Błogosławiony Nimatullah Al-Hardini

Bł. Nimatullah Al-Hardini Youssef Kassab urodził się w 1808 r. w Hardin w północnym Libanie. Jego rodzice byli głęboko wierzącymi chrześcijanami. Na chrzcie św. otrzymał imię Józef. Już w dzieciństwie zetknął się z mnichami maronickimi, uczęszczając do szkoły prowadzonej przez zakon św. Antoniego w Houb. To doświadczenie sprawiło, że postanowił poświęcić swoje życie służbie Bogu i braciom.

W 1828 r. bł. Al-Hardini wstąpił do Zakonu Maronitów św. Antoniego w Qozhaya, a po dwóch latach próby rozpoczął nowicjat. Poświęcał wiele godzin na modlitwę wspólnotową i osobistą, czas przeznaczony na odpoczynek wolał spędzać przed Najświętszym Sakramentem. W tym okresie nauczył się też introligatorstwa.

Śluby zakonne złożył 14 listopada 1830 r., po czym został przeniesiony do klasztoru św. Cypriana i św. Justyna w Kfifan, gdzie odbył studia filozoficzne i teologiczne. Po święceniach kapłańskich został przełożonym scholastykatu i do końca życia pracował jako wykładowca, obejmując stanowisko dyrektora miejscowej szkoły. Założył również bezpłatną szkołę dla ubogiej młodzieży w Bhersaf.

Podczas wojen domowych w latach 1840, 1845 i 1860, kiedy palono klasztory, niszczono kościoły i prześladowano chrześcijan, bł. Al-Hardini pozostał ze swym ludem, ofiarując życie za Liban i za swój zakon. Tym, którzy radzili mu, by wycofał się w bezpieczne zacisze pustelni, odpowiedział: «Wszyscy, którzy walczą o życie we wspólnocie, będą mieli większą zasługę».

W 1845 r. Stolica Apostolska mianowała na trzy lata Al-Hardiniego generalnym asystentem zakonu. Pełniąc tę funkcję przywiązywał szczególną wagę do studiów oraz do dyscypliny zakonnej. Z jego inicjatywy zakonnicy maroniccy zaczęli pogłębiać swoją wiedzę w nowo otwartym kolegium jezuickim w Ghazir.

W latach 1848-1849 żył i pracował we wspólnocie klasztoru św. Marone d"Annaya i św. Antoniego w Houb. W 1850 r. po raz drugi mianowano go generalnym asystentem zakonu, a w 1853 r. powrócił do Kfifan, gdzie wykładał teologię moralną. W r.1856 został mianowany generalnym asystentem zakonu po raz trzeci. Zamieszkał wówczas w domu generalnym — klasztorze Matki Bożej w Tamich, lecz w dalszym ciągu wykładał w scholastykacie w Kfifan i pracował w zakonnej introligatorni.

Odznaczał się niezwykłym nabożeństwem do Matki Bożej, zbudował ku Jej czci szesnaście ołtarzy, nieustannie polecał Jej wstawiennictwu ojczyznę i wspólnotę zakonną. Zachęcał wiernych do oddawania czci Maryi w stowarzyszeniach, które zakładał.

Zmarł w Kfifan 14 grudnia 1859 r. w opinii świętości. Jego ostatnie słowa brzmiały: «Tobie, Maryjo, powierzam moją duszę».

Dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dotyczący heroiczności cnót sługi Bożego został ogłoszony 7 września 1989 r. w obecności Jana Pawła II.