Bł. Maria Ludwika de Angelis

Była zaradną zakonnicą-społecznikiem. Poświęciła się służbie chorym dzieciom w Argentynie.

Urodziła się 24 października 1880 r. w San Gregorio, niewielkiej wiosce w środkowych Włoszech. Na chrzcie otrzymała imię Antonina. Jej rodzice byli ubogimi, głęboko wierzącymi rolnikami. Była najstarsza z ośmiorga rodzeństwa i szybko nauczyła się współodpowiedzialności za dom. Rodzinne obowiązki nie pozwoliły jej regularnie chodzić do szkoły. Czytać, pisać i liczyć uczyła się sama.

14 listopada 1904 r. wbrew woli matki wstąpiła do Zgromadzenia Córek Matki Bożej Miłosierdzia. Na obłóczynach przyjęła imię zakonne Maria Ludwika. Pierwsze lata życia zakonnego spędziła w miejscowości Riviera Ligure. Pod koniec 1907 r. została wysłana do La Platy w Argentynie. Pracowała w szpitalu dziecięcym, prowadzonym przez zgromadzenie, najpierw jako kucharka, następnie jako przełożona wspólnoty i w końcu, przez ponad 50 lat, jako jej administratorka.

Pogodna, energiczna, zdecydowana, odważnie podejmująca ryzykowne inicjatywy, nie rozstająca się z różańcem — taką zapamiętali ją pacjenci. Założyła sanatorium dla dzieci w Mar del Plata i ośrodek duszpasterski w City Bell. Wykorzystując umiejętności wyniesione z gospodarstwa rodziców, prowadziła farmę, która zaopatrywała szpital w zdrową żywność.

«Składajmy świadectwo — mawiała do swych współsióstr — jak przystało na prawdziwe zakonnice. Ci, którzy przychodzą do szpitala, lekarze, pielęgniarki, praktykanci i w ogóle cały personel oraz chorzy i ich rodziny, niech nie wychodzą z niego bez dobrej myśli o religii».

Zmarła w La Placie 25 lutego 1962 r.

opr. mg/mg