Pustelnicy w Kościele

W obecnym czasie odżywają w Kościele formy indywidualnego życia konsekrowanego. Są nimi: dziewice i wdowy konsekrowane oraz pustelnicy. Ci ostatni odwołują się do biblijnego udawania się na pustynię, aby tam spotykać się z Bogiem. Tak czynili patriarchowie, prorocy, Jan Chrzciciel, a także Jezus, który przez czterdzieści dni przebywał na pustyni, oddalał się na miejsca osobne, modlił się w Getsemani. Pewne wypowiedzi na temat życia pustelniczego znajdujemy w konstytucjach Soboru Watykańskiego II, w listach apostolskich, a także w Katechizmie Kościoła Katolickiego.

Życie pustelnicze w swojej głębi duchowej oznacza walkę wewnętrzną w samotności na płaszczyźnie modlitwy, milczenia, pokuty w odniesieniu do siebie i w odniesieniu do pomocy Kościołowi. Stanowi milczące przepowiadanie Chrystusa. Pod wpływem działania Ducha Świętego pustelnicy podejmują też działanie apostolskie i charytatywne. Otrzymują oni szczególne powołanie, które realizuje się w ramach życia diecezji i w ścisłej łączności z biskupem diecezji. Domaga się jednak szerokiego zakresu wolności. Nie opiera się na jednej regule pustelniczej powielanej w każdym powołaniu pustelniczym, ale stanowi własny( autonomiczny) sposób wewnętrznego zmagania i bycia znakiem dla Kościoła i świata. Przebywanie pustelników w miejscach niedostępnych nie oznacza ich ukrycia przed światem, ale jest byciem dla tych, którzy naprawdę potrzebują pomocy i zadają trud dotarcia do nich. W ten sposób jeszcze bardziej przyciągają ludzi, by im służyć.

Odkrycie w sobie powołania pustelniczego powinno się kierować do biskupa diecezji, aby w łączności z nim podjąć przygotowanie do życia pustelniczego i przyjąć za jego pośrednictwem profesję pustelniczą. Każdy, kto chce prowadzić życie pustelnicze musi mieć odpowiedni wiek(powyżej 30 lat), odpowiednie zdrowie fizyczne do tak specyficznego sposobu życia, dojrzałość emocjonalną, psychologiczną i duchową, być stanu wolnego i mieć odpowiednie warunki materialne do utrzymania życia i zdrowia. Pustelnię może mieć własną, diecezjalną lub należącą do innej osoby. Podczas wchodzenia w życie pustelnicze korzysta z pomocy kierownika duchowego i delegata biskupa, aby rozpoznać powołanie. Po przyjęciu profesji pozostaje w stałym kontakcie z kierownikiem duchowym. Miejscem formacji może być klasztor lub sama pustelnia. Długość czasu formacji przed przyjęciem profesji pustelniczej określa biskup. Zwykłe trwa ona nie mniej niż 10 lat. Najpierw kandydat żyjąc w dotychczasowym środowisku pogłębia swoją formację intelektualną i duchową, szuka lub przygotowuje pustelnię, zbiera świadectwa zdrowia, opinie proboszcza i spotyka się z osobą odpowiedzialną za formację w diecezji (to trwa ok. 5 lat). Następnie przenosi się do pustelni i tam redaguje swoją regułę życia. Kontaktuje się przy tym ze swoim kierownikiem duchowym i osobą odpowiedzialną za przygotowanie pustelników w diecezji(ok. 3 lat). Potem składa profesję. Na początku życia po profesji częściej prowadzi konsultacje z biskupem, aby z jego pomocą uzyskać status samodzielnego pustelnika żyjącego w diecezji, ale nie obciążającego jej (ok. 2 lat).

opr. aw/aw