Przesłanie z okazji 30 rocznicy śmierci Pawła VI

Czcigodny Brat Luciano Monari

Biskup Brescii

Z okazji 30. rocznicy śmierci papieża Pawła VI pragnę przekazać serdeczne i życzliwe słowa pozdrowienia Tobie, czcigodny Bracie, Kapłanom oraz całej wspólnocie diecezjalnej Brescii. To tutaj właśnie mój Poprzednik otrzymał dar wiary i stąd wyniósł takie cenne wartości, jak miłosierdzie, kultura i człowieczeństwo, które zawsze cechowały jego życie kapłana, biskupa i następcy Piotra. Z tym Kościołem, do którego wprowadzili go gorliwi kapłani, łączyła go nieustająca miłość oraz uczucie głębokiej i szczerej wdzięczności, której dawał wyraz w różnych okolicznościach w sposób pełen czci i czułości. Ja również osobiście wdzięczny jestem słudze Bożemu Pawłowi VI za zaufanie, jakie mi okazał, mianując mnie w marcu 1977 r. arcybiskupem Monachium, a trzy miesiące później, włączając do Kolegium Kardynalskiego.

Został on przez Bożą Opatrzność powołany do kierowania Kościołem w momencie historycznym, naznaczonym licznymi wyzwaniami i trudnościami. Tym, co uderza, gdy przebiegamy myślą lata jego pontyfikatu, jest misjonarski zapał, który nim kierował i skłaniał do odbywania uciążliwych podróży apostolskich także do odległych krajów i do podejmowania działań o wyjątkowym znaczeniu kościelnym, misyjnym i ekumenicznym.

Imię tego Papieża łączy się przede wszystkim z Ekumenicznym Soborem Watykańskim II. Pan zechciał, by syn bresciańskiej ziemi został sternikiem łodzi Piotrowej właśnie w czasie obrad Soboru oraz w pierwszych latach realizacji jego postanowień.

Z upływem lat coraz bardziej widoczne staje się znaczenie, jakie dla Kościoła i dla świata miał jego pontyfikat, jak również nieoceniona spuścizna jego nauki oraz cnót, jaką pozostawił po sobie osobom wierzącym i całej ludzkości.

Minęło 30 lat od pamiętnego 6 sierpnia 1978 r., kiedy w letniej rezydencji w Castel Gandolfo umierał papież Paweł VI. Zmarł wieczorem tego dnia, w którym Kościół świętuje tajemnicę Przemienienia Pańskiego. W tekście rozważania przygotowanego na «Anioł Pański» na 6 sierpnia, którego nie mógł już wygłosić, wpatrzony w Chrystusa Przemienionego, napisał: «To ciało, które przemienia się na oczach zdumionych apostołów, jest ciałem Chrystusa, naszego brata, ale to również nasze ciało powołane do chwały; to światło, które je spowija, stanowi i stanowić będzie także naszą część dziedzictwa i blasku. Jesteśmy powołani do udziału w tak wielkiej chwale, ponieważ jesteśmy 'uczestnikami Boskiej natury'» (Insegnamenti di Paolo VI, XVI, 1978, 588).

Wspominając jego pobożne odejście, składam Bogu żarliwe dziękczynienie za dar, jakim dla Kościoła był ten Pasterz, wierny świadek Chrystusa Pana; który tak szczerze i głęboko umiłował Kościół i tak bliski był oczekiwaniom i nadziejom ludzi swojej epoki. Gorąco pragnę, aby wszyscy członkowie ludu Bożego potrafili uczcić jego pamięć przez szczere zaangażowanie się w nieustanne poszukiwanie prawdy.

Przepełniony tym pragnieniem, wzywając matczynej opieki Dziewicy Maryi, z serca udzielam Tobie, czcigodny Bracie, i wszystkim powierzonym Twej pasterskiej opiece, mego Apostolskiego Błogosławieństwa.

Castel Gandolfo, 26 lipca 2008 r.

BENEDICTUS PP XVI

opr. mg/mg