Bł. Maria Elżbieta Hesselblad

Urodziła się 4 czerwca 1870 r. jako piąta z trzynaściorga dzieci w rodzinie luterańskiej w Szwecji. W wieku 18 lat wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, ażeby wspomóc finansowo rodzinę. W Nowym Jorku przez sześć lat pracowała w szpitalu jako pielęgniarka. Tam poznała, o. J. G. Hagena, jezuitę, który przybliżył jej prawdy wiary katolickiej. Wiedziona od dzieciństwa pragnieniem, «aby nastała jedna owczarnia i jeden pasterz», w 1902 r., w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny postanowiła przyjąć chrzest św. «warunkowo» w Kościele katolickim.

W 1904 r. Maria Elżbieta udała się do Rzymu, gdzie dzięki specjalnemu pozwoleniu papieża Piusa X przywdziała habit zakonu św. Brygidy i zamieszkała w domu należącym do brygidek, lecz zajmowanym wówczas przez siostry karmelitanki. W tym okresie korespondowała z brygidkami w Syon (Anglia) i z ich pomocą zgłębiała duchowość św. Brygidy.

Wrażliwa na znaki czasów i uległa działaniu Ducha Świętego, bł. Maria Elżbieta Hesselblad poświęciła wszystkie swoje siły realizacji wezwania: Ut unum sint («Aby stanowili jedno»). Modlitwą i czynem włączyła się w dzieło jednoczenia chrześcijan. Chcąc jak najlepiej poznać autentyczną duchowość swojego zakonu, odwiedziła wiele klasztorów w Europie, aby — jak mówiła — «uczyć się, a nie reformować». Faktycznie jednak rozpoczęła działalność prowadzącą do odnowy zakonu.

Z niezachwianą wiarą w obecność Jezusa wszędzie tam, «gdzie dwaj, albo trzej zgromadzeni są» w Jego imię, z mocą czerpaną z modlitwy, zwłaszcza z liturgii Kościoła, znosiła upokorzenia i przezwyciężała liczne trudności piętrzące się na drodze do realizacji planów, w których widziała wolę Bożą. W 1911 r. założyła nowe odgałęzienie zakonu brygidek w Rzymie — Zakon Najświętszego Zbawiciela Świętej Brygidy. Z determinacją i dalekowzrocznością doprowadziła w 1923 r. do powrotu brygidek do Szwecji.

Przez wszystkie lata wytężonej działalności wiele cierpiała, znosząc również przykrości zadawane przez bliźnich. Pisała do swych córek duchowych: «Lekarz nie pojmuje, że mogę mieć powód, by znosić i ofiarowywać moje cierpienia. Jeśli Pan zechce je przyjąć, pragnę ofiarować wszystkie moje bóle i trudy w intencji naszego dzieła i za Szwecję».

Odznaczała się wielkodusznością i szczególną miłością do potrzebujących. W domu zakonu podczas II wojny światowej znalazło schronienie wielu Żydów, którym groziło wywiezienie do obozów zagłady. Liczni ubodzy w Rzymie otrzymywali od sióstr brygidek żywność i odzienie. Sługa Boża pisała do swej siostry w Szwecji: «Żyjemy tu w bardzo trudnych warunkach, ale Opatrzność Boża w przedziwny sposób nas wspomaga».

Po wojnie, kiedy z inspiracji o. Ch. Boyera SJ powstało pierwsze stowarzyszenie na rzecz jedności chrześcijan «Unitas», z radością ofiarowała mu siedzibę w domu św. Brygidy przy placu Farnese w Rzymie i razem z siostrami z nim współpracowała.

Po długim, wypełnionym cierpieniem życiu zmarła w Rzymie 24 kwietnia 1957 r. Jej dzieło kontynuują brygidki w wielu krajach Europy, również w Polsce.

opr. mg/mg