Św. Narcyza od Jezusa Martillo Morán

Św. Narcyza urodziła się w 1833 r. w miejscowości Nobol w Ekwadorze. Gdy miała sześć lat, zmarła jej matka. Dzięki pomocy nauczycielki i starszej siostry nauczyła się czytać i pisać, śpiewać, grać na gitarze, szyć, tkać, haftować, gotować.

W wieku siedmiu lat otrzymała sakrament bierzmowania. Miała zwyczaj oddawać się w skupieniu modlitwom w pobliskim lesie. Drzewo, pod którym się modliła, stało się później celem licznych pielgrzymek. Drugim ulubionym miejscem modlitw był jej pokój, który zamieniła na małą kapliczkę. Chętnie pomagała rodzinie zarówno w pracach domowych, jak i przy uprawie roli. Zasłynęła jako wyśmienita katechetka.

W styczniu 1852 r. zmarł jej ojciec. Z tego powodu Narcyza musiała wyjechać do Guayaquil, gdzie zamieszkała u dobrze w tym mieście znanej rodziny. Później kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania, by móc z większą swobodą oddawać się modlitwie i uczynkom pokutnym. Utrzymywała się pracując jako szwaczka, nieustannie pomagała ubogim i chorym. Pragnienie większej doskonałości skłoniło ją do wyjazdu do Limy w 1868 r. W stolicy Peru zamieszkała w klasztorze tercjarek dominikańskich. Jako osoba świecka złożyła prywatne śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Pan obdarzał ją licznymi nadzwyczajnymi łaskami, choć przeżywała wiele duchowych rozterek. We wrześniu 1869 r. zachorowała i już nigdy nie powróciła do zdrowia. Zmarła 8 grudnia 1869 r. w wieku 37 lat. 25 października 1992 r. Jan Paweł II wyniósł Narcyzę do chwały ołtarzy, a 12 października 2008 r. Benedykt XVI ogłosił ją świętą.

opr. mg/mg