Metodyści

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Metodyści

(gr. „idący drogą”) Odmiana życia chrześcijańskiego, która jako ruch odnowy powstała w Wielkiej Brytanii pod kierownictwem Jana Wesleya (1703-1793) i jego brata, Karola (1707-1788). Doprowadził on do ustanowienia w roku 1784 wolnych stowarzyszeń (później Kościołów), niezależnych od episkopalnej struktury Kościoła anglikańskiego, pozostających jednak w łączności ze sobą i należących obecnie do Światowej Federacji Kościołów Metodystycznych. Metodyści wzorowali się na niemieckim pietyzmie i cenili nawrócenie doświadczone przez braci Wesleyów, wynosząc teologię serca ponad surową i racjonalistyczną prawowierność. Kładą oni nacisk na ewangelizację, na kapłaństwo wszystkich wiernych i na społeczny dobrobyt. Ich teologia w dużym stopniu nawiązuje do Arminiusza, co oznacza, że popierają oni skierowaną przeciw kalwinizmowi naukę duńskiego teologa reformacyjnego, Jakuba Arminiusza (1560-1609), który nauczał, że Chrystus umarł nie tylko za niewielu wybranych, lecz za wszystkich — i że najwyższa wolność Boga nie wyklucza prawdziwej wolnej woli ludzi. Zob. ewangelizacja, kalwinizm, protestanci.

opr. mg/mg