Przez ziemię do nieba

Przepisy ogólnokościelne dotyczące kalendarza liturgicznego postanawiają, że tam, gdzie uroczystości Wniebowstąpienia nie obchodzi się jako święta nakazanego, należy ją wyznaczyć na 7. niedzielę okresu wielkanocnego.

- W tym terminie jest ono obchodzone w Polsce od kilku lat. Uroczystość ta uważana jest przez niektórych za święto nieba, przez innych za święto ziemi. Jak w uroczystość Narodzenia Pańskiego rozważamy, że Syn Boży zstąpił z nieba na ziemię, tak w uroczystość Wniebowstąpienia staje przed nami Chrystus Pan, który po ziemskim życiu wstępuje do nieba. Niebo i ziemia są w te uroczystości wspominane. Najlepiej chyba powiedzieć, że Wniebowstąpienie jest uroczystością przypominającą, że przez ziemię zdążamy do nieba.

Chrześcijanin to człowiek zjednoczony z Chrystusem, który przez wypełnianie na ziemi swego powołania płynącego z chrztu i innych sakramentów zdąża do nieba. W pracy, trudach i cierpieniach ziemskiego życia trzeba myśleć o niebie. Piosenkarz religijny śpiewał: „Ciągle marzę o Twym niebie, gdzie mnie czeka miłość Twa. Chcę na zawsze posiąść Ciebie, Szczęście, które wiecznie trwa".

O niebie myślało też w ciągu swojego życia wielu świętych...

- Św. Teresa od Dzieciątka Jezus napisała w „Dziejach duszy": „myśl o Niebie napełniała mnie szczęściem; w głowie mi się nie mieściło, by mogli istnieć bezbożnicy niemający wiary. Sądziłam, że jeśli zaprzeczają oni istnieniu Nieba, tego pięknego Nieba, gdzie Sam Bóg chciałby się stać ich wieczną nagrodą, czynią to wbrew swemu wewnętrznemu przekonaniu". W notatkach z medytacji z lat 1917-1921 św. Maksymiliana Kolbego znajdujemy zdanie: „Myśl o niebie niech cię pobudza do wielkich cnót".

Ktoś napisał taką modlitwę: „Otwierasz i zamykasz czas niby wrota do naszego nieba w nim przebywasz i jesteś wśród nas jak powietrze i jak bochen chleba nam wyznaczasz szczęścia cichy bieg kreślisz drogę jaką iść potrzeba i wciąż jesteś jak powietrze chleb z nami idziesz przez ziemię do nieba Twoja dobra wyciągnięta dłoń wciąż nas woła do siebie i woła Ty orzeźwiasz spracowaną skroń rosą co tryska ze źródeł Kościoła".

Przed rokiem, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego 2005 r., na Błoniach Krakowskich przemawiał do nas Papież Benedykt XVI.

- Warto jeszcze raz przypomnieć sobie, co wtedy, w to święto, mówił do nas w homilii Ojciec Święty: „Dla nas jednak to wydarzenie sprzed dwóch tysięcy lat jest czytelne. Jesteśmy wezwani, by stojąc na ziemi, wpatrywać się w niebo - kierować uwagę, myśl i serce w stronę niepojętej tajemnicy Boga. By patrzeć w kierunku rzeczywistości Bożej, do której od stworzenia powołany jest człowiek. W niej kryje się ostateczny sens naszego życia". Na zakończenie tej homilii, nawiązując do słów Sługi Bożego Jana Pawła II, wygłoszonych w tym samym miejscu w dniu 10 czerwca 1979 r., powiedział m. in: „Również i ja, Benedykt XVI, następca Papieża Jana Pawła II, proszę was:

- byście stojąc na ziemi, wpatrywali się w niebo - w Tego, za którym od dwóch tysięcy lat podążają kolejne pokolenia żyjące na naszej ziemi, odnajdując w Nim ostateczny sens istnienia;

- proszę was, byście umocnieni wiarą w Boga, angażowali się żarliwie w umacnianie Jego Królestwa na ziemi, Królestwa dobra, sprawiedliwości, solidarności i miłosierdzia;

- proszę was, byście odważnie składali świadectwo Ewangelii przed dzisiejszym światem, niosąc nadzieję ubogim, cierpiącym, opuszczonym, zrozpaczonym, łaknącym wolności, prawdy i pokoju;

- proszę was, byście czyniąc dobro bliźniemu i troszcząc się o dobro wspólne, świadczyli, że Bóg jest miłością; (...)

- Proszę was, trwajcie mocni w wierze! Trwajcie mocni w nadziei! Trwajcie mocni w miłości!".

opr. mg/mg