarządzenia miejscowego ordynariusza28.
Również
inni wierni świeccy, mężczyźni i kobiety, na mocy wspólnego kapłaństwa,
które otrzymują w sakramencie chrztu i bierzmowania, czy to dzięki
własnym uprawnieniom (jako rodzice wobec dzieci), czy to wykonuj ąc
posługę nadzwyczajną lub szczególne zadanie w Kościele jako zakonnicy
albo katecheci w niektórych krajach, na podstawie zarządzenia
miejscowego ordynariusza, o ile znane jest ich należyte przygotowanie
duszpasterskie i roztropność w wykonywaniu własnego zadania
apostolskiego, mogą sprawować niektóre błogosławieństwa, z zastosowaniem
czynności i formuł dla nich przewidzianych, zgodnie z przepisami
podanymi w każdym obrzędzie błogosławieństwa.
Gdy zaś jest obecny kapłan lub diakon, jemu przysługuje prawo przewodniczenia obrzędowi.
19.
W obrzędzie błogosławieństw wierni będą uczestniczyć tym gorliwiej, im
dokładniej zostaną pouczeni o ważności błogosławieństw. Niech więc
kapłani i szafarze przedstawiaj ą wiernym znaczenie i doniosłość
błogosławieństw podczas samych obrzędów, a także w kazaniach i w
nauczaniu katechetycznym.
Szczególnie ważne jest, aby lud Boży
pouczać o właściwym znaczeniu obrzędów i modlitw, którymi Kościół się
posługuje przy sprawowaniu błogosławieństw, i aby nie wprowadzać do
świętych czynności niczego, co by mogło nosić znamię zabobonu czy
powierzchowności przekonań religijnych i w ten sposób zagrażać czystości
wiary.
Układ podstawowy
20. Podstawowy układ błogosławieństw wymaga dwóch głównych części, z których pierwszą stanowi głoszenie słowa Bożego29, drugą zaś uwielbienie Bożej dobroci i modlitwa o pomoc z nieba.
Sprawowanie błogosławieństwa zazwyczaj rozpoczyna się i kończy krótkimi obrzędami.
21.
Pierwsza część zmierza do tego, aby błogosławieństwo stało się
rzeczywiście świętym znakiem, który swoje znaczenie i skuteczność
czerpie z głoszenia słowa Bożego . Istotą zatem pierwszej części jest
głoszenie słowa Bożego. Odnoszą się do niego zarówno uwagi wprowadzające
i krótkie wyjaśnienia, jak i zachęta lub homilia, która stosownie do
okoliczności może być dodana.
Dla skutecznego pobudzenia wiary
uczestników stosuje się psalm lub inny śpiew albo święte milczenie,
zwłaszcza wtedy, gdy wybiera się więcej czytań.
22.
W obrzędach i modlitwach drugiej części wyrażone jest uwielbienie Boga i
prośba o pomoc przez Chrystusa w Duchu Świętym. Istotę tej części
stanowi formuła błogosławieństwa lub modlitwa Kościoła, której często
towarzyszy specjalny znak.
W celu ożywienia modlitwy uczestników
można dodać modlitwę wspólną, która zwykle poprzedza modlitwę
błogosławieństwa lub po niej następuje.
23. W przedstawionych wyżej obrzędach części zasadnicze, to jest głoszenie słowa Bożego i modlitwę Kościoła, których nigdy nie wolno pominąć, nawet w obrzędach skróconych, w razie przystosowania obrzędu, należy dokładnie odróżnić od innych części składowych.
24. W przygotowaniu obrzędu należy uwzględnić następujące zasady:
a) Przyznać pierwszeństwo wspólnotowej formie sprawowania30, w której diakon, lektor, psałterzysta i schola wykonują właściwe im czynności.
b) Mieć na uwadze podstawową zasadę świadomego, czynnego i godnego udziału wiernych31.
c) Roztropnie rozważyć okoliczności związane z rzeczami i uczestnikami32 i zachować zasady odnowienia tych obrzędów oraz przepisy wydane przez odpowiednie władze.
