Bł. Katarzyna Cittadini

Urodziła się w Bergamo w północnych Włoszech 28 września 1801 r. Jej rodzice kilka lat wcześniej wyemigrowali z wioski Villa d'Alme. Dwa lata później urodziła się jej siostra Judyta. Po pięciu latach umarła im matka, a ojciec prawdopodobnie zaciągnął się do wojska napoleońskiego. Dzięki miłosiernej pomocy któregoś z sąsiadów zostały przyjęte do sierocińca zwanego «il Conventino» w Bergamo.

Katarzyna i Judyta pozostały w «il Conventino» do r. 1823. W tym czasie uczyły się, pracowały, pogłębiały swoje życie duchowe. W grupie rówieśnic wyróżniały się wrodzoną inteligencją, pilnością, zdolnościami i wrażliwością na potrzeby bliźnich. Katarzyna uzyskała dyplom nauczycielski, po czym obie siostry zamieszkały u kuzynki Marii i jej braci, kapłanów Jana i Antoniego w miejscowości Calolzio. Dzięki ich pomocy Katarzyna zaczęła pracować jako nauczycielka w szkole podstawowej dla dziewcząt w miejscowości Somasca w gminie Vercurago. Trzy lata później, przy wsparciu i finansowej pomocy ks. Antoniego, Katarzyna i Judyta kupiły w Somasca dom, w którym pozostały do końca życia. Katarzyna kontynuowała pracę w szkole publicznej, a Judyta założyła szkołę prywatną dla ubogich dziewcząt, które z różnych przyczyn nie mogły uczęszczać do szkół państwowych.

Ówczesne szkolnictwo borykało się z wieloma problemami: brakowało wykształconej kadry nauczycielskiej, programów dydaktycznych, pomieszczeń i budynków, podczas gdy 50% społeczeństwa stanowili analfabeci. Katarzyna pragnęła, by szkoła stała się miejscem ćwiczenia w miłości, wierze i nadziei, praktykowania miłości wzajemnej, dzielenia się w potrzebie i kultywowania dobra wspólnego, środowiskiem uszlachetniającym całe społeczeństwo. Tak pojmowana szkoła, ożywiana duchem miłości i wolna od niesprawiedliwości czy dyskryminacji, stała się dla Katarzyny i jej siostry celem i wyzwaniem. Pomimo trudności wkrótce obok szkoły powstał konwikt dla dziewcząt, sierociniec i ośrodek, w którym Katarzyna — wyprzedzając swoją epokę — zrealizowała nowoczesny model oratorium, łączący wychowanie religijne z formacją duchową i rozrywką.

Odczytując «znaki czasów» Katarzyna postanowiła umocnić swe dzieło wychowawcze. Wraz z Judytą i trzema towarzyszkami, przyciągniętymi sławą «nauczycielki, która potrafi czytać w sercach młodzieży», założyła Zgromadzenie Sióstr Urszulanek od św. Hieronima z Somasca, które dzisiaj pracują w wielu krajach Europy, Ameryki Łacińskiej i Azji. Siostry poświęcają się głównie wychowaniu chrześcijańskiemu, mając na celu «dobro doczesne i duchowe nie tylko młodych, ale także rodzin».

Katarzyna umarła 5 maja 1857 r., siedem miesięcy przed ostatecznym zatwierdzeniem Reguły przez biskupa Bergamo. Jej testament najpełniej wyraża się w ewangelicznej obietnicy, którą Katarzyna określała jako «obietnicę niezawodną»: «Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych moich najmniejszych, mnieście uczynili».

Papież Jan Paweł II, ogłaszając ją błogosławioną 29 kwietnia 2001 r., podkreślił aktualność jej dziedzictwa duchowego zwłaszcza «dla tych, którzy mają być nauczycielami wiary i w naszej epoce wielkich przemian społecznych pragną przekazywać młodym pokoleniom wartości chrześcijańskiej kultury».

opr. mg/mg