Septuaginta

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Septuaginta

(gr. „siedemdziesiąt”) Najważniejszy grecki przekład Starego Testamentu, znany w nauce pod skrótem „LXX” z powodu legendy, według której tłumaczenia dokonało siedemdziesięciu (albo siedemdziesięciu dwóch) uczonych działających niezależnie od siebie. Zgodnie z tradycją żydowską dokonanie tłumaczenia zlecił król Egiptu Ptolemeusz Filadelf (285-246 przed Chr.) dla swej sławnej biblioteki w Aleksandrii. Wprawdzie przekład wydaje się być dziełem wielu tłumaczy, ukończony został jednak prawdopodobnie później — chyba około roku 132 przed Chrystusem. Poważnie różni się on od Biblii hebrajskiej. Wprowadzono do niego również księgi, których po prostu nie ma w Biblii hebrajskiej (np. Tobiasza, Judyty, Mądrości, Syracha i Barucha), do niektórych ksiąg dodano dodatkowe fragmenty (np. Estery). Te dodatkowe księgi i uzupełnienia, zwane przez protestantów „apokryficznymi”, katolicy i prawosławni uważają za „deuterokanoniczne”. Autorzy Nowego Testamentu, kiedy przytaczają Stary Testament, często posługują się raczej Septuagintą niż oryginałem hebrajskim. Wielu Ojców Kościoła uważało Septuagintę za wzorcowy przekład Starego Testamentu. Grecki Kościół Prawosławny uznaje Septuagintę za księgę natchnioną. Do czasu uchwalenia konstytucji greckiej z 1978 r., żeby tłumaczyć Septuagintę na współczesną grekę trzeba było mieć pozwolenie Świętego Synodu, przy czym nawet wtedy tekst oryginalny musiał być wydrukowany na sąsiedniej stronie. Zob. apokryfy, Biblia, kanon Pisma Świętego, księgi deuterokanoniczne, Stary Testament, Wulgata.

opr. mg/mg