Zastosowanie znaków
25. Widzialne znaki, które często towarzyszą modlitwom, zmierzają przede wszystkim do tego, aby przypomnieć zbawcze działanie Boga, ukazać ścisły związek z głównymi sakramentami Kościoła, a tym samym ożywić wiarę obecnych i pobudzić ich uwagę do uczestnictwa w obrzędzie33.
26.
Najczęściej są stosowane następujące znaki: rozłożenie, podniesienie,
złożenie lub nałożenie rąk, znak krzyża, pokropienie wodą święconą,
okadzenie.
a) Gdy formuła błogosławieństwa jest
przede wszystkim "modlitwą", szafarz, jak to jest zaznaczone w
poszczególnych obrzędach, bądź rozkłada, bądź wyciąga, bądź składa ręce.
b)
Szczególne miejsce wśród znaków błogosławienia zajmuje nałożenie rąk,
zgodnie ze zwyczajem Chrystusa, który powiedział o swoich uczniach: Na
chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie" (Mk 16,18). Ten znak
spełnia Chrystus aż do dzisiaj w Kościele i przez Kościół.
c) Często, zgodnie z dawnym zwyczajem Kościoła, proponuje się znak krzyża.
d)
W niektórych obrzędach stosuje się pokropienie wodą święconą. Szafarze
powinni wówczas zachęcić wiernych do przypomnienia sobie misterium
paschalnego oraz do odnowienia przyrzeczeń chrztu świętego.
e) W pewnych obrzędach stosuje się okadzenie, które jest znakiem czci i szacunku, a niekiedy wyraża samą modlitwę Kościoła.
27. Wprawdzie znaki zastosowane przy błogosławieństwach, a zwłaszcza znak krzyża, są już pewną formą ewangelizacji i przekazywania wiary, jednak ze względu na potrzebę ożywienia uczestnictwa oraz niebezpieczeństwo zabobonu zasadniczo nie wolno stosować przy błogosławieniu rzeczy i miejsc samego tylko zewnętrznego znaku, bez uwzględnienia słowa Bożego czy też bez odmówienia jakiejś modlitwy.
Sposób łączenia obrzędu błogosławieństwa z innymi obrzędami lub z innymi błogosławieństwami
28. Niektóre błogosławieństwa ściśle wiążą się z sakramentami. Mogą one być czasem sprawowane w połączeniu ze Mszą św.
W
Rytuale błogosławieństw zaznaczono te błogosławieństwa i podano
przepisy liturgiczne określające, z jaką częścią Mszy św. lub z jakim
obrzędem należy je łączyć w poszczególnych przypadkach. Tych przepisów
nie należy przekraczać. Są też inne błogosławieństwa, których żadną
miarą nie wolno łączyć ze sprawowaniem Eucharystii.
29. W odpowiednich miejscach księgi zaznaczono, jakie błogosławieństwa mogą być połączone z innymi obrzędami.
30. Niekiedy można połączyć kilka błogosławieństw w jednym obrzędzie. W przygotowaniu obrzędu należy zastosować obrzęd błogosławieństwa ważniejszego, dodając w pouczeniu oraz w modlitwach odpowiednie słowa i znaki, aby zaznaczyć przez nie intencję udzielenia także innych błogosławieństw.
Przygotowanie i ułożenie obrzędu błogosławieństwa przez szafarza
31.
Szafarz winien pamiętać, że błogosławieństwa dotyczą przede wszystkim
wiernych; mogą być jednak sprawowane także dla katechumenów, z
zachowaniem norm kan. 1170, a jeśli nie ma zakazu Kościoła, nawet dla
niekatolików.
Jeśli błogosławieństwa mają być sprawowane na sposób
wspólnotowy z udziałem braci odłączonych, w poszczególnych przypadkach
należy przestrzegać norm wydanych przez ordynariusza miejsca.
32. Celebrans lub szafarz winien we właściwy sposób korzystać z różnych upoważnień przewidzianych w Obrzędach oraz uwzględniać wszystkie okoliczności i życzenia wiernych. Winien jednak zachować strukturę obrzędu i w żaden sposób nie naruszać porządku jego najważniejszych części.
