Dialog i braterska współpraca na drodze do jedności

Benedykt XVI

Dialog i braterska współpraca na drodze do jedności

4 czerwca 2010 — Pafos. Spotkanie ekumeniczne przed kościołem Hagia Kiriaki Chrysopolitissa

Drodzy bracia i siostry w Chrystusie!

    hn                 o   

[«Łaska i pokój niech będą wam udzielone obficie!» (1 P 1, 2). Z wielką radością witam was, przedstawicieli wspólnot chrześcijańskich żyjących na Cyprze].

Dziękuję Wielce Błogosławionemu Chryzostomowi II za życzliwe słowa powitania. Dziękuję naszemu gospodarzowi, Jego Eminencji bpowi Georgiosowi, metropolicie Pafos, a także wszystkim, dzięki którym doszło do tego spotkania. Ze szczerą radością witam także obecnych tutaj chrześcijan innych wyznań, w tym wiernych ze wspólnot ormiańskiej, luterańskiej i anglikańskiej.

Naprawdę jest to dla nas szczególna łaska, że mogliśmy zgromadzić się na wspólnej modlitwie w tym kościele Hagia Kiriaki Chrysopolitissa. Wysłuchaliśmy właśnie czytania z Dziejów Apostolskich, które przypomina nam, że Cypr był pierwszym etapem podróży misyjnych apostoła Pawła (por. Dz 13, 1-4). Wybrani przez Ducha Świętego, Paweł, a wraz z nim Barnaba, rodem z Cypru, i Marek, przyszły Ewangelista, przybyli najpierw do Salaminy, gdzie rozpoczęli głoszenie Słowa Bożego w synagogach. Przemierzając wyspę, dotarli do Pafos. Tutaj, blisko miejsca, w którym się znajdujemy, głosili naukę w obecności rzymskiego prokonsula Sergiusza Pawła. Z tego to zatem miejsca orędzie Ewangelii zaczęło się rozprzestrzeniać w całym cesarstwie rzymskim, a Kościół, oparty na fundamencie apostolskiego nauczania, mógł zakorzenić się w całym ówcześnie znanym świecie.

Kościół na Cyprze słusznie może się szczycić swymi bezpośrednimi związkami z nauczaniem Pawła, Barnaby i Marka, a także swoją duchową jednością w wierze apostolskiej, łączącą go z wszystkimi innymi Kościołami, które zachowują tę samą regułę wiary. Komunia ta, prawdziwa, choć niedoskonała, jednoczy nas już i pobudza do przezwyciężania istniejących wśród nas podziałów oraz do podjęcia wysiłków na rzecz przywrócenia pełnej widzialnej jedności, której Bóg pragnie dla wszystkich swych wyznawców. Zgodnie bowiem ze słowami Pawła, «Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest» (Ef 4, 4-5).

Jedność Kościoła w wierze apostolskiej jest darem, a zarazem wezwaniem do misji. Z fragmentu Dziejów Apostolskich, którego właśnie wysłuchaliśmy, wyłania się obraz Kościoła zjednoczonego w modlitwie i otwartego na wezwanie Ducha do podjęcia misji. Poprzez chrzest każdy chrześcijanin zostaje wybrany — podobnie jak Paweł i Barnaba — do dawania proroczego świadectwa o zmartwychwstałym Panu i o Jego Ewangelii pojednania, miłosierdzia i pokoju. W takim kontekście Zgromadzenie Specjalne Synodu Biskupów poświęcone Bliskiemu Wschodowi, które odbędzie się w Rzymie w październiku br., będzie rozważać żywotną rolę chrześcijan w tym regionie, zachęcać ich do dawania świadectwa Ewangelii oraz do umacniania dialogu i wzajemnej współpracy na całym tym obszarze. W znaczący sposób obrady Synodu wzbogaci obecność bratnich delegatów innych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich tego regionu, świadcząca o wspólnym zaangażowaniu w posługę Słowa Bożego i naszego otwarcia na moc Bożej łaski, która jedna.

Jedność wszystkich uczniów Chrystusa jest darem, o który trzeba błagać naszego Ojca, z nadzieją, że dar ten umocni świadectwo Ewangelii w dzisiejszym świecie. Pan Jezus modlił się o świętość i jedność swoich uczniów właśnie po to, aby świat uwierzył (por. J 17, 21). Dokładnie sto lat temu, na Konferencji Misyjnej w Edynburgu, uświadomienie sobie jasno, że podziały wśród chrześcijan stoją na przeszkodzie szerzeniu Ewangelii, dało początek współczesnemu ruchowi ekumenicznemu. Dzisiaj możemy być wdzięczni Panu, że za sprawą swego Ducha doprowadził nas, zwłaszcza w ostatnich dziesięcioleciach, do odkrycia na nowo bogatego dziedzictwa apostolskiego, które łączy chrześcijaństwo Wschodu i Zachodu, a także do odnalezienia w cierpliwym i szczerym dialogu dróg prowadzących do wzajemnego zbliżenia, przezwyciężania dawnych sporów i pozwalających patrzeć z nadzieją w przyszłość.

Kościół na Cyprze, który stanowi niejako most łączący Wschód z Zachodem, ma w tym procesie pojednania wielki udział. Droga prowadząca do pełnej jedności, która jest naszym celem, z pewnością nie będzie pozbawiona przeszkód, ale Kościół katolicki i prawosławny Kościół Cypru będą z zaangażowaniem pogłębiać dialog i braterską współpracę. Niech Duch Święty oświeca nasze umysły i umacnia nas w tym postanowieniu, ażebyśmy mogli wspólnie nieść orędzie zbawienia ludziom naszych czasów, spragnionym prawdy, która daje autentyczną wolność i zbawienie (por. J 8, 32), prawdy, której na imię Jezus Chrystus!

Drodzy bracia i siostry, na zakończenie pragnę przypomnieć postaci świętych, którzy są ozdobą Kościoła na Cyprze, w szczególności św. Epifaniusza, biskupa Salaminy. Świętość jest znakiem pełni życia chrześcijańskiego, głębokim wewnętrznym poddaniem się Duchowi Świętemu, który nas wzywa, byśmy nieustannie nawracali się i odnawiali, dążąc do tego, by coraz bardziej upodabniać się do Chrystusa, naszego Zbawiciela. Nawrócenie i świętość w sposób szczególny sprzyjają także otwieraniu naszych serc i umysłów na Boże pragnienie jedności Kościoła. Dziękując za to spotkanie i za braterstwo, które nas jednoczy, prośmy świętych Barnabę i Epifaniusza, Piotra i Pawła, a także wszystkich świętych Boga, by błogosławili naszym wspólnotom, zachowali nas w wierze apostołów i kierowali nasze kroki na drogę jedności, miłości i pokoju.

opr. mg/mg