Przemówienie podczas spotkania z Arcybiskupem Canterbury

23 listopada 2006 r. Rowan Williams, arcybiskup Canterbury i prymas Wspólnoty anglikańskiej, złożył wizytę Ojcu Świętemu. Benedykt XVI przyjął go wraz z towarzyszącą mu delegacją w swej prywatnej bibliotece, gdzie obaj wygłosili przemówienia. «Świat potrzebuje naszego świadectwa i mocy płynącej ze zgodnego głoszenia Ewangelii — powiedział Papież. — Ogrom cierpień rodziny ludzkiej i rozmaitego rodzaju niesprawiedliwości, których ofiarą pada tak wiele osób, są niecierpiącym zwłoki apelem o nasze wspólne świadectwo i wspólną posługę. Właśnie z tego względu i pomimo istniejących obecnie trudności ważne jest, byśmy kontynuowali nasz dialog teologiczny». Następnie w kaplicy «Redemptoris Mater» Benedykt XVI i abp Rowan Williams wspólnie odmówili południową modlitwę brewiarzową w intencji jedności Kościoła. Na zakończenie wizyty obaj podpisali wspólną deklarację. Zwierzchnik Wspólnoty anglikańskiej został przyjęty również przez Sekretarza Stanu kard. Tarcisia Bertone. Poniżej zamieszczamy przemówienia Benedykta XVI i abpa Rowana Williamsa oraz ich wspólną deklarację.

Wasza Wielebność, drodzy Przyjaciele!

Łaska wam i pokój w Panu Jezusie Chrystusie! Wasza dzisiejsza wizyta tutaj przywodzi na pamięć ważną tradycję zapoczątkowaną przez naszych poprzedników w ostatnich dziesięcioleciach. Przypomina nam także o wiele dłuższe dzieje stosunków między Stolicą w Rzymie a Stolicą w Canterbury, które rozpoczęły się, gdy papież Grzegorz Wielki przed ponad 1400 laty wysłał św. Augustyna do ziemi Anglosasów. Dziś z radością witam Waszą Wielebność i dostojną delegację, która towarzyszy Waszej Wielebności. Nie jest to nasze pierwsze spotkanie. W istocie, z wdzięcznością witałem Waszą Wielebność oraz przedstawicieli Wspólnoty anglikańskiej na pogrzebie Papieża Jana Pawła II, a później, ponownie, na uroczystości rozpoczęcia mojego pontyfikatu przed półtora rokiem.

Wizyta Waszej Wielebności w Stolicy Apostolskiej przypada w 40. rocznicę wizyty, którą złożył ówczesny arcybiskup Canterbury Michael Ramsey papieżowi Pawłowi VI. Była to wizyta bardzo obiecująca, ponieważ Wspólnota anglikańska i Kościół katolicki poczyniły stosowne kroki, by zapoczątkować dialog na temat kwestii, które należało rozstrzygnąć na drodze do pełnej i widzialnej jedności.

Gdy chodzi o nasze relacje w ostatnich 40 latach, za wiele rzeczy powinniśmy podziękować. Działalność komisji do dialogu teologicznego stała się bodźcem i zachętą do przebadania kwestii doktrynalnych, które nas w przeszłości podzieliły. Przyjaźń i dobre stosunki między anglikanami i katolikami, panujące w wielu miejscach, przyczyniły się do stworzenia nowego kontekstu, w którym nasze wspólne świadectwo Ewangelii Jezusa Chrystusa ożywiało się i umacniało. Wizyty arcybiskupów Canterbury w Stolicy Apostolskiej sprzyjały ugruntowaniu owych relacji i odegrały ważną rolę w przezwyciężaniu przeszkód, które nas dzieliły. Dzięki tej tradycji stało się możliwe zorganizowanie konstruktywnego spotkania biskupów anglikańskich i katolickich w Mississaudze w Kanadzie w maju 2000 r., kiedy to postanowiono utworzyć wspólną komisję biskupów, mającą za zadanie wypracowanie odpowiednich sposobów wyrażania w życiu kościelnym postępów, jakie zostały dokonane. Za to wszystko składamy Bogu dziękczynienie!

W czasach współczesnych, w szczególności w zlaicyzowanym świecie zachodnim, chrześcijanie i ich wspólnoty wystawieni są na wiele negatywnych wpływów i presji. W ciągu ostatnich trzech lat mówiliście otwarcie o napięciach i trudnościach, które nękają Wspólnotę anglikańską i rodzą niepokój o jej przyszłość. Ostatnie wydarzenia, zwłaszcza związane z posługą święceń i pewnymi elementami nauczania moralnego, zaważyły nie tylko na wewnętrznych stosunkach we Wspólnocie anglikańskiej, lecz także na relacjach między Wspólnotą anglikańską i Kościołem katolickim. Uważamy, że kwestie te, które obecnie są przedmiotem debaty w łonie Wspólnoty anglikańskiej, mają zasadnicze znaczenie dla głoszenia Ewangelii w jej integralnej postaci oraz że wasze aktualne dyskusje ukształtują przyszłość naszych relacji. Należy mieć nadzieję, że dzieło, jakim jest dialog teologiczny, który doprowadził do niemałego porozumienia odnośnie do takich czy innych ważnych kwestii teologicznych, będzie nadal poważnie brane pod uwagę w waszych rozważaniach. Towarzyszymy wam podczas tych debat szczerą modlitwą. Gorąco ufamy, że Wspólnota anglikańska nadal będzie opierać się na Ewangeliach i Tradycji apostolskiej, które stanowią nasze wspólne dziedzictwo i są u podstaw naszego wspólnego dążenia do urzeczywistnienia pełnej i widzialnej jedności.

Świat potrzebuje naszego świadectwa i mocy płynącej ze zgodnego głoszenia Ewangelii. Ogrom cierpień rodziny ludzkiej i rozmaitego rodzaju niesprawiedliwości, których ofiarą pada tak wiele osób, są ponaglającym apelem o nasze wspólne świadectwo i wspólną posługę. Właśnie z tego względu i pomimo istniejących obecnie trudności ważne jest, byśmy kontynuowali nasz dialog teologiczny. Ufam, że wizyta Waszej Wielebności pomoże nam znaleźć konstruktywne sposoby postępowania w aktualnej sytuacji.

Niech Pan nadal błogosławi Waszą Wielebność i rodzinę Waszej Wielebności i niech umacnia Waszą Wielebność w posłudze dla Wspólnoty anglikańskiej!

opr. mg/mg