33. We wspólnotowym sprawowaniu obrzędu należy starać się o to, aby wszyscy, czy to szafarze, czy to wierni wypełniający swe obowiązki, wykonywali wszystko, co do nich należy, w sposób piękny, godny i pobożny.
34. Należy również zwracać uwagę na charakter danego okresu liturgicznego, tak aby w pouczeniach, jak i w modlitwie wiernych zaznaczył się związek błogosławieństwa z dorocznym obchodem tajemnic Chrystusa.
Użycie szat liturgicznych
35. Biskup, przewodnicząc ważniejszym błogosławieństwom, używa szat liturgicznych przewidzianych dla niego w Ceremoniale Biskupim.
36. Kapłan i diakon, przewodnicząc sprawowaniu błogosławieństw we wspólnocie, zwłaszcza w budynku kościelnym, lub też w związku z jakąś uroczystością zewnętrzną, są ubrani w albę i stułę. Można użyć komży zamiast alby, gdy szafarz występuje w sutannie. W czasie sprawowania bardziej uroczystych błogosławieństw można przywdziać kapę.
37. Kolor szat liturgicznych winien być biały albo odpowiedni do okresu lub święta liturgicznego.
38. Szafarze ustanowieni zgodnie z obowiązującymi przepisami, gdy przewodniczą obrzędom wspólnoty, przywdziewają szaty liturgiczne przewidziane dla nich przez Konferencję Biskupów lub miejscowego ordynariusza.
39. Na mocy postanowień Konstytucji o liturgii świętej34 Konferencje Biskupów mogą opracować specjalny Rytuał, odpowiadający odnośnej części Rytuału Rzymskiego i dostosowany do potrzeb danego regionu. Po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską35 może on być używany w tym regionie.
W tej dziedzinie do Konferencji Biskupów należy:
a) Określić adaptacje zgodnie z zasadami ustanowionymi w tej księdze, z zachowaniem jednak właściwego porządku obrzędów.
b) Starannie
i roztropnie rozważyć, co można przejąć z tradycji i zwyczajów
poszczególnych narodów, jak również przedstawić inne adaptacje, które
wydają się pożyteczne lub konieczne36.
c)
Zachować własne błogosławieństwa, zamieszczone dotąd w rytuałach
krajowych, jeśli takie istnieją, albo w dawnym Rytuale Rzymskim, pod
warunkiem, że zostaną uzgodnione z duchem Konstytucji o liturgii
świętej, z zasadami wyłożonymi w tej księdze oraz dzisiejszymi wymogami.
Można też dokonać ich przystosowania.
d) W różnych
obrzędach błogosławieństw, zwłaszcza gdy jest podanych kilka formuł do
wyboru, można dodać także inne formuły tego samego rodzaju oprócz tych,
które są w Rytuale Rzymskim.
e) Zamieszczone w tej
księdze Wprowadzenie teologiczne i pastoralne, jak i uwagi wstępne do
każdego z obrzędów przetłumaczyć w całości lub w razie potrzeby
uzupełnić tak, aby szafarze pełniej rozumieli znaczenie poszczególnych
obrzędów, a udział wiernych stał się przez to świadomy i czynny.
f)
Dodać w tej księdze części, które byłyby przydatne, na przykład dobrać
inne czytania, bardziej stosowne, lub wskazać bardziej odpowiednie
śpiewy.
g) Przygotować przekłady tekstów, z uwzględnieniem właściwości różnych języków i mentalności ludzi różnych kultur.
h)
Przy wydawaniu tej księgi tak ułożyć jej treść, aby okazała się
bardziej przydatna w duszpasterstwie, lub wydać oddzielnie poszczególne
jej części, zawsze jednak z zachowaniem zasadniczych punktów
Wprowadzenia teologicznego i pastoralnego.
Na podstawie powyższych
uprawnień została opracowana szósta część tej księgi, zawierająca
"Obrzędy błogosławieństw używane w diecezjach polskich" (tom 2, ss.
