Światło i hamulec bezpieczeństwa

Pomoc dla szukających

- O rekolekcjach ignacjańskich dowiedziałem się od koleżanki z pracy, kiedy znalazłem się na pewnym życiowym rozdrożu. Rozwijałem kilka zainteresowań jednocześnie i w każde jakoś się angażowałem, aż doszedłem do punktu, w którym musiałem coś wybrać. To właśnie koleżanka Stasia poradziła mi, że kiedy ma się przed sobą kilka dróg i nie wiadomo, którą iść, bo wszystkie są dobre, należy skorzystać z ćwiczeń duchowych wg św. Ignacego Loyoli. Tak też zrobiłem. Od tamtego czasu minęło 15 lat, a ja wciąż pamiętam, że w pierwszym tygodniu owych rekolekcji zmienił się mój obraz Boga. Odkryłem, że człowiek powinien kroczyć przez życie bardzo blisko Pana, w pełni Mu ufając. Czasem odnosi się wrażenie, jakby pomiędzy człowieka a Boga ktoś wbijał klin, który coraz bardziej rozdziela i oddala. Są to owoce działania niewidzialnego złego ducha - wspomina br. Adam Szczygieł, paulista.

 źródło: photogenica.pl

Inną motywację miała dr Maria Rogaczewska, socjolog z Uniwersytetu Warszawskiego. Jak mówi, na rekolekcje ignacjańskie wybrała się po to, żeby mieć czas dla Boga. Chciała, by były to szczególne chwile, poświęcone tylko i wyłącznie Stwórcy, bez komórki, terminów i znajomych. - Trudno było o taki czas w miejscu, gdzie mieszkam. Ponadto, obecnie znajduję się w decydującym momencie życia, muszę podjąć kilka ważnych decyzji. Rekolekcje to czas, kiedy te plany można zawierzyć Bogu i posłuchać Jego głosu - wyznaje.

Droga i zdzieranie maski

- Ćwiczenia duchowne św. Ignacego nie są czymś chwilowym, jakimś wakacyjnym „wytchnienie”, ale duchową drogą na całe życie. Jeśli ktoś traktuje je serio, odkrywa głęboki sens biblijnej medytacji, kontemplacji, modlitwy i obecności. Na takie praktyki moja dusza czekała od lat. Ważne było dla mnie „rozeznawanie duchów”, czyli poznawanie swoich złożonych uczuć, natchnień, pocieszeń i strapień. Podczas rekolekcji człowiek uczy się rozeznawać, które z nich pochodzą od Boga, a które - nie. Bóg zwykle zachęca nas, daje otuchę, nadzieję i prawdziwe pocieszenie. Zazwyczaj lęki i zniechęcenie nie pochodzą od Niego. W czasie rekolekcji zdzieramy maski, które nosiliśmy wobec Boga i bliźnich. Musimy je zdjąć przynajmniej wobec swego kierownika duchowego. Widzimy wtedy, że nosiliśmy je po to, by ukryć swoje słabe strony i zranienia. Wejście w głęboką relację z Bogiem Ojcem nie sprawia, że nasze rany „znikają”, ale przestają nas straszyć niczym upiory z szafy. Widzimy, że możemy być swobodnie sobą, z każdą cząstką nas samych, również tą ciemną stroną; że to nie przeszkadza wejść do wewnętrznej „izdebki”, w której Bóg jest i na nas czeka - tłumaczy M. Rogacewicz.

Rekolekcyjny trud

Moja rozmówczyni daje też dobrą radę tym, którzy martwią się, że nie będą dali rady zachować milczenia. Poleca poprosić o pomoc swojego Anioła Stróża. - Pierwsze dni bywają trudne, ale potem, kiedy odblokowują się emocje i serce, niektórzy, co byli zgarbieni, nagle wyprostowują się, bywa, że ci, co dawno nie płakali - płaczą. To nie sam człowiek „rozmyśla” na tych rekolekcjach. On ma tylko „zrobić miejsce”, wyrzucić z siebie śmieci takie jak chociażby wewnętrzny hałas, który jest mocniejszy od tego zewnętrznego. Potem do tej pustki przychodzi Ukochany, Bóg, który chce nas napełnić swoją łaską - opowiada moja rozmówczyni.

- Po zakończeniu pierwszego tygodnia rekolekcji uświadomiłem sobie, że zrobiłem pewien krok we wzroście duchowym. Krok, który winien uczynić każdy młody człowiek, aby stać się dojrzałym. Wszak to właśnie dojrzałość duchowa decyduje o całym życiu. Drugi tydzień ćwiczeń duchowych zakończył się dla mnie prawdziwą sensacją. Pamiętam figurę Chrystusa frasobliwego, która była wielkości człowieka. Podczas bardzo osobistej modlitwy, a właściwie dialogu z Jezusem, jakby ukrytym w tej rzeźbie, ale też ukrytym w moim sercu, usłyszałem zaproszenie do służby Bogu w zgromadzeniu zakonnym. Było to niezwykle silne doświadczenie, które później całkowicie zmieniło moje życie. „Każdy, kto słucha moich słów i wprowadza je w czyn, jest podobny do człowieka rozsądnego, który zbudował dom na skale” (Mt 7,24). Właśnie o to chodzi w tych rekolekcjach, aby posłuchać, co Pan Bóg ma mi do powiedzenia, a potem wprowadzić to w życie - radzi br. Adam.

 źródło: photogenica.pl

W lochach serca

Z rekolekcji ignacjańskich od prawie dziesięciu lat korzysta też ks. dr Andrzej Adamski, asystent kościelny „Echa Katolickiego”. Jak mówi, te dni są dla niego Bożym darem. - To czas Góry Tabor. Czas, kiedy muszę pozwolić sobie na luksus wyłączenia na osiem dni telefonu, odcięcia się od prasy, radia, telewizji i zalewu informacji. Czas, kiedy trzeba zebrać się na odwagę, by zapuścić się w przepastne lochy swojego serca - ale nie samemu, tylko z Jezusem i Jego światłem. To czas, w którym widzenie wewnętrzne bardzo się wyostrza - widzi się rzeczy we właściwych proporcjach i takimi, jakie są naprawdę. Wielki dar stanowią też rozmowy z osobą towarzyszącą. To jedyny moment w ciągu dnia, kiedy można wydobyć z siebie jakieś słowo. Miałem różnych przewodników - jedni raczej łagodnie słuchali, inni dość mocno mnie „ćwiczyli”. Zawsze odbywało się to jednak w atmosferze zaufania i współpracy, szukania prawdy i tego, co Pan Bóg ma mi do powiedzenia. Obecność takiej osoby jest wielkim darem, bo zły duch nie śpi nawet podczas rekolekcji i próbuje nieraz podsuwać fałszywe rozwiązania. Wtedy swą wielką wartość pokazują reguły rozeznawania, napisane przez św. Ignacego. To wspaniałe narzędzie do stosowania na co dzień. Bogu niech będą dzięki za św. Ignacego Loyolę i rekolekcje ignacjańskie! - wyznaje ks. Andrzej.

Wszystkich, którzy są zainteresowani taką formą rekolekcji odsyłamy do internetu. Wystarczy wpisać w wyszukiwarkę „rekolekcje ignacjańskie” i po kliknięciu wyświetlą się adresy stron domów rekolekcyjnych. Znajdą tam Państwo potrzebne adresy, terminy sesji i wiele innych ciekawych informacji. Przypominamy, że na rekolekcje trzeba wziąć ze sobą Pismo św., notatnik, długopis i przede wszystkim otwarte na działanie Boga serce.

Agnieszka Wawryniuk
Echo Katolickie 30/2012