Bł. Józef Bilczewski

Bł. abp Józef Bilczewski

Urodził się 26 kwietnia 1860 r. w miejscowości Wilamowice koło Kęt, w obecnej diecezji bielsko-żywieckiej, dawnej krakowskiej. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Wilamowicach, a potem w Kętach, uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach, gdzie zdał maturę w czerwcu 1880 r., i wstąpił do Seminarium Duchownego w Krakowie. 6 lipca 1884 r. przyjął w Krakowie święcenia kapłańskie z rąk kard. Albina Dunajewskiego. W latach 1886-1888 odbył studia teologiczne w Wiedniu (gdzie uzyskał doktorat z teologii), w Rzymie i Paryżu. Po powrocie do kraju był wikariuszem w Kętach i w Krakowie. W 1890 r. przedstawił na Uniwersytecie Jagiellońskim rozprawę habilitacyjną pt. «Archeologia chrześcijańska wobec historii Kościoła i dogmatu». W rok później został profesorem teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, na którym przez pewien okres pełnił funkcję dziekana wydziału teologicznego i rektora. Jako profesor uniwersytetu był bardzo ceniony przez studentów, cieszył się szacunkiem i przyjaźnią innych pracowników naukowych. Opublikował wiele artykułów z dziedziny teologii i archeologii chrześcijańskiej, a także na temat Eucharystii. 17 grudnia 1900 r. Leon XIII mianował 40-letniego ks. prał. Józefa Bilczewskiego arcybiskupem lwowskim obrządku łacińskiego. Konsekracja biskupia odbyła się 20 stycznia 1901 r. w katedrze we Lwowie.

Sługę Bożego wyróżniała ogromna dobroć serca, wyrozumiałość, pokora, pobożność, pracowitość i gorliwość duszpasterska, które płynęły z wielkiej miłości do Boga i bliźniego. Był mężem modlitwy, która inspirowała wszelką jego działalność.

Fundował kościoły i kaplice, szkoły i ochronki, krzewił oświatę. Wspierał duchowo bądź materialnie wszystkie ważniejsze dzieła powstające w archidiecezji lwowskiej. W ciągu 23 lat jego pasterzowania liczba placówek duszpasterskich, tzw. ekspozytur i kościołów filialnych, wzrosła o prawie 90%, a każda z nich była przede wszystkim ostoją wiary. Sługa Boży uważał, że jego świętym obowiązkiem jest bronienie i ratowanie obrządku łacińskiego, za który odpowiadał przed Bogiem i Kościołem, własnym sumieniem i narodem. Świątobliwe życie abpa Józefa Bilczewskiego, wypełnione modlitwą, pracą i dziełami miłosierdzia, sprawiło, że cieszył się wielkim szacunkiem ludzi wszystkich wyznań, obrządków i narodowości.

W sprawach społecznych opowiadał się zawsze po stronie ludu, ubogich, robotników i chłopów. Nauczał, że fundamentem życia społecznego powinna być sprawiedliwość dopełniona przez miłość chrześcijańską.

Był dobrym pasterzem, który wszystkie swoje siły poświęcił budowaniu Królestwa Bożego. W duchu nauczania papieża Piusa X zbliżał wiernych do Eucharystii, częstej komunii św., pobożnego uczestniczenia w Mszy św. W czasach I wojny światowej, kiedy ludzkimi duszami zawładnęła nienawiść i pogarda, abp Józef Bilczewski rozwijał kult Najświętszego Serca Pana Jezusa, ukazując ludziom nieskończoną miłość Boga, zdolną do przebaczenia i darowania wszystkich grzechów.

Czcią i miłością najlepszego syna otaczał Matkę Najświętszą, nazywając Ją swą «Matuchną». Pragnął, by taką samą pobożnością darzyli Ją wierni archidiecezji naśladując Jej cnoty, szczególnie całkowite zaufanie Bogu.

Umarł 20 marca 1923 r. Jego zabalsamowane serce umieszczono w kaplicy bł. Jakuba w bazylice katedralnej we Lwowie, a zwłoki zostały złożone w grobie na cmentarzu janowskim, gdzie grzebano ubogich, dla których był zawsze ojcem i opiekunem.

opr. mg/mg