213-412). Zamieszczone tam błogosławieństwa otrzymują numerację, będącą
przedłużeniem numeracji wydania wzorcowego, zaś w wykazie alfabetycznym
na końcu księgi oznaczone są kursywą.
PRZYPISY
1 Por. Mszal Rzymski dla diecezji polskich, Poznań 1986. Uroczyste błogosławieństwa. N.3. Na początku roku, s. 382*.
2 Por. Rz 9,5.
3
Por. Czwarta modlitwa eucharystyczna. Prefacja: Mszal Rzymski dla
diecezji polskich, s. 328*: "aby napełnić swoje stworzenia dobrami". (W
tekście łacińskim odnośny fragment brzmi: "ut creaťuras tuas
benedictionibus adimpleres": Prex Eucharistica IV, n. 117).
4 Por. Ga 4,4; Ef 1,3
5
Liturgia Horarum, vol. IV, Romae 1972. In Nativitate BMV, die 8
septembris. Ad Benedictus antiphona. (W wersji polskiej wyraz
"maledictio" jest ttumaczony przez "potępienie", zaś "benedictio przez
łaska": Liturgia godzin, t IV s 1141).
6 Por. Dz 3,26; Mk 10,16 6,41; Łk 24,50 itd.
7 Por. Mt 9,31; 14,19; 26,26; Mk 6,41; 8,7.9;14,22; Łk 9,16; 24,30; J 6,11.
8
Por. Mszał Rzymski dla diecezji polskich. Msze wspólne o świętych
mężczyznach i kobietach: 48. Msza o świętym, który pełnił dzieła
miłosierdzia. Kolekta (s. 57").
9 Por. Rdz 12,3.
10 Św. Bazyli, De Spiritu Sancto, cap. 15,36: PG32,131. Por. Św. Ambroży, De Spiritu Sancto, 1,7 89: PL 16 755; CSEL 79 53.
11
Por. Rdz 14,19-20 - Hbr 7,1; Rdz 27, 27-29; 38,40 - Hbr 11,20; Rdz
49,1-28 - Hbr 11,21; Pwt 21,5; Pwt 33; Joz 14,13; 22,6; 2 Krn 30,27; Kpł
9,22-23; Ne 8,6; Syr 3,9-11.
12 Por. Dn 3,57-88; Ps 66[65],8;103[102];135[134];1 Tm 4,4-5.
13 Por. Rdz 27,27; Wj 23,25; Pwt 7,13; 28,12; Hi 1,10; Ps 65[64),11; Jr 31,23.
14 Por. 1 Kor 10,16.
15 Por. Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele, Lumen gentium, n. 48.
16 Por. Sobór Watykański II, Konstytucja o liturgii świętej, Sacrosanctum Concilium, n. 7.
17 Tamże, nn. 7 i 10.
18 Por. tamże, n. 60.
19 Por. tamże, n. 61.
20 Tamże, n.11.
21 Por. Mk 9,23.
22 Por. Rz 5,5.
23 Por. J 14,21.
24 Por. Rz 12,2; Ef 5,17; Mt 12,50; Mk 3,35.
25 Por. św. Cezary z Arles, Sermo 77,5: CCL 103,321.
26 Św. Ambroży, De benedictionibus patriarcharum, 2,7: PL 14,709; CSEL De Patriarchis, 32,2,18.
27 Por. Sobór Watykański II, Konstytucja o liturgii świętej, Sacrosanctum Concilium, n. 79.
28 Por. tamże.
29 Por. Ordo Lectionum Missae. Editio typica altera, Romae 1981, Praenotanda, nn. 3-9.
30 Por. Sobór Watykański II, Konstytucja o liturgii świętej, Sacrosanctum Concilium, n. 27.
31 Por. tamże, n. 79.
32 Tamże, n. 38.
33 Por. tamże, nn. 59-60.
34 Por. tamże n. 63, b).
35 Por. KPK kan. 838 § 2 i 3; por. kan. 1167 § 1.
36 Por. Sobór Watykański II, Konstytucja o liturgii świętej, Sacrosanctum Concilium, nn. 37-40 i 65.
opr. ab/wz