Św. Hanibal Maria di Francia

Urodził się w Mesynie (Włochy) 5 lipca 1851 r. w rodzinie arystokratycznej jako trzecie z czworga dzieci. Miał zaledwie 15 miesięcy, kiedy zmarł jego ojciec, Francesco, markiz Santa Caterina dello Ionio, wicekonsul papieski i honorowy kapitan floty.

Już w pierwszym okresie formacji w kolegium prowadzonym przez cystersów wyróżniał go szczególny kult, jakim otaczał Jezusa w Najświętszym Sakramencie; otrzymał nawet wyjątkowy na owe czasy przywilej codziennego przystępowania do Komunii św. Już w młodości był też głęboko przekonany, że należy nieustannie modlić się o powołania kapłańskie. Przeświadczenie to opierało się na słowach Pana Jezusa: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście (łac. rogate) więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo» (Mt 9, 38; Łk 10, 2). Zgromadzenie, które później założył — Rogacjoniści Serca Jezusowego — wzięło swą nazwę właśnie od słowa rogate.

Najbliższą sercu św. Hanibala dziedziną apostolatu była opieka nad sierotami i ubogimi. Zaraz po otrzymaniu święceń kapłańskich (16 marca 1878 r.) oddał się posłudze najbiedniejszym mieszkańcom Mesyny. Za pozwoleniem swojego biskupa zamieszkał wśród tych ewangelicznych «owiec nie mających pasterza». W nich — upokorzonych, biednych, zepchniętych na margines społeczny — widział oblicze samego Jezusa i ofiarnie im służył.

W 1882 r. zaczął zakładać sierocińce, które nazywano antoniańskimi, bo ich patronem był św. Antoni Padewski. Swoją działalnością misjonarską pragnął objąć wszystkie sieroty i wszystkich biednych świata. Pisał:

«Czym są te nieliczne sieroty, które się zbawią, czy też ci nieliczni biedni, którzy przyjmują Ewangelię, wobec milionów zagubionych i opuszczonych jak owce bez pasterza? (...) Szukałem wyjścia i znalazłem szeroką drogę, jaką otwierają piękne słowa Jezusa: 'Proście więc Pana żniwa...' Wtedy wydawało mi się, że odkryłem tajemnicę wszystkich dobrych dzieł i zbawienia wszystkich dusz».

Aby zrealizować w Kościele i w świecie swoje apostolskie ideały, założył dwa nowe zgromadzenia zakonne: w 1887 r. Córek Bożej Gorliwości, a dziesięć lat później Zgromadzenie Rogacjonistów Serca Jezusowego. Pragnął, aby członkowie obu instytutów (zatwierdzonych kanonicznie 6 sierpnia 1926 r.) składali czwarty ślub, zobowiązujący do poświęcenia całego życia modlitwie — rogate. W liście z 1909 r. do papieża św. Piusa X pisał: «Poświęciłem się od młodości tym świętym słowom Ewangelii: Rogate ergo. W moich instytutach sieroty, ubodzy, kapłani, zakonnice codziennie modlą się do Najświętszego Serca Jezusa i Maryi, św. Józefa i świętych Apostołów, aby obdarzyli Kościół wybitnymi i świętymi kapłanami, ewangelicznymi robotnikami potrzebnymi do mistycznego żniwa dusz».

Wszystkich wzywał do modlitwy. Utrzymywał kontakty listowne i osobiste z ówczesnymi papieżami, założył Święte Przymierze dla kleru i Stowarzyszenie Modlitw o Powołania dla wszystkich wiernych, wydawał czasopismo o wymownym tytule «Bóg i Bliźni». «Cały Kościół — pisał — musi modlić się w tej intencji, ponieważ misja modlitwy o dobrych robotników jest obowiązkiem każdego wiernego, każdego chrześcijanina, któremu leży na sercu dobro wszystkich dusz, a szczególnie biskupów, pasterzy mistycznego stada, którym powierzone są dusze i którzy są żywymi apostołami Jezusa Chrystusa». Coroczny Dzień Modlitw o Powołania, ustanowiony przez Pawła VI w 1964 r., można uważać za odpowiedź Kościoła na inicjatywy świętego.

O. Hanibal bardzo kochał kapłaństwo. Był przekonany, że tylko święci kapłani mogą uświęcać ludzkość. Dbał o formację duchową seminarzystów. Powtarzał często, że bez modlitwy «wszystkie wysiłki biskupów i rektorów seminaryjnych dają tylko powierzchowne wykształcenie kapłanów».

Niezłomna wiara, heroiczne zaufanie Bogu i wierność Kościołowi to cechy świętego, które znalazły odbicie w duchowości założonych przez niego zgromadzeń i zaowocowały licznymi dziełami apostolskimi. Dzięki nim w ostatnich latach życia św. Hanibal stał się wielkim autorytetem moralnym dla wszystkich mieszkańców Mesyny. Wśród ubogich był znany jako «człowiek, który nigdy nie odmawia».

Zmarł 1 czerwca 1927 r. w Mesynie.

Zgromadzenia zakonne założone przez św. Hanibala działają dzisiaj na pięciu kontynentach. Zajmują się duszpasterstwem powołań oraz prowadzą sierocińce i szkoły dla biednych i opuszczonych dzieci.

7 października 1990 r. Jan Paweł II ogłosił o. Hanibala błogosławionym i nazwał go «autentycznym prekursorem i gorliwym mistrzem współczesnego duszpasterstwa powołań».

opr. mg/mg