Na drogach jedności

„Ut unum sint! Wezwanie do jedności chrześcijan, rzucone tak stanowczo i z mocą ponowione przez Sobór Watykański II, rozbrzmiewa coraz donioślej w sercach wierzących...”. Te słowa rozpoczynające encyklikę „Ut unum sint” stają się zachętą dla wielu chrześcijan przeżywających w Roku Jubileuszowym szczególny czas łaski i pojednania. Wzywają ich one do przełamywania barier i podziałów, wyznawania swoich win godzących w jedność i szukania współpracy w wielu dziedzinach życia. Aby jednak znaleźć się na drodze jedności, konieczne jest nie tylko odważne podchodzenie do rozwiązywania problemów teologicznych, czym zajmują się już komisje różnych Kościołów i wyznań. Nie mniej ważne są spotkania i wspólna modlitwa grup wiernych poszczególnych Kościołów.

Wyjątkowo owocnym czasem objawienia się łaski Bożej i ukazania perspektyw dla dialogu ekumenicznego był dla mnie udział w spotkaniu młodych w Abbaye d'Hautecombe we Francji, gdzie z inicjatywy katolickiej Wspólnoty Chemin Neuf („Nowa Droga”) i ponadwyznaniowej wspólnoty „Miecz Ducha” młodzi z całego świata dzielili się w atmosferze wzajemnego szacunku swoimi doświadczeniami na drodze do jedności chrześcijan oraz najgłębszymi doświadczeniami życia duchowego i wspólnotowego.

Czas modlitwy

Dni spotkania naznaczone były przede wszystkim modlitwą: poranne oficjum (jutrznia) w opactwie należącym obecnie do Wspólnoty Chemin Neuf uwrażliwiało na głos Pana i Jego zamiary dla naszego spotkania, a uwielbienie pełne radosnej muzyki i tańca — do czego wspaniale wprowadzał 12-osobowy zespół złożony z przedstawicieli 10 różnych narodów — przygotowywało do wsłuchiwania się w znaki czasu i przyjmowania treści. Eucharystia (lub sprawowana równocześnie pamiątka Wieczerzy Pańskiej w rycie protestanckim) stawała się centrum każdego dnia. Wreszcie popołudniowe spotkania w małych grupach lub warsztaty umożliwiające zapoznanie się z wieloma aspektami życia duchowego czy wspólnotowego i wspólna modlitwa w opactwie podsumowywały każdy dzień i ugruntowywały to, co Pan dał nam przeżywać.

Ekumenizm ludu

Każdy dzień niósł też ze sobą dodatkowe wydarzenia inspirujące do refleksji i modlitwy. Jednym z nich było zaproszenie delegacji zgromadzenia młodych z Hautecombe do siedziby Światowej Rady Kościołów w Genewie, gdzie zostali przyjęci i wprowadzeni zarówno w historię, jak i w obecne działania ruchów ekumenicznych, zwłaszcza tych, które istnieją przy tej organizacji. Następnego dnia wszyscy mogli wysłuchać ciekawego wykładu biskupa prawosławnego z Turcji, stałego pracownika Światowej Rady Kościołów. W tym też duchu, kontynuując temat pojednania, zaproponowano uczestnikom zgromadzenia ciekawą Drogę Krzyżową. W górzystym regionie, gdzie położone jest opactwo, młodzi różnych narodów, kultur i wyznań wspólnie nieśli dwumetrowy drewniany krzyż, wspominając m.in. tych świadków wiary, którzy niezależnie od swojej przynależności religijnej pracowali dla pojednania Kościołów. Ta Droga Krzyżowa, zakończona w opactwie, była jeszcze jednym wezwaniem do pojednania, przebaczenia i pokuty; refleksją nad tym wszystkim, co oddziela nas od Boga i od innych wierzących.

Ważnym momentem była także wieczorna celebracja nabożeństwa pojednania na Tarasie Królewskim, położonym nad przepięknym jeziorem. W wielu miejscach ogrodu: pod palmami oraz wśród wspaniałych kompozycji kwiatów i klombów zasiedli kapłani katoliccy (różnych obrządków), pastorzy protestanccy i świeccy ze Wspólnoty Chemin Neuf, aby służyć możliwością spowiedzi, rozmowy, poradnictwa duchowego czy rozeznania. Wszyscy posługujący byli ubrani w jednakowe liturgiczne stroje, używane w celebracjach przez członków Wspólnoty. Cisza tego czasu, zaduma, modlitwa zjednoczyły wszystkich wyznawców Chrystusa.

Owoce

Myślę, że te dni szczególnej łaski Bożej dotknęły wszystkich. Boża miłość, w jakiej zostaliśmy zanurzeni dzięki posłudze Wspólnoty Chemin Neuf, głęboko rozlała się w naszych sercach. Sądzę, że zupełnie zmieniło się nasze spojrzenie na Kościół w jego bogactwie i różnorodności (chociażby dzięki celebracji Eucharystii niedzielnej w obrządku koptyjsko-katolickim oraz dzięki udziałowi w spotkaniu przedstawicieli innych obrządków katolickich). Zmieniło się nasze spojrzenie na braci i siostry z różnych społeczności i Kościołów chrześcijańskich. Ważnym elementem była na pewno modlitwa nawzajem za siebie, wspólne przeżywanie całego spotkania, dzielenie się w małych grupach, które mimo barier językowych, dzięki prowadzeniu Ducha Jedności, było tak budujące i radosne. Wreszcie należy wspomnieć o zwieńczeniu naszego pobytu w Hautecombe, tj. o wspólnym świętowaniu.

Świętowanie

Aby oddać nastrój tego świętowania, należałoby się odwołać do wizji proroka Izajasza (25,6n). Biblijny klimat uczty z suto zastawionymi stołami najwspanialej chyba oddaje atmosferę świętowania i wspólnego uwielbienia Boga, jakie miało miejsce w niedzielny wieczór pod murami opactwa w Hautecombe (choć stoły nie były zastawione winem i tłustymi mięsami, lecz specjałami kuchni francuskiej oraz lodami). Teraz, zapewne w wyniku tak intensywnego wcześniejszego przygotowania duchowego, nie było już widać żadnych podziałów. Poszczególne grupy narodowe czy kulturowe ofiarowywały bogactwo swoich tańców i śpiewów, podchwytywanych natychmiast przez wszystkich zgromadzonych. Czas uwielbienia Boga, radości i zabawy trwał do późnej nocy.

Spotkanie w Hautecombe udowodniło, że ludzie wierzący w tego samego Pana mogą w radości gromadzić się na wspólnym uwielbieniu. Zanurzeni w Bożej miłości, są w stanie bez oporów mówić o sprawach często bolesnych, trudnych, niekiedy nawet raniących, być rozumianymi i rozumieć innych. Spotkanie potwierdziło, że to „Duch Święty uczestniczy w tym dziele [jedności — przyp. autora] i że prowadzi Kościół ku pełnej realizacji zamysłu Ojca, zgodnie z wolą Chrystusa, wyrażoną z tak wielką żarliwością i mocą w modlitwie, którą według czwartej Ewangelii wypowiedział w chwili, gdy wkraczał On w zbawczy dramat swojej Paschy. Podobnie jak wówczas, także i dziś Chrystus żąda, aby każdy z nową energią podjął dążenie do pełnej i widzialnej komunii” („Ut unum sint”, 100).

opr. mg/mg