Abraham

Imię to według Rdz 17,5 znaczy: ojciec wielu narodów. Abraham otrzymał je od Boga w miejsce pierwotnego imienia Abram, które znaczy: ojciec jest wzniosły. Według Biblii Abraham wyznaje wiarę w jednego Boga, któremu bezgranicznie ufa i którego czci i kocha ponad wszystko, bardziej niż własnego syna, wykonując wszystkie Jego rozkazy dokładnie i bez wahania. Z rozkazu Boga Abraham opuszcza rodzinne strony, wyrusza z Ur chaldejskiego do Kanaanu (Rdz 12, l—8) i prowadzi życie koczownika w Kanaanie i w Egipcie. W końcu osiada w Mamre w pobliżu Hebronu. Kocha także ludzi, ceni zgodę i dlatego rozstaje się z Lotem, lecz nie zapomina o nim w nieszczęściu, uwalniając go z niewoli. Wstawia się do Boga za grzeszną Sodomą i Gomorą. Bóg zawiera z Abrahamem przymierze i obiecuje, że Abraham stanie się ojcem wielu narodów. (Dzieje Abrahama zob. Rdz 11, 26—25, 10). Obietnice dane Abrahamowi wypełniły się w osobie Jezusa Chrystusa i w ludzie Bożym Nowego Przymierza. Nowy Testament stawia Abrahama za wzór wiary w Boga, ufności Bogu i miłości do Boga, posłuszeństwa Bogu (Mt 8,11; Łk 16,22—31; Rz 4,1—25; Ga 3, 6—9; Hbr 11,8—9; Jk 12,21—24).

TABOR

(zerwanie, kamieniołom; aram. wzgórze, góra). Góra położona na pograniczu pokoleń Zabulona, Issachara i Neftalego (Joz 19,12.22.34). Już w czasach przedizraelskich Tabor był świętą górą; na niej znajdowało się kultyczne miejsce Izraela (Pwt 33,19), które zwalczał Ozeasz (Oz 5,1). Górę tę, której nazwy nie wymienia NT, uznano później za górę, na której przemienił się przed uczniami Jezus (Mk 9,2nn.).

opr. mg/mg