Jan Ewangelista, Betania, Łazarz - śladami Biblii

Syn rybaka Zebedeusza i brat Jakuba. Razem z bratem powołany przez Pana Jezusa na ucznia i Apostoła (Mt 4, 21—22; 10, 2; Mk l, 19—20; 3, 17; Łk 6, 14). Razem z bratem i Piotrem był świadkiem wskrzeszenia córki Jaira (Mk 5, 37; Łk 8, 51), przemienienia na górze i modlitwy Pana Jezusa w Ogrójcu (Mt 17, l; 26, 37; Mk 9, 2; 14, 23; Łk 9, 28). Pan Jezus nazwał jego i Jakuba „Synami Gromu” (Mk 3, 17). Tradycja uważa go za ucznia „którego miłował Jezus”. Po zmartwychwstaniu Pana Jezusa działał w Jerozolimie (Dz l—4; Ga 2, 9) i w Efezie, cierpiał na Patmos i zmarł za panowania cesarza Trajana na początku II wieku po Chr. Tradycja przyznaje mu autorstwo Ewangelii, trzech listów i Apokalipsy. W Ewangelii autor ukazuje bóstwo Chrystusa Pana i wzywa do wiary w Niego. W listach pisze o miłości Boga do ludzi i wzywa do jej odwzajemnienia. W Apokalipsie zachęca do wytrwania w wierze pomimo utrapień a nawet prześladowań, bo ten, kto wytrwa do końca, będzie zbawiony.

BETANIA

(hebr. dom ubogich)

1) Nazwa miejscowości, położonej przy drodze z Jerozolimy do Jerycha na wschodnim zboczu Góry Oliwnej w odległości 15 stadiów (2775 m) od Jerozolimy (J 11, 18). W Betanii mieszkał Łazarz ze swymi siostrami Martą i Marią (J 11, 1.18; 12, l) oraz Szymon Trędowaty (Mk 14, 3; Mt 26, 6).

2) Miejscowość leżąca na wschodnim brzegu Jordanu. Według J 1, 28 i 10, 40 Jan Chrzciciel udzielał tam chrztu. Tam również przebywał przejściowo Pan Jezus (J 10, 40). Niektóre kodeksy nazywają tę miejscowość Betabara lub Betara ba.

ŁAZARZ

po grecku Ladzaros od hebr. Eleazar: Bóg pomaga. Imię to nosił przyjaciel Pana Jezusa mieszkający z siostrami Marią i Martą w Betanii. Gdy umarł, Pan Jezus przywrócił mu życie. Wówczas Sanhedryn postanowił zabić zarówno Pana Jezusa, jak i Łazarza (J 11, 1—12, 10). Łazarz jest też imieniem żebraka z przypowieści o bezlitosnym bogaczu w Ewangelii według św. Łukasza (16, 19—30).

opr. mg/mg