Lex orandi — Lex credendi

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Lex orandi — Lex credendi

(łac. „prawo modlitwy prawem wiary”) Aksjomat, którego pełne brzmienie wygląda tak: Legem credendi lex statuat supplicandi (łac. „o prawie wiary niech stanowi prawo modlitwy błagalnej”), a który pochodzi od św. Prospera z Akwitanii (ok. 390 — ok. 465). Jako sekretarz Celestyna I (papieża w latach 422-432) ułożył on Indiculus (łac. „Krótki wykaz”), czyli antologię wypowiedzi o łasce zaczerpniętych z pism św. Augustyna z Hippony (354-430) (DH 246; ND 1913). Z tego, że każdy człowiek potrzebuje modlitwy (1 Tm 2, 1-4), Prosper wywnioskował, że wszyscy ludzie zawsze potrzebują łaski. Modlitwa — szczególnie modlitwa liturgiczna — odgrywa istotną rolę w interpretacji wiary chrześcijańskiej, co teologia wschodnia zawsze uznawała. Teologia zachodnia często traktowała to zagadnienie pobieżnie, a czasami nawet pomijała. Melchior Cano (1509-1560) w dziele o źródłach i argumentach teologicznych, uznanym za klasyczne, nie wylicza liturgii jako locus theologicus (łac. „miejsce teologiczne”) i wielu go w tym pomijaniu liturgii naśladowało. Zob. liturgia, metody w teologii, rozwój dogmatów.

opr. mg/mg