Zarys wiary: Wstawiennictwo i opieka wspólnoty

Zarys wiary - katechizm

WSTAWIENNICTWO I OPIEKA WSPÓLNOTY

Żyć w samotności, bez nikogo, kto okazałby zainteresowanie, jest na pewno wielką udręką. Szczególnie odczuwa to ten, którego &#8222chwile są już policzone”. Może uważać się za opuszczonego przez Boga i zdrowych ludzi, którym „jest już niepotrzebny”. Dlatego odwiedzanie chorych należy do siedmiu uczynków miłosierdzia co do ciała (por. Mt 25, 36-43).

W świecie, w którym chorzy traktowani są często jako istoty już niepotrzebne społeczeństwu, chrześcijaństwo dostrzegło swe wielkie zadanie niesienia im pomocy. Opieka nad chorym rozumiana jest jako służba braciom. Pierwsze szpitale zakładały klasztory i do dziś służenie ludziom chorym przez chrześcijańskie pielęgniarki i lekarzy jest świadectwem Bożej miłości, która kieruje tymi, którzy działają dla dobra wszystkich będących w potrzebie. Istnieją miejsca w świecie (np. Lourdes), gdzie chorzy uważani są za „najważniejsze dzieci Boże”. W wielu wspólnotach chrześcijańskich organizowana jest specjalna opieka nad chorymi, której przejawem są różne formy ludzkiej życzliwości (odwiedziny z kwiatkiem, załatwianie sprawy w urzędzie, posprzątanie w domu).

Choremu nie wystarcza opieka lekarza. Potrzebuje on bliskości i miłości bliźnich. Ogromne znaczenie ma nasza modlitwa za chorych o ulgę w ich cierpieniu fizycznym i o duchową pociechę. Chory sam modli się o swój powrót do zdrowia. A może prosi też o moc, która pozwoli mu pogodzić się z chorobą, a cierpienie pokornie uznać za drogę upodobnienia się do Jezusa.

Często choroba staje się dla chrześcijanina świadomym uczestnictwem w zbawczym cierpieniu Chrystusa. Może więc on powtórzyć za św. Pawłem:
Nikt zaś z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc, i w śmierci należymy do Pana (Rz 14, 7-8).

opr. mg/lb