Bł. Karol I Habsburg

Ostatni cesarz Austro-Węgier Karol I, król węgierski Karol IV. Był przykładnym mężem i ojcem, heroicznym żołnierzem, a gdy został władcą, zabiegał o położenie kresu I wojnie światowej.

Urodził się 17 sierpnia 1887 r. na zamku Persenbeug w Dolnej Austrii. Jego rodzicami byli arcyksiążę Otto z dynastii habsbursko-lotaryńskiej i księżniczka Maria Józefina z Saksonii. Należeli do rodziny cesarskiej, bo Franciszek Józef był stryjecznym dziadkiem Karola.

Wychowywano go w duchu katolickim. Najpierw uczył się w domu, a następnie w Schottengymnasium w Wiedniu i na Uniwersytecie Karola w Pradze.

21 października 1911 r. ożenił się z księżniczką Zytą z rodu parmeńskich Burbonów. Mieli ośmioro dzieci.

Gdy 28 czerwca 1914 r. w Sarajewie został zamordowany arcyksiążę Franciszek Ferdynand, Karol niespodziewanie został następcą tronu.

W tym samym roku wybuchła I wojna światowa. Karol walczył na pierwszej linii frontu. Świadomy, że wojna jest wielkim okrucieństwem, robił wszystko, co w jego mocy, aby zapobiec niepotrzebnemu rozlewowi krwi. Oficerom zalecał, by «zapewniali rannym szybką pomoc medyczną, troszczyli się o żołnierzy, (...) aby jeńców nie zabijano, lecz brano do niewoli». Surowo zakazywał rabunków, rozbojów i wandalizmu.

21 listopada 1916 r. po śmierci Franciszka Józefa Karol został cesarzem Austro-Węgier. 30 listopada tego samego roku koronowano go na króla Węgier.

Za swój główny cel Karol uważał zawarcie pokoju. Był jedynym władcą popierającym inicjatywę pokojową papieża Benedykta XV. Za pośrednictwem swego szwagra podjął tajne rokowania z Francją. Jego pokojowy plan nie został jednak przyjęty ani przez kraje Ententy, ani przez Berlin.

Jako cesarz starał się wprowadzać w życie społeczną naukę Kościoła wyłożoną przez Leona XIII w Encyklice Rerum novarum. Ustanowił pierwsze na świecie ministerstwo zdrowia i spraw socjalnych, przygotował reformę rolną, wprowadził emerytury, bronił praw robotników, dbał o bezpieczeństwo pracy, otwierał kuchnie dla ubogich i walczył z korupcją.

Po upadku cesarstwa nie chciał się zgodzić na abdykację, ponieważ władzę traktował jako zadanie powierzone przez Boga. Z tym przekonaniem dwukrotnie próbował odzyskać tron na Węgrzech.

W czerwcu 1919 r. został zmuszony do opuszczenia ojczyzny. Najpierw udał się do Szwajcarii, a następnie na Maderę.

Pozbawiony tytułów i majątku, żył tam w ciężkich warunkach. W krótkim czasie podupadł na zdrowiu i 1 kwietnia 1922 r. umarł na zapalenie płuc, mając zaledwie 34 lata. Trudy wygnania i cierpienia spowodowane chorobą ofiarował za powierzone mu przez Boga narody.

opr. mg/mg