Św. Ignacy z Santhia

Urodził się 5 czerwca 1686 r. w Santhia w prowincji Vercelli (Włochy) w zamożnej rodzinie Belvisottich. Był czwartym z sześciorga dzieci. Na chrzcie otrzymał imiona Lorenzo Maurizio. Kiedy miał 7 lat, stracił ojca. Matka zapewniła mu staranne wykształcenie. Stopniowo dojrzewała w nim decyzja, by poświęcić się wyłącznej służbie Bogu. W tym celu odbył studia teologiczne w Vercelli.

Po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1710 r. z gorliwością pracował jako duszpasterz najpierw w Vercelli, a potem w Santhià. Był bardzo ceniony przez wiernych. On sam czuł się jednak powołany do życia zakonnego.

24 maja 1716 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Chieri i przyjął imię Ignacy z Santhià. Rok później złożył śluby zakonne i rozpoczął swą duchową drogę do doskonałości, ćwicząc się w modlitwie, posłuszeństwie, pokornej służbie braciom i apostolacie w różnych klasztorach w Piemoncie.

W 1727 r. przełożeni wysłali go do Turynu, gdzie w Monte dei Cappuccini pełnił posługę zakrystiana i spowiednika. Był cenionym kierownikiem duchownym księży, zakonników i wiernych świeckich. Odnosił się do wszystkich z największą miłością. Nazywano go «ojcem grzeszników i pogrążonych w rozpaczy».

31 sierpnia 1731 r. został mistrzem nowicjatu oraz wikariuszem klasztoru w Mondově. Funkcję tę pełnił przez 13 lat. Potrafił uczyć młodych miłości do Boga i posłuszeństwa. Zachęcał ich do umartwienia i pokuty. Troszczył się z miłością i szacunkiem o każdego nowicjusza. Jego cela była otwarta dla wszystkich o każdej godzinie dnia i nocy. Tak jak św. Franciszek chciał, aby dla każdego najwyższym ideałem życia był Chrystus.

Nagła choroba oczu spowodowała u niego niemal całkowitą ślepotę. Pomimo trudności związanych z chorobą na prośbę przełożonych w latach 1744-1746 był kapelanem w szpitalach w Asti, Vinovie, Alessandrii, gdzie przebywali żołnierze ranni w walkach o Piemont. Opiekował się nimi jak dobry samarytanin, poświęcając się tej posłudze bez reszty.

Po wyzwoleniu Piemontu powrócił do Turynu, gdzie przez ostatnie 24 lata życia był spowiednikiem i kierownikiem duchownym. Udzielał porad, a także pomocy materialnej. Wiele czasu spędzał na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem. Wewnętrzny pokój zachowywał również w momentach największego cierpienia. Zmarł 22 września 1770 r.

Został beatyfikowany przez Pawła VI 17 kwietnia 1966 r.

opr. mg/mg