Krytyka biblijna

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Krytyka biblijna

Nowoczesna próba pełniejszego zrozumienia Pisma Świętego, posługująca się różnymi sposobami naukowymi. Krytyka tekstu stara się ustalić w miarę możliwości dokładnie pierwotne słownictwo pism Starego i Nowego Testamentu. Krytyka historyczna próbuje wyjaśnić datę powstania oraz genezę (kontekst i cel, czyli okoliczności) każdej księgi biblijnej, posługując się dowodami zaczerpniętymi z innych pism, a także z takich źródeł zewnętrznych, jak zabytki archeologiczne i literatura pozabiblijna. Krytyka formy zajmuje się analizą i klasyfikacją stylu języka biblijnego i sposobu pisania (np. przypowieści i wydarzenia cudowne). Krytyka przekazu bada sposób przekazywania ustnego lub na piśmie, fragmentów, które weszły w skład ksiąg biblijnych takich, jakie do nas dotarły. Krytyka redakcyjna studiuje, (a) jakimi motywami i sposobem myślenia kierowali się autorzy biblijni redagując, czasami w kilku etapach, odziedziczone przez siebie przekazy, (b) jaką myśl i jakie orędzie chcieli przekazać swoim konkretnym odbiorcom. Krytyka literacka zajmuje się wartością i wpływem tekstów biblijnych jako dzieł literatury (por. DH 3828-3831; ND 235-236). Zob. Ewangelie synoptyczne, hermeneutyka, przypowieści, redaktionsgeschichte, sens Pisma Świętego, źródło „q”.

opr. mg/mg